Απόφοιτοι σχολών «πρώτης επιλογής», όπως η Ιατρική, η Νομική, η Αρχιτεκτονική, οι οποίοι παλιότερα έβλεπαν να ανοίγονται μπροστά τους μεγάλες δυνατότητες, δίνουν σήμερα τη μάχη για να μείνουν όρθιοι, να παραμείνουν στην Ελλάδα και να δημιουργήσουν, αντιμέτωποι με πολλές αντιξοότητες.
Σάκος του μποξ
Από την Ιατρική Αθήνας στο αγροτικό ιατρείο στη Χώρα Σφακίων βρέθηκε η 25χρονη σήμερα Σωτηρία Λιώρη. «Οταν μπήκαμε στη σχολή δεν ήμασταν στον κόσμο μας, ξέραμε πως ήταν δύσκολη η κατάσταση, αλλά το επιλέξαμε. Παρ’ όλα αυτά όταν βρέθηκα μόνη μου στα Σφακιά, με χιλιάδες τουρίστες το καλοκαίρι, τα χρειάστηκα. Δεν υπήρχε καν οδηγός για το ασθενοφόρο, το οδηγούσε ένας εθελοντής! Μέχρι και στη Γαύδο πήγα, για την περίθαλψη προσφύγων, που αποβιβάστηκαν εκεί. Κι επειδή ο καιρός ήταν πολύ άσχημος γύρισα με ελικόπτερο «Σούπερ Πούμα». Νέος γιατρός σημαίνει να μπαλώνεις τρύπες. Δυστυχώς, αυτή την εικόνα έχω και από τους ειδικευόμενους. Γίνονται ο σάκος του μποξ», λέει.
Η Σωτηρία βρίσκεται πλέον στην Αθήνα και αναμένει να διοριστεί για να πάρει την ειδικότητά της σε νοσοκομείο των Αθηνών. Περιμένει εδώ και τρεις μήνες, παρότι έχει «αδειάσει» η θέση. «Καθυστερούν με διάφορα γραφειοκρατικά. Ο μέσος όρος ηλικίας των γιατρών στην κλινική που θα πάω είναι 59 έτη! Οι λίγοι ειδικευόμενοι είναι τα παιδιά για όλες τις δουλειές», σημειώνει. Οι αποδοχές χαμηλές, περίπου 1.000 ευρώ τον μήνα, με συμπλήρωμα την αμοιβή των εφημεριών. «Το 50% του έτους μου στην Ιατρική έχει φύγει στο εξωτερικό. Αποφάσισα να μείνω για να το παλέψω εδώ, αλλά οι συνθήκες είναι πραγματικά πολύ δύσκολες. Το πιο αρνητικό είναι πως με την τυφλή εντατικοποίηση που επικρατεί, δεν εκπαιδεύεσαι πραγματικά», υπογραμμίζει η Σωτηρία. «Οταν πρέπει να κάνεις και τη νοσοκόμα ή τον τραυματιοφορέα, πώς να εμβαθύνεις στην ειδικότητά σου;», αναρωτιέται. Παρ’ όλα αυτά επιμένει: «Θέλω να είμαι σε νοσοκομείο, να συμβάλω στο ΕΣΥ, το οποίο στέκεται μόνο χάρη στην προσφορά των ανθρώπων του και τον υψηλότερο δείκτη αλληλεγγύης, που έχει αναπτυχθεί». Αφού πάρει την ειδικότητα της Γενικής Παθολογίας, η Σωτηρία θα συνεχίσει με την Καρδιολογία. «Ελπίζω να ολοκληρώσω την ειδικότητα στην Ελλάδα και να προσφέρω εδώ, να μην υποχρεωθώ κι εγώ σε μετανάστευση» σημειώνει, αν και την απασχολεί πως οι προσλήψεις στο ΕΣΥ είναι ελάχιστες και κυριαρχούν οι επικουρικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή οι ελαστικές σχέσεις με μπλοκάκι.
Αποφάσισα να μείνω εδώ και να συμμετέχω στη συλλογική προσπάθεια της γενιάς μου
«Ημουν από τους σχετικά τυχερούς, αφού κατάφερα μετά τη σχολή και την πρώτη πολύ δύσκολη πενταετία να μείνω στο επάγγελμα, να έχω δουλειά με μικρά διαστήματα μη απασχόλησης. Κι όμως, ύστερα από δέκα χρόνια, αυτό σημαίνει πως απλά κατάφερα να βγαίνουν τα τελείως απαραίτητα, να αντιμετωπίσω το πρόβλημα της επιβίωσης. Και βέβαια, η δεκαετία ολοκληρώνεται με ένα σημαντικό χρέος μου στο ΤΣΜΕΔΕ, στο ταμείο των μηχανικών». Ο 35χρονος Κωστής Μασούρας αποφοίτησε από την Αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης και εργάζεται ως αρχιτέκτονας στο δύσκολο πεδίο της μελέτης – κατασκευής. Συνήθως βρίσκεται στον δρόμο, στα διάφορα εργοτάξια, ενώ ως γραφείο χρησιμοποιεί το σπίτι του, «είναι πολυτέλεια να έχεις δικό σου γραφείο σήμερα». «Δεν είναι μόνο η ανεργία και η φυγή στο εξωτερικό. Ακόμα και όσοι απόφοιτοι πανεπιστημιακών σχολών εργάζονται, αντιμετωπίζουν τρομερή εντατικοποίηση, μεγάλη πίεση και ελάχιστες αμοιβές. Ο όγκος της δουλειάς έχει ανέβει, ενώ οι αμοιβές έχουν πέσει», σημειώνει.
