Επί δεκαετίες ολόκληρες το αίμα ρέει άφθονο στην άσφαλτο της Κρήτης.
Σκοτώνονται νέοι, σκοτώνονται γέροι. Έλληνες και ξένοι, Κρητικοί και τουρίστες, οδηγοί, συνοδηγοί, επιβάτες, αναβάτες, πεζοί. Γονείς χάνουν τα παιδιά τους και παιδιά τους γονείς τους. Μερικές φορές σκοτώνονται και μαζί.
Χτυπούν μετωπικά ή βγαίνουν από τον δρόμο, παρασύρουν διερχόμενους, μηχανές πέφτουν σε αυτοκίνητα και αυτοκίνητα σε μηχανές, μέρα και νύχτα, σε δρόμους καλοφτιαγμένους και χαλασμένους, σε πόλεις και ύπαιθρο, στον ΒΟΑΚ και σε χωματόδρομους, με φως και σκοτάδι, υπό την επήρεια και μη.
Η Κρήτη παρουσιάζει το θλιβερό «προνόμιο» να έχει δημοφιλείς ομάδες σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης που ασχολούνται μόνο με τροχαία ατυχήματα – και είναι γεμάτες με αναρτήσεις.
Καθημερινά τα ΜΜΕ ενημερώνουμε τους πολίτες για τροχαία ατυχήματα σε όλο το νησί και το μόνο που διαφέρει κάθε φορά είναι αν κάποιος σκοτώθηκε ή αν μονάχα τραυματίστηκε. Μέχρι την επόμενη φορά…
Διαφέρει και κάτι άλλο όμως.
Πριν χρόνια, όταν συνέβαιναν μαζεμένα τροχαία, υπήρχαν φορείς και σύλλογοι, πολιτικοί και πολίτες, αρχές και οργανώσεις που προσπαθούσαν τουλάχιστον να στείλουν ένα μήνυμα σε όλους τους ανθρώπους που κυκλοφορούν στους δρόμους με αφορμή την κατάσταση αυτή.
Γίνονταν δράσεις, παρουσιάσεις (μόνο τον… έρμο τον Ιαβέρη με τα τρομακτικά βίντεο και τις απόλυτα χρήσιμες συμβουλές να θυμηθεί κανείς), η τροχαία αύξανε – ή έστω δήλωνε ότι αύξανε – την παρουσία της στους δρόμους, μπας και φοβηθεί κανείς έστω το ενδεχόμενο να τον γράψουν.
Γίνονταν συζητήσεις για την οδική παιδεία, για το τί φταίει, πώς μπορεί κάτι να αλλάξει προς το καλύτερο, τί μας χρειάζεται τελοσπάντων για να σταματήσουμε να σκοτωνόμαστε.
Σήμερα, κάποιες εκατοντάδες νεκρών αργότερα, το μόνο που εκφράζεται είναι η αναμενόμενη λύπη και η επίσης αναμενόμενη αγανάκτηση – που εκπνέουν με την ανάρτηση ενός ποστ στο facebook ή όπου αλλού.
Και η συζήτηση εκεί συνήθως εκφυλίζεται στο αν φταίνε οι δρόμοι ή οι οδηγοί. Ή η κακιά στιγμή…
Στον πραγματικό – μη ψηφιακό – κόσμο, κανείς δε λέει κουβέντα πια.
Στη χώρα αυτή και στην Κρήτη ειδικότερα, δεν υπάρχουν αρμόδιοι ούτε για τους δρόμους, ούτε για την οδική παιδεία, για τίποτα. Κι αν πέθανες σε τροχαίο, τι έγινε; Ο πρώτος είσαι ή ο τελευταίος;
Στην εποχή του politically correct κάθε λογής δημόσιο πρόσωπο, από δημάρχους και πολιτικούς μέχρι celebrities αμφιβόλου ποιότητας εκφράζονται ή καταδικάζουν δημοσίως οτιδήποτε τους κινεί το ενδιαφέρον. Από την ενδοοικογενειακή βία μέχρι την εσωτερική πολιτική του… Ταγίπ Ερντογάν.
Αλλά για τα τροχαία του τελευταίου μήνα, τίποτα. Καμία πρωτοβουλία από πουθενά. Μάλλον δεν πουλάνε. Άσε που κάτι θα πρέπει να γίνει γι’ αυτά…
Άντε να εκφράσουν μια θλίψη και να συστήσουν προσοχή στους δρόμους. Παρηγοριά στον άρρωστο δηλαδή.
Μάλλον έχουμε δεχτεί πως όλο αυτό – και το πρόβλημα, και η στάση που έχουμε όλοι απέναντί του – είναι νορμάλ. Κανονικό.
Μάλλον έχουμε δεχτεί ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Μεταξύ μας, με αυτή την αντίληψη, πραγματικά δεν πρόκειται.
Τότε όμως η μοίρα αυτή μας αξίζει.
zarpanews.gr – Λεωνίδας Φιλικόζης
