Όσο δυνατή κι αν είναι η εικόνα βλέπετε, τα λόγια είναι εκείνα που περιέχουν την αλήθεια. Αυτή η αλήθεια είναι που έκανε ολόκληρο το Αθηνών Αρένα να σηκωθεί όρθιο και να χειροκροτεί τον πρωταθλητή Αντώνη Τσαπατάκη, την ώρα που ανέβηκε στη σκηνή για να βραβεύσει την «Αθλήτρια της Χρονιάς». Κι αυτή την αλήθεια θα διαβάσετε αμέσως τώρα…
Διαβάσετε: Ο Αντώνης Τσαπατάκης παρουσίασε το βιβλίο του στα Χανιά (Συνέντευξη – φωτο – video)
Διαβάσετε: Ασημένιος ο Αντώνης Τσαπατάκης στο Ευρωπαϊκό Πρωταθλήμα κολύμβησης ΑμεΑ
Διαβάσετε: Το συγκινητικό μήνυμα του Αντώνη Τσαπατάκη για τα άτομα με αναπηρία.
«Κυρίες και κύριοι, ας σηκωθούμε όρθιοι αντί γι’ αυτόν κι ας χειροκροτήσουμε τον Αντώνη Τσαπατάκη». Το βίντεο που προηγήθηκε πριν απ’ αυτά τα λόγια, έδειχνε έναν πρωταθλητή της κολύμβησης, έναν ωραίο νέο άνδρα να κρατά ψηλά τα μετάλλιά του με το χαμόγελο του νικητή. Κανείς δεν περίμενε ότι θ’ αντίκριζε την εικόνα της προηγούμενης σελίδας αμέσως μετά.
Ο πρωταθλητής έσερνε το καροτσάκι του προς το μικρόφωνο κι ένα ολόκληρο Αθηνών Αρένα τον στήριξε με τα δικά του πόδια, όταν όρθιο άρχισε να τον χειροκροτεί. Ήταν εκείνος που θα παρέδιδε το βραβείο στη φετινή «Αθλήτρια» Γυναίκα της Χρονιάς –πανάξιος βραβείου κι ο ίδιος– που με λίγα και σωστά λόγια, κρητικά, έδωσε το νόημα του συνεχούς αγώνα και της δίψας για ζωή.
«Και μόνο το γεγονός ότι είχα να κάνω με τόσο κόσμο, ήταν εξωπραγματικό για μένα», λέει. «Την ώρα που εισέπραξα όλο αυτό το χειροκρότημα, ένιωσα ακριβώς όπως την ώρα που ανεβαίνω στο βατήρα και περιμένω να ακουστεί το “λάβετε θέσεις”. Ούτε θυμάμαι πόσοι ήρθαν μετά και μου μίλησαν εκείνο το βράδυ. Ήταν συγκινητικό. Το μόνο που μπορούσα να πω ήταν “ευχαριστώ”. Από τη χειραψία και μόνο καταλαβαίνω εάν το “μπράβο” των άλλων είναι αληθινό».
Δεκαεννιά χρόνων, τρισήμιση χρόνια πριν, μόλις είχε ξεκινήσει να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα στη Σχολή Δόκιμων Αστυφυλάκων, όταν σε μια στροφή ενός γνώριμου δρόμου, ακριβώς έξω από το κολυμβητήριο όπου είχε περάσει τη μισή ζωή του, ως πολίστας του ΝΟ Χανίων, η μηχανή του ξέφυγε από την πορεία της λόγω υπερβολικής ταχύτητας. Πετάχτηκε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Και τ’ όνειρο πάγωσε…
«Υπέρεκτίμησα τις ικανότητες μου. Είχα λόξα με τα αυτοκίνητα και τις μηχανές. Οδηγούσα μηχανάκι από μικρός. Ακόμα το έχω στο αίμα μου. Οι δύο εβδομάδες που ακολούθησαν έχουν σβηστεί από τη μνήμη μου, δεν θυμάμαι τίποτα. Ήλπιζα ότι θα γινόταν μία έκλαμψη και θα θυμόμουν. Το ελπίζω ακόμα και τώρα. Μία φορά, παλαιότερα, είχα δει ένα όνειρο ότι πήγε να συμβεί το ατύχημα και το πρόλαβα. Έχω πιστέψει ότι έγιναν τα πραγμάτα ακριβώς όπως τα είδα στον ύπνο μου»…
Η επόμενη σκηνή που θυμάται είναι εκείνη στο νοσοκομείο.
