Σε µια πόλη που όλο αλλάζει αισθητικά, που διαµορφώνεται στο πλαίσιο ενός διαφορετικού οικονοµικού µοντέλου, υπάρχουν πράγµατα που παραµένουν απελπιστικά ίδια.
» Γράφει ο Γιώργος Κώνστας
Καταµεσήµερο και µε τη ∆εκεµβριανή θερµοκρασία στους 24 βαθµούς έχεις την φαεινή ιδέα να κινηθείς προς το κέντρο της πόλης;
Παράλληλα έχεις “αλλεργία” στο περπάτηµα και είσαι από τους πιστούς του δόγµατος “καβάλα παν στην εκκλησιά…” θέλοντας το τετράτροχο σου δίπλα σου;
«Ηθελές τα και επαθές τα»!
Αν δεν µπλέξεις στα έργα στη Σκαλίδη, αν αποφύγεις το “µπλοκάρισµα” στον κόµβο της Σούδας (που σε κάνει να πιστεύεις ότι βρίσκεσαι στο τρίγωνο Οµόνοια – Πανεπιστηµίου – Γ. Σεπτεµβρίου στο κέντρο των Αθηνών και όχι στην Εθν. Βενιζελου και στην Πλ. Μαριδάκη), αν δεν θέλεις να πληρώσεις σε δηµόσιο ή ιδιωτικό χώρο στάθµευσης µην αναζητήσεις µάταια θέση οπουδήποτε.
Αν πάλι περπατάς πολύ, βολεύεσαι να παρκάρεις στη ∆εξαµενή του Αγ. Ιωάννη, στο παλιό Νοσοκοµείο, πίσω από τα ∆ικαστήρια, στην παλιά ΒΙΟΧΥΜ στα Παχιανά, σε κάποιο παράδροµο της Σελίνου στη Νέα Χώρα, τότε και πάλι δύσκολα θα βρεις την πολυπόθητη θέση.
Σε µια πόλη που όλο αλλάζει αισθητικά, που διαµορφώνεται στο πλαίσιο ενός διαφορετικού οικονοµικού µοντέλου, υπάρχουν πράγµατα που παραµένουν απελπιστικά ίδια.
Και αυτά έχουν να κάνουν είτε µε παγιωµένες “κακές νοοτροπίες” όπως στο πρώτο παράδειγµα µας, είτε µε “ανορθογραφίες” στο δηµόσιο χώρο που πολύ εύκολα βαπτίζονται “παρεµβάσεις”, “αναπλάσεις”, “βιώσιµα σχέδια” που καταλήγουν σε µια “αβίωτη πραγµατικότητα”.
