Στο Ζορμπά η σύγκρουση του γκρίζου της διανόησης με το Διονυσιακό της πράξης αποδεικνύουν διαλεκτικά πως ακόμα και στις μεγαλύτερες καταστροφές η ζωή και η χαρά, νικούν την θλίψη της σκέψης και την καταστροφολογική λογική της εξουσίας, όπως πολύ παραστατικά εκφράζεται με τον περίφημο χορό του Άντονυ Κουίν όταν καταρρέει το ορυχείο.
Ο Έγελος λέει πως η σκέψη περιγράφει πάντα τελευταία, μια ήδη γκρίζα πραγματικότητα. Στη Κρήτη όμως αυτό αναποδογυρίζεται αφού η ζωή και η χαρά, αλλά και η σκέψη που τις περιγράφει βρίσκει πάντα διαδρομές που στις πιο μελαγχολικές καταστάσεις ανασταίνει τον πεσμένο και τους ταπεινωμένους.
Η σεξουαλική ταυτότητα της Κρήτης άρα και το ερωτικό της σώμα κουβαλούν μνήμες από την μεγάλη ελεγεία του Ερωτόκριτου, «Εικόνες» από την μεγάλη τέχνη του Δομίνικου και σκέψεις για την αναγκαιότητα της ελευθερίας του Καζαντζάκη.
Αυτή η σοβαρή διανοητική προίκα δεν μένει όμως σαν μια ανοργασμική και άγονη ιδέα γιατί μπολιάζεται από τα Διονυσιακά συμπόσια όπου η ρακή, η λύρα και τα αφροδισιακά εδέσματα κάνουν χορό ισορροπώντας το πνεύμα που απαγορεύει και τη σάρκα που είναι ακόλαστη από τη φύση της.
Στην Κρήτη η φύση απλόχερα χαρίζει στους κατοίκους της μια εντροπία αισιοδοξίας και μέτρου γιατί το γαλάζιο του Αιγαίου σκοτεινιάζει από το γκρίζο βραχώδες τοπίο που βάζει όρια στην αμετροέπεια του νου, όταν περιτριγυρίζεται μόνο από φυσικούς παραδείσους που τα προσφέρουν όλα σε αφθονία.
Η λιτότητα της Κρητικής γης, όπου ο βράχος μαζί με την ελιά ισορροπούν σε ένα χορό ερωτικό εφοδιάζει την σεξουαλική υγεία στην αρχέγονη μορφή της με γερά αμυντικά εφόδια ικανά να αντισταθούν ακόμα και όταν ο Θεός βάζει σημάδι το «παλικάρι από τα Σφακιά».
Η πλούσια διανοητική παραγωγή όπου ο πολιτισμός της ευζωίας μαζί με την υπαρξιστική σκέψη σε ένα χορό δαιμονικό, με τις μουσικές, την ποίηση, τον ερωτικό λόγο στη καθημερινή γλώσσα να πλένονται με τις ηδονικές αναθυμιάσεις της ρακής και στα ακούσματα μιας Λύρας, που σαν λυγμός χαράς και λύπης μαζί, ισορροπεί το ερωτικό παραλήρημα.
Η Κρήτη θα τιμωρεί και θα ανθίσταται σε κάθε αμετροέπεια της μαζικής τρέλας που καλλιεργείται στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα στεγνώνοντας την φυλή μας από τα τεράστια πλούτη μιας παράδοσης που ξεκινά από την Γένεση του Δία στα όρη της, που προχωρά στην παραγωγή του πρώτου οργανωμένου κράτους της Κνωσού για να δώσει στη συνεχεία αναγεννησιακή συγκίνηση με τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο που άλλαξε την τέχνη του μεσαίωνα, για να το διαδεχθεί η Ευρωπαϊκή υπαρξιστική σκέψη του Καζαντζάκη και ο πολιτικός ρεαλισμός του Ελευθέριου Βενιζέλου που αντίκρισε χωρίς πλέγματα τους Ευρωπαίους μεγιστάνες.
Σε μια νησίδα τόσο μακριά από το αποπνικτικό Βυζάντιο των Αθηνών, ο ερωτικός λόγος του Ερωτόκριτου και του Λουδοβίκου των Ανωγείων τροφοδοτούν με μυστικισμό και πάθος, σώματα και πελάγη που καμία μακροοικονομία δεν θα μπορέσει να αναχαιτίσει, καμία λογική πολιτική δεν θα ακρωτηριάσει, αφού μπροστά στην απλότητα του Σεληνόφωτος στο Λιβυκό πέλαγος, όλα τα όπλα της Δυτικής ορθοφροσύνης παθαίνουν αφλογιστία…
Γράφει ο Π. Δρέττας, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Δ/ντής του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών
