Στο κεφάλαιο έρωτας, οι άνθρωποι κατά βάση χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Στην πρώτη ανήκουν αυτοί που απ’ την πρώτη στιγμή δείχνουν τα συναισθήματά τους, το ενδιαφέρον τους, και κυρίως, δεν κρύβονται πίσω απ’ το δάχτυλό τους.
Στη δεύτερη, κατατάσσονται εκείνοι που χαρακτηρίζονται απ’ τα ακριβώς αντίθετα χαρίσματα των πρώτων. Είτε δηλαδή νιώθουν πράγματα αλλά επιλέγουν να μην το δείξουν γιατί «φοβούνται», είτε επειδή απλώς δεν ενδιαφέρονται αλλά δεν έχουν τα κότσια να το πουν και θέλουν να μην αφήνουν κενή την καρέκλα της καβάτζας τους.
Αυτός λοιπόν που θα ενδιαφερθεί, το βασικότερο είναι ότι θα το δείχνει με τον κάθε δυνατό τρόπο. Μπορεί όχι συνέχεια, γιατί θα φοβάται μην πιέσει τον άλλον και τον απομακρύνει άθελά του. Τις κινήσεις του όμως θα τις κάνει, ειδικότερα απ’ τη στιγμή που θα δει τη στοιχειώδη, έστω, ανταπόκριση.
Έτσι λοιπόν, βήμα-βήμα και με την αναπαραγωγή του έργου πάρε-δώσε, ξεκινάει κάτι όμορφο ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Όσο ο ένας δίνει θάρρος, το έναυσμα στον άλλον, τόσο ο άλλος το εκμεταλλεύεται και διεκδικεί επειδή γουστάρει, επειδή νιώθει, επειδή παλεύει για να αποκτήσει αυτό που επιθυμεί.
Τι γίνεται όμως όταν ξαφνικά κι ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, αποφασίζει ο άλλος να εφαρμόσει την τακτική «σε φτύνω για να κολλήσεις»;
Αρχικά, η πρώτη ανθρώπινη κι άκρως φυσιολογική αντίδραση είναι να τρελαθείς. Προσπαθείς συνεχώς να δικαιολογήσεις τον άλλον. Κάτι θα του έτυχε μωρέ και θα άργησε να απαντήσει λίγες ώρες. Το διάβασε και δεν απάντησε; Θα έκανε κάτι εκείνη την ώρα και θα ξεχάστηκε. «Ας ξαναστείλω», σκέφτεσαι. Ας ξαναρίξεις μούτρα, εγωισμό κι αξιοπρέπεια, μόνο και μόνο για να διεκδικήσεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου, που όσο τον θέλεις μέσα σε αυτήν, άλλο τόσο αυτός αδιαφορεί και σε φτύνει.
Επιμένεις μια μέρα, επιμένεις μια βδομάδα. Χαλιέσαι, χτυπιέσαι, λες τι λάθος έκανα ή είπα και μου συμπεριφέρεται έτσι. Γενικότερα κι απλούστερα, βασανίζεσαι. Από εκεί και μετά όμως, το βλέπεις και μόνος σου. Ξενερώνεις.
Η αδιαφορία του άλλου δεν αποτελεί λόγος για να επιμένεις σε αυτόν. Ίσα-ίσα, αυτή η συμπεριφορά σε πληγώνει, σε τσακίζει. Αν υπάρχει ένας λόγος και δεν τον φτύνεις κι εσύ, είναι επειδή γνωρίζεις πως αν θα το κάνεις δε θα κάθεσαι να περιμένεις να κολλήσει: θα ‘χεις ήδη φύγει για αλλού.
Αν λοιπόν υπάρχει ένας λόγος για να συνεχίζεις να διεκδικείς κάποιον, ακόμη κι αν αυτός αδιαφορεί, το κάνεις ξεκάθαρα και μόνο για ‘σένα. Θέλεις να του δείξεις τι είσαι διατεθειμένος να δώσεις, τι θα σου επιτρέψει κι εκείνος με τη σειρά του κι όσο αντέξεις. Ή για να το θέσω αλλιώς, να του δείξεις τι επρόκειτο να χάσει αν συνεχίσει να συμπεριφέρεται έτσι.
Όταν όμως βλέπεις πως ο άλλος συνεχίζει την τακτική του δίχως να φοβάται πως κατά πάσα πιθανότητα θα σε χάσει, κάπου εκεί είναι που συνέρχεσαι απ’ το λήθαργο του ενθουσιασμού στον οποίο βρισκόσουν και λες «Τέλος. Ως εδώ». Σε καταστάσεις που είναι τελειωμένες πριν καν αρχίσουν, δεν υπάρχει καν σκοινί να κρατηθείς για να συνεχίσεις, οπότε αποχωρείς.
Δεν κολλάνε όλοι με το φτύσιμο κι ας θέλουν οι περισσότεροι να πιστεύουν το αντίθετο για να νομίζουν πως είναι αισθηματίες ή κι εγώ δεν ξέρω τι. Το φτύσιμο έχει τρία στάδια: εκπλήσσει, τσακίζει, ξενερώνει.
Και στο κάτω-κάτω, γιατί να βάλεις έναν άνθρωπο που το μόνο «λάθος» που έκανε ήταν να σε καψουρευτεί, να περάσει από μία τέτοια διαδικασία; Τον θέλεις; Δειξ’ του το, μην το κρατάς ούτε για τον εαυτό σου ούτε για τους φίλους σου ούτε για το μαξιλάρι σου. Δεν τον θες; Πες του το, ώστε να το αποδεχτεί και να προχωρήσει κι αυτός στη ζωή του.
Καλό είναι να επιλέγουμε το σωστό, ακόμη κι αν αυτό είναι ο δύσκολος δρόμος. Συμπεριφορές που δε θέλουμε να εισπράττουμε, να μην της ασκούμε και στους άλλους. Στην τελική άνθρωποι είμαστε, όχι γραμματόσημα.
pillowfights.gr
