Το καλοκαίρι στην περιοχή της Κισάμου ανάμεσα στις αφίσες που προαναγγέλουν κρητικά γλέντια με παραδοσιακή μουσική, υπήρχαν και κάποιες με ένα νέο κορίτσι, που πόζαρε με τζιν παντελόνι, sneakers και ένα… βιολί.
Το όνομα στις αφίσες έλεγε Ειρήνη Σκαλιδάκη. Ρωτώντας, μαθαίνουμε ότι πρόκειται για ένα 16χρονο κορίτσι, μαθήτρια της Β’ Λυκείου, η οποία εμφανίζεται όλο και συχνότερα σε κρητικά γλέντια παίζοντας βιολί παρέα με άντρες οργανοπαίκτες.
Κανονίζουμε να συναντηθούμε και να γνωρίσουμε από κοντά αυτό το νέο κορίτσι με το σπινθηροβόλο βλέμμα και την περήφανη κορμοστασιά.
Η συνάντησή μας έγινε δίπλα στη θάλασσα, στον φιλόξενο χώρο του Ble στα Νωπήγεια. Έρχεται με τους γονείς και τα αδέρφια της, και καταλαβαίνει κάποιος αμέσως ότι πρόκειται για μία πολύ δεμένη οικογένεια, με κοινό χαρακτηριστικό – όπως μου λέει αργότερα η Ειρήνη – την μεγάλη αγάπη στη μουσική.
Κατά τη διάρκεια της κουβέντας διαπιστώνουμε ότι η Ειρήνη είναι ένα νέο κορίτσι, με τις αγωνίες και τους προβληματισμούς των παιδιών της ηλικίας της, αλλά συγχρόνως και με πολύ ώριμη σκέψη, προσγειωμένη αλλά και ενθουσιασμένη με αυτό που κάνει.
Έχοντας μουσικά ακούσματα από το σπίτι, σε ηλικία περίπου 7 ετών, γνωρίζει – μέσω του αδερφού της – το βιολί:
«Ο μεσαίος μου αδερφός, ο οποίος είναι επίσης κοντά στην παράδοση, είχε τελειώσει με τις σπουδές του και έφερε στο σπίτι ένα βιολί. Είχα έτσι κι αλλιώς στο μυαλό μου να ξεκινήσω κιθάρα ή κάποιο άλλο μουσικό όργανο, είχα πάει στο Ωδείο της Μητρόπολης Κισάμου και Σελίνου και έτσι ξεκίνησα με τον Λευτέρη τον Κουμή». Τα επόμενα χρόνια πέρασαν με πολλή εξάσκηση από την Ειρήνη, ιδίως την περίοδο της καραντίνας του κορονοϊού.
Το περιβάλλον στο σπίτι έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην περίπτωση της Ειρήνης και συνεχίζει να παίζει. Εξάλλου ο πατέρας της είναι πολύ κοντά στην παράδοση, ενώ και ο παππούς της, Διομήδης Σκαλιδάκης από το Έλος, έπαιζε λαούτο.
«Ο παππούς μου δεν είναι πλέον στη ζωή, όμως έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. Δεν τον πρόλαβα να παίζει, όμως τον άκουγα από κασέτες να παίζει και με βοήθησε πολύ. Ημουν μικρή όταν έφυγε αλλά είχε προλάβει να με δει στο ξεκίνημά μου. Αυτό που μου έλεγε ήταν αν το αγαπάω αυτό που κάνω, να το συνεχίσω γιατί η μουσική ηρεμεί τον άνθρωπο»
«Ανέκαθεν τα ακούσματά μου ήταν με το παραδοσιακό βιολί το οποίο εξάλλου εδώ στην Κίσσαμο άνθισε περισσότερο. Από τους καλλιτέχνες που με έχουν επηρεάσει είναι πρώτα απ’ όλα ο Θοδωρής ο Πολυχρονάκης ο οποίος έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στην πορεία μου. Από πιο παλιούς ο Μιχάλης ο Κουνελάκης ή Κουνέλης, Κυρίως πάνω σε αυτά τα βήματα «πατάω».
