Lifestyle

Με αυτό το χαμόγελο που καταφέρνει να συμπαρασύρει όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου της ανοίγει την πόρτα του σπιτιού της και με υποδέχεται για τη συνέντευξη. Αν και είχε προηγηθεί δωδεκάωρο γύρισμα, η Κάτια Δανδουλάκη έδειχνε φρέσκια, ακμαιότατη και νεότατη. «Σκέψου ότι τον χειμώνα έχω και διπλές στο θέατρο κάποιες ημέρες. Οταν σκέφτομαι την αργία που έρχεται ύστερα από 360 ημέρες τρελαίνομαι! Τη Μεγάλη Εβδομάδα και λίγες ημέρες το καλοκαίρι».

Ηταν 23 Ιουλίου 1996 όταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη μάς αποχαιρέτησε. Η Αλίκη όμως είναι πάντα εδώ, μας κλείνει με τσαχπινιά το μάτι και μας ψυχαγωγεί μέσα από τη μικρή οθόνη. Σαν «Μουσίτσα» που ξεπήδησε μέσα από τα «Παραμύθια», ως κόρη Παπασταύρου (του Θεμιστοκλέους βεβαίως βεβαίως) στα «Χτυποκάρδια στο θρανίο» αλλά και σαν «Μανταλένα» που έγινε «Σοσιαλίστρια», σαν «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» που τη χρησιμοποίησαν σαν «Δόλωμα», σαν «Νεράιδα» που έκλεψε την καρδιά του παλικαριού, σαν ερωτευμένο ναυτάκι, σαν «Κόρη του ήλιου» και πολύ περισσότερο σαν «Πονηρό θηλυκό, κατεργάρα γυναίκα».