Ηταν 23 Ιουλίου 1996 όταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη μάς αποχαιρέτησε. Η Αλίκη όμως είναι πάντα εδώ, μας κλείνει με τσαχπινιά το μάτι και μας ψυχαγωγεί μέσα από τη μικρή οθόνη. Σαν «Μουσίτσα» που ξεπήδησε μέσα από τα «Παραμύθια», ως κόρη Παπασταύρου (του Θεμιστοκλέους βεβαίως βεβαίως) στα «Χτυποκάρδια στο θρανίο» αλλά και σαν «Μανταλένα» που έγινε «Σοσιαλίστρια», σαν «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» που τη χρησιμοποίησαν σαν «Δόλωμα», σαν «Νεράιδα» που έκλεψε την καρδιά του παλικαριού, σαν ερωτευμένο ναυτάκι, σαν «Κόρη του ήλιου» και πολύ περισσότερο σαν «Πονηρό θηλυκό, κατεργάρα γυναίκα».
Αθόρυβα πέρασε η επέτειος των δεκατεσσάρων χρόνων από τον θάνατο της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ, τα αδέλφια της, ο Αντώνης και ο Τάκης Βουγιουκλάκης, η οικονόμος της Αντα και η Αννα Φόνσου προσήλθαν την προηγούμενη Κυριακή 18 του μήνα στο νεκροταφείο, όπου εψάλη τρισάγιο στον τάφο της.
Συγκινημένος ο αγαπημένος γιος της, ο Γιαννάκης της, έκρυβε τα δάκρυά του πίσω από τα μαύρα γυαλιά του. Πάντα θα του λείπει η μητέρα του. Ούτε δύο κουβέντες κατάφερε να ψελλίσει σε επικοινωνία που είχαμε μαζί του. Κάτι τέτοιες στιγμές προτιμά να είναι μόνος.
Πιο εκδηλωτικός εμφανίστηκε ο αδελφός της Αλίκης, ο Αντώνης Βουγιουκλάκης, γνωστός πολιτικός μηχανικός. Μιλά στην «Espresso της Κυριακής» και τα μάτια του βουρκώνουν. «Από κάποια στιγμή και έπειτα σκοτείνιασε ο τόπος για τους πιο πολλούς, για όλους ίσως, θα μπορούσα να πω. Κι όπως νιώθω και διαπιστώνω όλα αυτά τα χρόνια πιο πολύ για μένα. Από ό,τι βλέπω και ακούω μέχρι σήμερα γύρω μου από άγνωστους ανθρώπους, χάθηκε ο ήλιος της χαράς, της αισιοδοξίας, του οράματος, του χαμόγελου, της ελπίδας. Ολα αυτά χάριζε η Αλίκη στον κόσμο και τα προσδοκούσαν με δίψα, τη δίψα για τη ζωή. Η Αλίκη ήταν ο ήλιος της Ελλάδας, όπως έχει ειπωθεί. Και από τότε, το τίποτα. Μόνο σκοτάδι γύρω. Κι όμως, είναι εδώ. Και θα είναι πάντα εδώ. Δεν έχει φύγει. Δεν έχει λείψει ούτε στιγμή από τη σκέψη, από το μυαλό και από την καρδιά κανενός. Δεν θα μπορούσε άλλωστε σε μένα να είναι διαφορετικά. Μόνο με αυτήν την ψευδαίσθηση καταφέρνω να στέκομαι στα πόδια μου. Υπάρχουν στιγμές που περιμένω ότι θα τηλεφωνήσει, ότι θα φανεί και ύστερα πάλι ξεχνιέμαι. Θα έδινα τα πάντα να είχα ξανά την αδελφή μου κοντά μου εδώ, αλλά υπάρχει κάτι το οξύμωρο. Μια ολοφάνερη αντινομία ανάμεσα στο μεγαλείο και στην τραγικότητα. Και ποιος δεν εύχεται να έρθει πίσω στη ζωή ένα λατρεμένο του πρόσωπο, όταν αυτός είναι πρόθυμος να θυσιάσει τη δική του ζωή. Αλλά αυτό λέγεται. Ομως, όλα κινούνται στη σφαίρα της φαντασίας, του άυλου και του ιδεατού».
Στις 20 Ιουλίου ήταν τα γενέθλια της Αλίκης ουγιουκλάκης. Σε συνέντευξή της η λαμπερή ηθοποιός είχε πει πως «όταν γεννήθηκα, ήμουνα το πρώτο παιδί στην οικογένεια, δεν έπεσε και μεγάλος ενθουσιασμός. Πρώτο παιδί κορίτσι, η γιαγιά μου βέρα Μανιάτισσα, η μητέρα του πατέρα μου πήρε κι έβαλε πλάι στην κούνια μου τρία πιατάκια με γλυκό του κουταλιού. Στο ένα έβαλε βύσσινο, στο άλλο έβαλε νεραντζάκι και στο τρίτο βανίλια, για να τα φάνε οι Μοίρες και να είναι καλές με το κοριτσάκι που γεννήθηκε στην 20ή Ιουλίου, ντάλα καλοκαίρι, κάποιο σαββατόβραδο. Και πράγματι, την άλλη μέρα το πρωί τα πιατάκια ήταν άδεια και όλοι είπανε οι Μοίρες φάγανε τα γλυκά και θα είναι καλές με την Αλίκη».