Η πρώτη φορά που έπαιξα μπροστά σε κόσμο ήταν ένας πρόγαμος συγγενικού μας προσώπου. Με είχε σηκώσει για να παίξω ο Γιώργος ο Φραντζεσκάκης και τα μέλη της οικογένειάς μου άρχισαν να χορεύουν. Αυτή ήταν η πρώτη εικόνα από γλέντι που έχω. Τα τελευταία χρόνια, από το Γυμνάσιο και μετά, με καλούν από διάφορα πανηγύρια και μαγαζιά» λέει η Ειρήνη και συνεχίζει: «‘Εχει κάποιες δυσκολίες η νύχτα αλλά αν κάνεις αυτό που αγαπάς, δεν σε νοιάζει, καθώς είναι πολλές οι στιγμές που σε ανταμείβει»
«Ο κόσμος που με βλέπει να παίζω για πρώτη φορά αρχικά εκπλήσσεται, κάτι που συνέβη και με συναδέλφους μου οργανοπαίκτες, όμως μετά τους αρέσει και με προσέχουν»
Το γλέντι είναι συνυφασμένο με το ποτό, ωστόσο στην Κρήτη υπάρχουν και οι κούπες. Ρωτάμε την Ειρήνη πώς το βλέπει ως ένας νέος άνθρωπος που βλέπει τα πράγματα «από μέσα»:
«Σε όλη την Κρήτη υπάρχει η παράδοση με την κούπα. Τυχαίνει να δούμε όμως μία κατάσταση στην οποία περνάμε όλοι καλά η οποία καταλήγει σε κάτι τραγικό, ειδικά όταν το ποτό συνδυάζεται με την οδήγηση.
«Βλέπω παιδιά στην ηλικία μου που είναι συνεσταλμένα πάνω σε αυτό το θέμα, όμως όταν έρθει η ώρα δεν πράττουν σωστά. Εκτός από το ότι οδηγούν, πάντα θα πιουν γιατί θεωρούν ότι αν δεν πιεις θα παρεξηγήσει ο άλλος, ενώ σημαντικό ρόλο παίζει το γεγονός ότι βλέπουν μεγαλύτερα αδέρφια να κάνουν το ίδιο, οπότε είναι ένας φαύλος κύκλος. Ελπίζω πολύ να φτιάξει αυτή η κατάσταση, αλλά είναι σίγουρα πολύ δύσκολο».
Σχετικά με το γεγονός ότι στην Κρήτη είναι λίγες οι γυναίκες που ασχολούνται με την παραδοσιακή μουσική, η Ειρήνη λέει: «Θεωρώ ότι επηρεάζονται πολύ από τα στερεότυπα της κοινωνίας. Ξέρω κορίτσια και εδώ στο Καστέλι, που ήθελαν να ασχοληθούν, αλλά επηρεάστηκαν και σταμάτησαν. Εγώ δεν αφήνω να με επηρεάσουν αρνητικά τα όσα πιθανόν λέγονται. Ακόμα και από τα αρνητικά σχόλια που ακούω ή διαβάζω, προσπαθώ να κρατάω μόνο την ουσία και να τα μετατρέπω σε θετικά, πώς δηλαδή θα με ωφελήσουν και θα με κάνουν καλύτερη. Σίγουρα τα θετικά σχόλια είναι περισσοτερα, ωστόσο αν ακούς το κάθε αρνητικό ή κακεντρεχές σχόλιο, δεν είναι υγιές για τον ίδιο σου τον εαυτό»
«Γενικά σε κάποιον που ξεκινά τώρα θα έλεγα αν αγαπάει αυτό που κάνει να μην το παρατήσει, να μην ακουει τι λέει ο κόσμος και να μην λαμβάνει υποψην του τα στερεότυπα της κοινωνίας γιατί όσο περνάνε τα χρονια μεγιστοποιούνται»
Δείτε βίντεο:
ρεπορταζ zarpanews.gr