Ο «βραχνάς» των εισφορών
Δυσβάστακτες παρέμεναν οι ασφαλιστικές εισφορές αλλά και η φορολογία: «Μετά την ολοκλήρωση της πενταετίας, με το παλιό σύστημα, ο νέος μηχανικός έπρεπε να καταβάλει 5.200 ευρώ ετήσια εισφορά στο ΤΣΜΕΔΕ ανεξάρτητα από τα έσοδά του. Με το νέο ασφαλιστικό, οι εισφορές συσχετίζονται πλέον με τα έσοδα. Στη δική μου περίπτωση, όπως τα έχω υπολογίσει θα είναι περίπου στα ίδια επίπεδα», συμπληρώνει.
Τον ρωτάμε αν σκέφτηκε να φύγει στο εξωτερικό. «Δεν ήταν εκτός των ενδεχομένων της ζωής μου. Εξάλλου έκανα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό. Αποφάσισα να μείνω εδώ και να συμμετέχω στη συλλογική προσπάθεια της γενιάς μου, στην ίδια μας τη χώρα. Η κρίση οδήγησε τους συνομήλικους και τους νεότερους σε μια διαφορετική σχέση με την εργασία. Η συνεργασία και η αλληλεγγύη μεταξύ των μηχανικών αναπτύχθηκε ιδιαίτερα, δημιουργώντας σχέσεις και όρους συνύπαρξης, που μας κρατούν όρθιους. Δημιουργήθηκαν, για παράδειγμα, αρκετά συνεργατικά σχήματα, όπου αρκετοί μηχανικοί συνεργάζονται. Και ξέρεις κάτι:
Είμαστε μια γενιά που δεν ανέπτυξε ενοχές. Εμάς δεν μας αγγίζει το έτσι κι αλλιώς κυνικό “μαζί τα φάγαμε”, γιατί από την αρχή ζήσαμε μέσα στη δυσκολία…», λέει.
«Μάλλον είμαι εξαίρεση»
Αφού ολοκλήρωσε την άσκησή της και πέρασε και τις εξετάσεις για την άδεια εξάσκησης επαγγέλματος, απασχολείται τώρα σε δικηγορικό γραφείο η 26χρονη, Ειρήνη Στεργιοπούλου, απόφοιτη της Νομικής Αθηνών.
«Προσωπικά, εργάζομαι σε καλές συνθήκες, αλλά αποτελώ εξαίρεση. Η μεγάλη πλειονότητα των νέων δικηγόρων, που απασχολούνται ως συνεργάτες σε δικηγορικά γραφεία αμείβονται με ποσά από 600-800 ευρώ, εργαζόμενοι πραγματικά 12ωρα. Εάν υπολογίσει κανείς τα βασικά έξοδα για στέγαση και τις άλλες ανάγκες, ασφαλιστικές εισφορές και φορολογία, τίθεται θέμα επιβίωσης», λέει στην «Κ» η ίδια. «Με το προηγούμενο ασφαλιστικό, οι εισφορές για τον νέο δικηγόρο (κάτω της πενταετίας) ήταν 1.700 ευρώ το έτος. Με το νέο, είναι το ελάχιστο 1.900 ευρώ, αλλά δόθηκε μια έκπτωση περίπου 500 ευρώ. Το θέμα είναι πως την έκπτωση πρέπει να την πληρώσεις στο μέλλον, επιφορτίζεσαι δηλαδή ένα χρέος! Την ίδια ώρα, οι παροχές Υγείας είναι μηδαμινές», συμπληρώνει.
Για να τα βγάλει πέρα η Ειρήνη στηρίζεται από την οικογένειά της και συγκατοικεί με τον αδελφό της. Στην οικογένειά της δεν υπάρχει κάποιος δικηγόρος για να πάρει τη σκυτάλη, πρέπει να προχωρήσει μόνη της.
«Για τους δικηγόρους είναι πιο δύσκολη η εργασία στο εξωτερικό. Αποφάσισα να μείνω στη χώρα μου. Εδώ είναι οι κοινωνικές μου σχέσεις και θέλω να το παλέψω. Είμαστε μια γενιά που έμαθε στα δύσκολα και δεν το βάζει εύκολα κάτω», τονίζει η Ειρήνη.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
