Μια φορά και έναν καιρό ζούσα στο ίδιο σπίτι με ένα τέρας… Με αυτό το τέρας “έπαιζα” κρυφτό.. Προσπαθούσα να κρατώ…”Αθόρυβη…” ακόμα και την αναπνοή μου…
Σαν άνοιγε η πόρτα της εισόδου και το βαρυ βάδισμα του, ετριζε το πάτωμα του σπιτιού, άρχιζε το “παιχνίδι-κρυφτό…”
Όχι όμως απο εκείνο το παιχνίδι, που αφήνει ένα μόνιμο χαμόγελο σε ένα παιδικό πρόσωπο…
Αλλά από εκείνο που κόβεται η αναπνοή από φόβο… κρύβεται το σώμα από τρόμο… και τρέχει να χωθεί… είτε σε ντουλάπα, είτε κάτω από το κρεββάτι.. Μπας και έστω μια φορά, το τέρας δεν τον βρει.. Μα, μάταιο…Το τέρας ήταν ανίκητο… Και έτσι…
Το τέρας, με έβρισκε πάντα.. Σαν να με παρακολουθούσε από μια κλειδαροτρυπα και ήξερε κάθε μου… κρυψώνα! Σαν έφτανε ο θόρυβος του βαδίσματος του, κοντά μου, οι χτυποι της καρδιάς μου, γινόντουσαν εξωπραγματικοι, δυνατοί και θορυβώδεις και τα μάτια μου έτρεχαν από κλάμα, έτσι απλά παραδινοντουσαν στον πόνο που θα ακολουθούσε..
Συνήθως μου έπιανε τα μαλλιά, μικρό κορίτσι εγώ, λεπτοκαμωμενο, πιάνοντας μια τούφα από τα κάστανα μαλλιά μου, μπορούσε να με περιστρεφει γύρω γύρω, να με κουτουλα με το κεφάλι σε όποιο τοίχο, τύχαινε… να με πέτα με δύναμη στη ντουλάπα…
Κάποιες φορές, έπαιζε “μποξ…” τα χέρια του γίνονταν γάντι και το στομάχι μου, ο σάκος.. Κάποιες άλλες φορές, τα χέρια λύγιζαν από τις μπουνιές όπως και τα πόδια από τις κλωτσιές και επιστρατευε άλλες δυνάμεις.. Συνήθως τη ζώνη, που με όλο μίσος και ένταση απελευθερωνε από το παντελόνι και μαστιγωνε το κορμάκι μου… Σε όλα αυτά υπήρχαν και τα λόγια που ολοκληρωναν όλο το κακό…
Το στόμα του εσταζε δηλητήριο.. “Πότε δεν ηθελα παιδιά!” “Με καταστρεψες!” “Είσαι μια άχρηστη, μόνο λεφτά μου τρως!” “Μακάρι να μη σε είχα κάνει!” Και άλλα πολλά έβγαιναν από το στόμα του ίδιου του πατέρα μου!
Το τέρας ήταν ανίκητο! Κανένας δεν μπορούσε η δεν ήθελε να το σκοτώσει… Όλοι φοβόμασταν το τέρας.. Μονοπωλουσε το μυαλό μας, 24ωρες την ημέρα.. Κανένας δεν είχε τη δύναμη, να τα βάλει μαζί του…
Μεγάλωσα… ο ίδιος φόβος όμως είχε ριζώσει.. Άνοιγα την πόρτα και έμπαινα με τις μύτες, κρατώντας τα παπούτσια στο χέρι, γινόμουν αθόρυβη, αόρατη μπας και το τέρας δεν ξυπνήσει.. Μα το τέρας, δεν με είχε ξεχάσει… Όσο ζούσα εκεί, πάντα θα ξυπνούσε, πάντα θα έβρισκε τη κρυψώνα μου, πάντα θα χαρακωνε τη ψυχή και το σώμα μου..
Η φυγή ήταν η μόνη λύση… Η φυγή του σώματος, γιατί φυγή στη ψυχή ακόμα και στα 40 μου χρόνια, δεν υπάρχει.. Ακόμα και τώρα, μου προκαλεί τρόμο. Έτσι και αλλιώς ένα τέρας παραμένει τέρας όσα χρόνια και να περάσουν…
Όμως το τέρας δεν ήταν επιλογή μου! Εγώ δεν ήθελα να ζω με τρόμο και φόβο.. Περίμενα κάθε μέρα τη λύτρωση! Είτε από τη μητέρα μου, είτε από τους συγγενείς μου.. Περίμενα ένα χέρι να με βοηθήσει! Είτε της δασκάλας μου, είτε της γειτονιάς! Μα ούτε χέρι μου απλωθηκε, ούτε καν ένα μικρό δάκτυλο, να κρατηθώ έστω για λίγο..
Αναπολώ και σκέφτομαι πόσα χέρια πέρασαν απαρατήρητα, αδιάφορα, αμετανόητα. Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι.. Γιατί; και συνεχίζω λέγοντας ότι ένα τέρας έχει τόση δύναμη που πάντα θα καθηλώνει όποιον τον περιτρυγιριζει. Γιατί το τέρας, δαγκώνει, σκοτώνει, γίνεται αιμοβορο.. Και ποιος μπορεί να το νικήσει τελικά; Κάνεις.. Όμως εγώ ξαναλέω, Δεν ήταν επιλογή μου, να ζω με ένα τέρας! Δεν ήθελα για μπαμπά αυτό το τέρας…
Ιωάννα Ροζάκη – Αληθινή εξομολόγηση από Σ.Μ. (ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη)
