Μετά την απώλεια μιας ακόμα ανθρώπινης ζωής στην άσφαλτο των Χανίων, όταν ένας διανομέας την ώρα που εργαζόταν έχασε τη ζωή του όταν συγκρούστηκε με αυτόν, ένας άνδρας αναβάτης μηχανής, ο γιατρός του τομέα ΕΚΑΒ Χανίων, Κωνσταντίνος Λάμπρης συγκλονίζει με την ακόλουθη ανάρτησή του:
«Το να δουλεύει κάποιος στο ΕΚΑΒ νομίζουν κάποιοι ότι είναι εύκολο ή ότι “τι κάνει; μεταφέρει ασθενείς….” Όχι αγαπητοί μου , γιατί έχεις να κάνεις με τον τόπο να δουλέψεις μέσα σε δύσβατα σημεία, σε αίματα, σε λάσπες, στο κρύο, στη βροχή. Έχεις να κάνεις με το χρόνο γιατί πρέπει να φτάσεις έγκαιρα με ρίσκο της ζωής σου!
Έχεις να κάνεις με τους παρευρισκόμενους που μπορεί να σου φωνάζουν, να σε βρίζουν να σε προπηλακίζουν. Έχεις να κάνεις με τον ίδιο τον ασθενή που πρέπει να απεγκλωβίσεις και πρέπει να το τονίσουμε αυτό γιατί ο απεγκλωβισμός γίνεται από εκπαιδευμένους διασώστες, δεν γίνεται από την Αστυνομία ούτε από την Πυροσβεστική. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το δικό τους το έργο και μην ξεχνάμε εξάλλου πόσοι αστυνομικοί έχουν χάσει τη ζωή τους εν ώρα καθήκοντος και πόσοι πυροσβέστες. Η Αστυνομία διαφυλάσσει την ασφάλεια του χώρου, η Πυροσβεστική χρησιμοποιεί τεχνικά μέσα για να μας ανοίξει το δρόμο έτσι ώστε να απεγκλωβίσουμε τον τραυματία να του παρέχουμε τις πρώτες βοήθειες να ακολουθήσουμε όλα τα πρωτόκολλα να τον σταθεροποιήσουμε και να τον μεταφέρουμε. Όλες λοιπόν οι υπηρεσίες συνεργάζονται μεταξύ τους.
Χτυπάει το τηλέφωνο και δεν ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις, έχεις να κάνεις με παιδιά, έχεις να κάνεις με υπέρβαρους έχεις να κάνεις με επιθετικούς ασθενείς που σε βρίζουν και εσύ πρέπει να φέρεσαι με ψυχραιμία και επαγγελματισμό. Και αφού βλέπεις εικόνες φρίκης με ακρωτηριασμένους με αίματα πρέπει να καθαρίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, το ασθενοφόρο να γυρίσεις στη στέγαση ή στο τομέα να ηρεμήσεις και να συνεχίσεις. Να πας στο σπίτι σου να έχεις τη μυρωδιά του αίματος πάνω σου και να είσαι απόλυτα φυσιολογικός με τη γυναίκα σου το σύζυγο σου τα παιδιά σου τους φίλους σου.
Όταν ήμουν στο νοσοκομείο και μου έφερναν τους πολυτραυματιες στα ΤΕΠ ήμασταν ομάδα είχαμε την ασφάλεια του χώρου. Στο ασθενοφόρο ο διάσωστης στην καμπίνα εάν δεν υπάρχει γιατρός είναι αυτός, ο ασθενής και ο Θεός. Και πρέπει να βάλει το μυαλό του να δουλέψει να σώσει τον ασθενή. Θα μου πεις επιλογή σας είναι. Ναι σωστά επιλογή μας είναι. Αλλά επιλογή μας είναι να σώσουμε κάποιον που έχει πάθει έμφραγμα, εγκεφαλικό, δυσπνοια κτλ. Το να οδηγάει κάποιος με 150 ή να είναι πιωμένος δεν είναι επιλογή μου. Πολλές φορές πετάγομαι στον ύπνο μου και βλέπω εικόνες από τροχαία από ανθρώπους που έχουν χαθεί. Αναρωτιέται λοιπόν κάνεις οι διασώστες του ΕΚΑΒ και οι γιατροί τι βιώνουν καθημερινά? Κάποτε ένας “σοφός ” γιατρός Αναισθησιολόγος μου είχε πει Κωστάκη παιδί μου υπάρχει ο ηρωικός θάνατος, ο ωραίος θάνατος, ο άδικος θάνατος και ο γελοίος θάνατος. Και τον κοιτούσα περιμένοντας να μου εξηγήσει. Το να πεθάνεις για ιδανικά όπως η πατρίδα σου ή οικογένεια σου είναι ένας ηρωικός θάνατος, το να φτάσεις σε βαθειά γεράματα να έχεις δει εγγονάκια παιδιά και να πεθάνεις αξιοπρεπώς δίπλα στους δικούς σου είναι ένας ωραίος θάνατος, άδικος να πεθάνεις νέος από κάτι αναπάντεχο, από μια φυσική καταστροφή, από καρκίνο, από έναν που έτρεχε με 200 ή ήταν πιωμένος και σε σκότωσε και ένας γελοίος θάνατος είναι χωρίς να θέλω να προσβάλλω τη μνήμη των νεκρών και τις χαροκαμμενες μανάδες και πατεράδες αυτός που τρέχει με 200 και είναι πιωμένος. Είναι άδικο για αυτές τις μανάδες που χάνουν τα παιδιά τους γιατί πονάνε δύο φορές μια όταν τα γεννήσανε και μια όταν τα χάνουν. Είναι άδικο για τους γονείς να θρηνούν παιδιά και συγγενείς που έχουν φύγει στην άσφαλτο. Εγώ και όλοι οι ” Ήρωες ” διασώστες του ΕΚΑΒ αύριο και κάθε ημέρα θα είμαστε πάλι στη δουλειά μας να συνεχίσουμε το έργο μας. Κάποιοι άλλοι δεν θα γυρίσουν στα σπίτια τους…..»