«Ήξερα τι είχε γίνει, αλλά δεν ήξερα την σοβαρότητα της κατάστασης. Στην αρχή νόμιζα ότι είχα σπάσει τα πόδια μου… Δε ένιωθα πόνο καθόλου. Δεν ένιωθα καν τα πόδια μου. Είχα κάποιες ενοχλήσεις τη στιγμή που πρωτοκάθισα στην καρέκλα. Με τον καιρό, το συνήθισα κι αυτό”…
Ο γιατρός του προτίμησε να του ανακοινώσει από την αρχή τα κακά μαντάτα.
«Ήταν δύσκολη στιγμή. Πολύ σκληρή. Ήταν πολύ ωμός. Καλά έκανε όμως. Άνδρες είμαστε και αντέχουμε. Δεν μου απέκλεισε, όμως, καμία ελπίδα. Άλλωστε, η επιστήμη κάνει θαύματα. Έφυγα αμέσως για το εξωτερικό για αποκατάσταση και να κρίνουν αν η κατάσταση του σώματός μου είναι αναστρέψιμη».
Η πρώτη εικόνα που θυμάστε όταν ανοίξατε τα μάτια σας;
«Ήταν οι γονείς μου. Σε κάτι τέτοια γεγονότα είναι οι πρώτοι που θέλεις να δεις. Η αγάπη τους έπαιξε σημαντικό ρολό στη ψυχολογία μου εκείνη τη στιγμή».
Κλάψατε;
«Εγώ όχι. Η μητέρα μου έκλαψε πολύ. Ακόμα κλαίει. Εγώ δε στενοχωριέται και δε θέλω να στενοχωριούνται ούτε εκείνοι. Πλέον, πρέπει να κοιτάξουμε το μέλλον».
Δεν υπήρξαν στιγμές που λυγίσατε και τα είδατε όλα με απαισιοδοξία;
«Δε με άφησε η αγάπη των γύρω μου να το δω μακάβρια».
Στην ησυχία της νύχτας, πριν κοιμηθείτε, τι σκεφτόσασταν;
«“Θέε μου να ξημερώσει μία καλύτερη μέρα”. Ήλπιζα να ξυπνούσα και να είχε βρεθεί μία μαγική λύση που θα με έκανε να σταθώ ξανά στα πόδια μου».
Φοβηθήκατε ότι δε θα ξανακάνετε σχέση;
«Το ακριβώς αντίθετο. Εκείνη την περίοδο με επισκέφτηκαν πολλές φίλες μου και αρκετές κοπέλες που μου άρεσαν ήρθαν πιο κοντά μου. Αγχωνόμουν για το πώς θα τις προλάβω όλες!».
Ανησυχήσατε μήπως μετά το ατύχημα χαθούν τα ερωτικά ερεθίσματα;
«Στην αρχή είσαι στην άγνοια. Είχα απορίες που μόνο ο ίδιος ο γιατρός μου μπορούσε να μου λύσει. Την πρώτη φορά είχα άγχος αν θα ήμουν το ίδιο λειτουργικός. Όλα, όμως, είναι εντάξει».
Αισθάνεστε ποθητός;
«Δεν είμαι νάρκισσος, αλλά έχω την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται. Ειδικά όταν οι κατακτήσεις σου είναι εκείνες που θέλεις, βοηθάει».
