«Τα drones των διασωστών από το Λουξεμβούργο, κατέγραψαν μέχρι και τις πατημασιές μας στο χιόνι κι όταν κάποιος από εμάς έβγαλε τα ειδικά καρφιά από τα μποτάκια του και τα ίχνη διαφοροποιήθηκαν, αναζήτησαν σε ποιον ανήκαν οι πατημασιές παπουτσιού νούμερο σαράντα πέντε».
Με τα λόγια αυτά ο πρόεδρος του Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων Σταύρος Μπαδογιάννης περιέγραψε τον τελευταίας τεχνολογίας εξοπλισμό που είχαν στη διάθεση τους οι διασώστες από το Λουξεμβούργο, τους οποίους πλήρωσε η οικογένεια του 21 ετών Γερμανού που αγνοείται στα Λευκά Όρη για να συνδράμουν στις έρευνες.
Μπορεί να μη γνώριζαν τις ιδιαιτερότητες και την επικινδυνότητα των Λευκών Ορέων, ωστόσο είχαν στα χέρια τους αυτό που στερούνται οι έμπειροι διασώστες της ΕΜΑΚ και της Πυροσβεστικής. Οι τελευταίοι, έχουν επιχειρήσει αμέτρητες φορές στις πιο δύσβατες πλαγιές, στα πιο απόκρημνα σημεία, υπό συνθήκες ψύχους και παγετού αλλά και υπό συνθήκες καύσωνα. Με κίνδυνο συχνά, την ίδια τους τη ζωή αλλά με αυταπάρνηση, επαγγελματισμό και βαθιά αισθήματα ανθρωπισμού.
Το ότι η ελληνική πολιτεία δεν τους παρέχει τα μέσα που σε μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα θα έπρεπε να θεωρούνται δεδομένα, είναι μια ακόμη απόδειξη της αδυναμίας της και της άρνησης της να κατανοήσει την ανάγκη επένδυσης στην ανθρώπινη ζωή.
Η επικίνδυνη διαδρομή που επανέφερε στο προσκήνιο αδυναμίες
Ακόμη κι αν οι Έλληνες διασώστες διακρίνονται για τις ικανότητες τους και τις άριστες γνώσεις πάνω στη μορφολογία ορεινών, δύσβατων περιοχών, πηγαίνουν στον πόλεμο δίχως όπλα.
Η εξαφάνιση του νεαρού Γερμανού που διέσχισε το φαράγγι της Σαμαριάς και στη συνέχεια χάθηκε διασχίζοντας ανάποδα μια παράλληλη, κακοτράχαλη και άκρως επικίνδυνη διαδρομή, επανέφερε στο προσκήνιο αδυναμίες.
Όχι σε επίπεδο επιχειρησιακό. Αλλά σε επίπεδο οργανωμένης διάσωσης, όπως όφειλε να είναι σε μια χώρα και δη σε ένα νησί, που οι επιχειρήσεις εντοπισμού και μεταφοράς περιπατητών και ορειβατών στήνονται με συχνότητα ανησυχητική.
Με αυτή την έννοια, θα έπρεπε εδώ και δεκαετίες η διάσωση να μην περιστρέφεται γύρω από την ΕΜΑΚ, την Πυροσβεστική και τις εθελοντικές οργανώσεις τα στελέχη των οποίων χωρίς καμία αμφιβολία δίνουν και την ψυχή τους κάθε φορά.
Η πρόταση του Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων και άλλων αντίστοιχων φορέων για τη δημιουργία ενός δικτύου σταθμών ελικοπτέρων διάσωσης, θα ήταν ένα πρώτο πολύ ουσιαστικό βήμα, το οποίο θα γλίτωνε τις ομάδες διάσωσης από επικίνδυνες αποστολές.
Όπως και ο εξοπλισμός των υπηρεσιών και των ομάδων με περισσότερα μη επανδρωμένα εναέρια μέσα.
Οι αριθμοί και μόνο των περιστατικών που καταγράφονται ετησίως, αρκούν για να υπάρξουν έστω και τώρα κυβερνητικές πρωτοβουλίες, για να μπορούμε να μιλάμε για διάσωση στην Ελλάδα και να μην χρειάζεται οι συγγενείς αγνοουμένων –όπως στην περίπτωση του Γερμανού- να αιτούνται διεθνούς βοήθειας.
Δείτε το βίντεο:
neakriti.gr