Αν ζούσε σήμερα η Αλίκη θα ήταν 77 χρόνων. Σίγουρα θα ήταν πολύ όμορφη, αφού είχε καταφέρει να συμφιλιωθεί με τον πανδαμάτορα χρόνο. Χαρακτηριστική ήταν η απάντηση που είχε δώσει η αξέχαστη Εμμυ Βουγιουκλάκη, η μητέρα της, όταν είχε ερωτηθεί για την ηλικία της, που ήταν πάντα το πρώτο θέμα: «Εγώ ξέρω πόσων χρόνων είναι η κόρη μου. Δείχνει τα μισά της χρόνια. Γιατί λοιπόν να πω πόσο είναι; Ο άνθρωπος είναι τόσων χρόνων όσο φαίνεται».
Η Αλίκη αντιπροσώπευε την αθώα έκφραση της νεότητας. Γι’ αυτό και μετά θάνατον αυξάνονται και πληθύνονται οι θαυμαστές της. Πολλά νέα παιδιά που τη γνώρισαν μόνο μέσα από τις ταινίες της μιλούν με απεριόριστο θαυμασμό για εκείνη. Ο Μάνος Χατζιδάκις το είχε προβλέψει και είχε πει για εκείνη: «Η χούντα θα αναφέρεται στην τηλεόραση ίσως μόνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Η Βουγιουκλάκη θα μπαίνει στα σπίτια μας κάθε μέρα, εκπροσωπώντας η παμπόνηρη την εποχή της αθωότητας του ελληνικού σινεμά».
Τα δύσκολα χρόνια
Ο δρόμος για την επιτυχία δεν ήταν εύκολος. Η Αλίκη όμως είχε θέληση και πάλεψε παρά τις δυσκολίες. Οπως είχε πει: «Δεν ντρέπομαι να σας το πω: μεγάλωσα με μεγάλες, με πολύ μεγάλες στερήσεις. Μία μόνη περίπτωση θα σας αναφέρω και θα καταλάβετε. Τον πρώτο χρόνο που φοιτούσα στη Δραματική σχολή είχα μόνο μία καφέ φούστα και μία μόνο κίτρινη μπλούζα και οι μόνες μου απουσίες στη σχολή γραφόντουσαν μόνον όταν πλέναμε την μπλούζα και τη φούστα. Σπούδασα με δανεικά βιβλία και γενικά πέρασα στερημένα παιδικά χρόνια».
«Δεν είμαι δήθεν αλλά πραγματική σταρ»
Μόνιμα εκτεθειμένη στα φλας της δημοσιότητας και στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων, η ζωή της έδινε πάντα τροφή στην ακόρεστη περιέργεια του κοινού και τη μια στιγμή που την ανέβαζε στα ουράνια την άλλη την κατέβαζε στα τάρταρα. Κατά βάθος όμως, την αγαπούσαν ακόμη και οι εχθροί της. Μια δήλωσή της ήταν ικανή να ανεβάσει την κυκλοφορία εφημερίδων και περιοδικών της εποχής. «Ημουνα αληθινή και όχι δήθεν. Δεν είμαι δήθεν σταρ. Είμαι η πραγματική σταρ. Δεν είμαι δήθεν ταλαντούχα. Είμαι πραγματικά ταλαντούχα. Δεν έχω κάνει δήθεν αποτυχίες. Εχω κάνει μεγάλες αποτυχίες. Δεν έχω κάνει δήθεν επιτυχίες. Εχω κάνει τα μεγαλύτερα ρεκόρ».
Ο μύθος που είχε χτίσει με τόσο σκληρή δουλειά γινόταν συχνά στόχος επιθέσεων, αλλά τίποτα δεν ήταν αρκετό να την κάνει να καταρρεύσει. Την ονόμασαν εθνική σταρ της Ελλάδας. Πολλοί αμφισβήτησαν το πλούσιο ταλέντο της, πολλοί την εξύμνησαν. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η Αλίκη είχε απόλυτη αυτοπεποίθηση. «Γνωρίζω τη μοναδικότητά μου». Ευτυχώς, τη γνωρίσαμε κι εμείς…
ΣΜΑΡΑΓΔΑ ΜΙΧΑΛΙΤΣΙΑΝΟΥ
ΠΗΓΗ espresso