Ήσασταν πάντοτε «άνετος» με τις γυναίκες;
«Νομίζω πως ναι. Η πρώτη μου “ολοκληρωμένη” σχέση έγινε όταν πήγαινα σχολείο ακόμα· μάλιστα, αρκετό καιρό πριν αποφοιτήσω. Oι επιδόσεις μου στις γυναίκες ήταν καλές και πριν, αλλά και μετά το ατύχημα. Έχω επιτυχία, αλλά οι σχέσεις που έχω κάνει μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού».
Το ότι πέρασαν και περνούν πολλές γυναίκες από τη ζωή σας σημαίνει ότι επιδιώκετε να τονώσετε την αυτοπεποίθησή σας;
«Φυσικά και γίνεται και για αυτό. Συντείνει στο να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου».
Τι πιστεύετε ότι αρέσει στις γυναίκες από εσάς;
«Ότι είμαι άντρας με όλη τη σημασία της λέξης. Μπορώ να προστατέψω μία γυναίκα σε οποιοδήποτε κομμάτι της ζωής της».
Είστε κυνηγός ή σας αρέσει να σας κυνηγούν οι γυναίκες;
«Τρελαίνομαι να μου αντιστέκονται και να τις κυνηγώ! Αντίθετα, δεν έχω χειρότερο από το να αισθανθώ πίεση από κάποια γυναίκα».
Ωστόσο, φαντάζομαι ότι σας πλησιάζουν με ευκολία.
«Στην αρχή ίσως να είναι λίγο διστακτικές. Όταν μιλήσουμε, καταλαβαίνουν τις δυνατότητές μου».
Περιγράψτε μου την ιδανική γυναίκα.
«Δεν χωράει αμφιβολία ότι το πρώτο που κοιτάς σε μια κοπέλα είναι η εξωτερική της εμφάνιση. Όσο, όμως, όμορφη κι να είναι, εάν είναι κενή, δε μου λέει τίποτα απολύτως. “Ιδανική” είναι εκείνη που θα μπορώ να συζητήσω μαζί της και που θα μπορεί να σταθεί στο πλευρό μου και στις περιστάσεις. Η ευελιξία να αφομιώνεται με το περιβάλλον και την εκάστοτε παρέα μου είναι το πιο σημαντικό κομμάτι για μένα».
Ας πούμε, λοιπόν, για τα εξωτερικά χαρίσματα. Ποιο είναι το πρώτο που προσέχετε σε μία γυναίκα;
«Θέλω να είναι κοκέτα. Θέλω να προσέχει την εμφάνισή της. Και μία αντικειμενικά λιγότερο όμορφη, αν προσέξει την εμφάνισή της, παίρνει περισσότερους πόντους από κάποια πιο όμορφη, αλλά όχι περιποιημένη. Επίσης, ενώ παλαιότερα τρελαινόμουν με τις ξανθές, τώρα πλέον κατάλαβα ότι πρέπει να κοιτάζω τι πηγαίνει σε κάθε γυναίκα».
Είστε ζηλιάρης στις σχέσεις σας;
«Καθόλου. Σε σημείο αναισθησίας μάλιστα! Τα βλέπω όλα από τη λογική τους πλευρά».
Έχετε φανταστεί τον εαυτό σας με οικογένεια;
«Το γάμο δεν τον έχω σκεφτεί ποτέ. Είναι πολύ μακρινός. Για να αποφασίσεις να παντρευτείς, πρέπει να περάσει πρώτα η σχέση σου από σαράντα κύματα. Είμαι μικρός ακόμα».
Παιδιά θέλετε να κάνετε;
«Μου αρέσουν τα παιδιά. Σε ολοκληρώνουν σαν άνθρωπο. Πολλές φορές σκέφτομαι εάν αυτά που μπορώ να τους προσφέρω είναι ικανά για να γίνουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες».
Ας επανέλθουμε στα χρόνια «μετά». Πέρα από τα πρακτικά, σε τι έχει αλλάξει η ζωή σας;
«Έχω δει τη ζωή διαφορετικά. Καταρχάς, κατάλαβα τους φίλους μου. Είδα ότι είναι πραγματικά κοντά μου και πραγματικά με αγαπούν. Το πιο σημαντικό είναι ότι εκτίμησα περισσότερο κάποια πράγματα που μέχρι τότε είχα δεδομένα. Η υγεία είναι το σημαντικότερο από αυτά. Είναι η αρχή των πάντων».
Είδατε και φίλους σας να απομακρύνονται;
«Ευτυχώς δεν έχω νοιώσει κάτι τέτοιο. Μάλιστα, απέκτησα περισσότερους. Οι υπάρχοντες φίλοι μου και οι γονείς μου έγιναν υπερπροστατευτικοί. Ανησυχούσαν κάθε φορά που ήθελα να βγω έξω και φοβούνταν μήπως μου συμβεί το οτιδήποτε. Έρχονταν άνθρωποι σπίτι με τους οποίους μέχρι τότε έλεγα μόνο ένα τυπικό “γεια”. Δυστυχώς, ξέρω αρκετές περιπτώσεις παιδιών που τους έχουν εγκαταλείψει οι κοντινοί τους άνθρωποι και είναι λυπηρό. Υπάρχουν άτομα που αργοπεθαίνουν ζωντανά»…
Μιλάμε για τη βραδιά των «Γυναικών της Χρονιάς». Τον ρωτώ τι εννοούσε όταν, στη σκηνή, είπε «ευτυχώς που μας βοηθούν κάποιοι άνθρωποι, γιατί εκείνοι που έπρεπε να μας βοηθήσουν δεν θέλησαν ή δε μπόρεσαν».
«Η πρόσκληση για την απονομή του βραβείου με τίμησε ιδιαίτερα. Απέδειξα σε όλους εκείνους τους κρατικούς παράγοντες, οι οποίοι με έκριναν ακατάλληλο για εξέλιξη και δε μου έδωσαν την ευκαιρία να συνεχίσω στη Σχολή της Αστυνομίας όπου πέρασα και να αποδείξω ότι αξίζω.. Τους έδειξα, λοιπόν, ότι κάποιοι άνθρωποι με ξεχωρίζουν. Η παρουσία μου στα βραβεία ήταν η απάντηση σε όλους αυτούς».
Έχετε παράπονα από την πολιτεία;
«Θα μιλήσω άσχημα και δεν χρειάζεται. Από τη στιγμή που πήρα την πρώτη αρνητική απάντηση από μέρους τους, κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να με βοηθήσει κανείς. Μόνος μου έπρεπε να κάνω τα πάντα».
Είστε θυμωμένος;
«Με το να θυμώσω, σημαίνει ότι τους δίνω σημασία. Τίποτε δεν είμαι».
Ποια Γυναίκα της Χρονιάς σας εντυπωσίασε περισσότερο;
«Η καθαρίστρια του Δήμου Περιστερίου, η Αφανής Ηρωίδα κυρία Χατζηπαύλου, η οποία στα 45 της χρόνια πέρασε δεύτερη στο Πάντειο, και η κυρία Κεσεσίογλου για το κοινωνικό της έργο. Το σημαντικότερο είναι να προσφέρεις στο κομμάτι της ζωής. Εάν θα έπρεπε να διαλέξω κάποια με γνώμονα την εξωτερική της εμφάνιση, εκείνη θα ήταν σίγουρα η Σία Κοσιώνη».
Την επόμενη ημέρα, δώσαμε ραντεβού με τον Αντώνη Τσαπατάκη και τον προπονητή του, Κώστα Νικολαντωνάκη, στο Σύνταγμα. Πήγαμε μέχρι την παλαιά Αθήνα. Στο δρόμο, άγνωστοι άνθρωποι τον κοιτάζουν –κυρίως για την άνεση με την οποία κινείται. Του λέω πως είναι προφανές ότι νοιώθει «συμφιλιωμένος» με τα πόδια του.
«Συμφιλίωση δε σημαίνει αποδοχή. Αν υπάρξει μία ευκαιρία να γίνω καλά, θα την αρπάξω την ίδια κιόλας στιγμή».
Καθίσαμε για φαγητό σε μια ταβέρνα στην Πλάκα κι ένας πελάτης από το διπλανό τραπέζι, μας πληροφόρησε ευγενικά πως το μαγαζί έχει ειδικές τουαλέτες «σε περίπτωση που χρειαστείτε οτιδήποτε».
«Ο κόσμος θεωρεί ότι οι άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες και ειδικά όσοι βρίσκονται σε αναπηρική καρέκλα, χρειάζονται μόνιμη βοήθεια και μόνιμο ντάντεμα. Σας πληροφορώ είμαι εκατό φορές πιο ανεξάρτητος απο πριν. Βέβαια, μερικές φορές τσατίζομαι με τις υποδομές. Υπάρχουν περιπτώσεις, για παράδειγμα, που θέλω να βγάλω έξω μια κοπέλα και αναγκάζομαι να ζητήσω βοήθεια από τους περαστικούς ώστε να μπορέσω να ανέβω το πεζοδρόμιο, επειδή δεν υπάρχει ράμπα. Πως είναι δυνατόν να μη μας σκέφτονται;»…
Σας έχουν κοιτάξει ποτέ «ρατσιστικά»;
«Όχι δε μου έχει τύχει. Μπορεί να έχει συμβεί και να μην το έχω καταλάβει».
Λέει ότι δεν πίνει, δεν καπνίζει κι ότι τρέφεται σωστά. Το πρόγραμμα του είναι καθορισμένο και η διατροφή του είναι παρόμοια με εκείνη όλων όσοι ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό.
«Για αρκετό καιρό μετά το ατύχημα, είχα πάρει υπερβολικά κιλά. Οι Κρητικοί είμαστε καλοφαγάδες. Πόσο μάλλον όταν έχεις υπερπροστατευτικούς γονείς και μία γιαγιά που σου μαγείρευε όλη την ημέρα. Είχα παραμελήσει τον εαυτό μου, δεν ασκούμουν καθόλου κι είχα πάρει αρκετά κιλά από την καθιστική ζωή. Έκανα άστατη ζωή και ξενυχτούσα σχεδόν κάθε μέρα. Εκείνη η περίοδος ήταν καθοριστική. Κάποια στιγμή, είδα τον εαυτό μου στο καθρέφτη και απογοητεύτηκα με την εικόνα μου. Αποφάσισα να αλλάξω από την επόμενη κιόλας μέρα, δίχως περιθώριο αναβολής. Στην αρχή γράφτηκα στο γυμναστήριο για να κάνω φυσιοθεραπείες και στην πισίνα για να περνάω τον άπλετο ελεύθερο χρόνο μου. Εκεί γνώρισα τον προπονητή μου, Κώστα Νικολαντωνάκη. Είναι ένας από τους ανθρώπους που με έχουν βοηθήσει από την πρώτη στιγμή, χωρίς να έχει το παραμικρό όφελος από εμένα. Είναι ένας από τους κολλητούς μου φίλους πια».
Ο πρωταθλητισμός δεν άργησε να ακολουθήσει, όταν αποφάσισε να συμμετάσχει στο πρωτάθλημα της Αθήνας.
«Έκανα τρία πανελλήνια ρεκόρ και κατέκτησα τρία χρυσά μετάλλια, χωρίς καν εντατική προπόνηση. Εκεί είδα ότι “κάτι υπάρχει” και θέλησα να το αξιοποιήσουμε και να το εξελίξουμε. Μάλιστα, οι συναθλητές μου απόρησαν. Πήγε ένα παιδί από το πουθενά, από μία επαρχία και είχε άριστες αποδόσεις».
Με τον πρωταθλητισμό θέλετε να αποδείξετε στους γύρω σας ότι, παρά το ατύχημα, μπορείτε να καταφέρετε ακόμα πράγματα;
«Στην αρχή ήμουν εγώ και ο εαυτός μου. Ήθελα να είμαι εγώ καλός σε αυτό που κάνω. Έβαλα τα πράγματα κάτω και είδα αν άξιζε να προχωρήσω, πρώτα για μένα. Έπειτα έρχονται και όλοι οι υπόλοιποι».
Νοιώθετε ότι κάνετε κάτι σημαντικό;
«Τα “μπράβο” είναι, σίγουρα, τεράστια επιβράβευση, είναι σημαντικό και αισθάνομαι ηθική ικανοποίηση όταν μου το δίνουν. Σημαίνει ότι αυτό που κάνεις έχει αντίκτυπο. Αλλά, όπως, είπα, τα πάντα ξεκινούν από εμένα. Ο πρωταθλητισμός είναι κάτι που, πρωτίστως, μου προσφέρει προσωπική ευχαρίστηση. Δεν επιδιώκω τον θαυμασμό, αλλά όταν οι γονείς ακούνε το όνομα του παιδιού τους και βλέπουν τις διακρίσεις του, νοιώθουν όμορφα. Ε, αυτό είναι πολύ σπουδαίο!».
Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεστε αδύναμος;
«Αυτό είναι το μυστικό. Δεν πρέπει ποτέ να αισθάνεσαι αδύναμος. Αφήνεις το πρόβλημα να σε πάρει από κάτω αν επιτρέψεις στον εαυτό σου να νοιώσει έτσι. Ό,τι δε μπορώ να κάνω, κοιτάζω από δέκα διαφορετικές σκοπιές πώς θα το καταφέρω. Τελικά, για όλα υπάρχει λύση».
Έχετε ζηλέψει ανθρώπους από το ατύχημα και μετά;
«Δεν είμαι κακός άνθρωπος για να ζηλέψω. Η ζήλεια κρύβει δόση κακίας. Αντιθέτως, έχω θαυμάσει πολλούς ανθρώπους».
Τώρα, τι σκέφτεστε τα βράδια που κοιμάστε;
«Σκέφτομαι πώς θα βελτιωθώ. Θέλω να πάω καλά στα πανελλήνια πρωταθλήματα και στο Βερολίνο, στις 30 Ιουνίου. Το πιο μεγάλο μου όνειρο και ο στόχος είναι να περάσω και να διακριθώ στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012».
Δεν σκέφτεστε ότι κάποια μέρα θα ξαναπερπατήσετε;
«Φυσικά και το σκέφτομαι. Όταν παύεις να σκέφτεσαι κάποια πράγματα, τότε η ιστορία τελειώνει για σένα».
Τι νομίζετε ότι σας λείπει αυτή τη στιγμή στη ζωή σας;
«Το μόνο που μου λείπει είναι ένας χορηγός, ο οποίος θα με βοηθούσε σε προπονητικό επίπεδο. Η χορηγία είναι αμοιβαία σε θέμα κέρδους. Τουλάχιστον να εξασφαλίσω τα μέσα που κολυμπάω και τις μετακινήσεις μου. Όλοι οι αθλητές δουλεύουν με κάποιο χορηγό από τη στιγμή που το κράτος δίνει αποκλειστική βοήθεια στην εθνική ομάδα».
Αποχαιρετώντας τους, ρωτάω τον Αντώνη πώς φαντάζεται τη ζωή του στην επόμενη δεκαετία.
«Θέλω να είμαι ένας επιτυχημένος άντρας στο κομμάτι του αθλητισμού και, γενικότερα, στα επαγγελματικά. Θέλω να με βλέπουν όλοι και να λένε “αυτό το παιδί προσπάθησε και κοίταξε πού έφτασε”»…
