Την δική της απάντηση δίνει η Ελεονώρα Μελέτη για τα όσα διαδραματίζονται από το πρωί σχετικά με την λήξη της συνεργασίας της με τον τηλεοπτικό σταθμό όπου εργαζόταν. Μέσα από τον προσωπικό της blog αναφέρεται στο συγκεκριμένο συμβάν με πολύ σκληρά λόγια.
Το κείμενο της Ελεονώρας Μελέτη:
«Μία μέρα, ένα όμορφο πρωινό, είχα ξυπνήσει και είχα αποφασίσει να πάνω να περιποιηθώ τα μαλλιά μου… Σηκώθηκα από το κρεβάτι, πλύθηκα, ντύθηκα, και πήγα στο κομμωτήριο του καλού μου φίλου και κουμπάρου Πάνου Καλλίτση. Εκεί, μου αρέσει πάντα να χαλαρώνω, ενώ βρίσκω και το χρόνο να ασχοληθώ με τα λατρεμένα μου σόσιαλ μίντια.
Ο χρόνος στο κομμωτήριο είναι αυτό που ονομάζω εγώ “κενός χρόνος”. Μπορείς να μην κάνεις τίποτα χωρίς να νιώθεις τύψεις και ενοχές γιατί απλά δεν μπορείς να κάνεις και κάτι άλλο. Το κινητό σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ό,τι πρέπει.
Μπαίνω λοιπόν στο twitter και αρχίζω να μιλάω με όλον αυτόν τον κόσμο που δεν γνωρίζω μεν, αλλά η ανταλλαγή ενέργειας μαζί τους μου “δίνει”…
Και ξαφνικά , ενώ παιδιαρίζουμε με διάφορους, αρχίζουν να σκάνε στην οθόνη μου εκατοντάδες μηνύματα που μου “τσατσεύουν” την τηλεοπτική πραγματικότητα που εκτυλίσσεται στους δέκτες τους.
“Ελεονώρα μου, κάτι οχιές σε έχουν βάλει κάτω και σε πατάνε”
“Κορίτσι μου, καλό θα ήταν να δει ένας δικηγόρος αυτό που γίνεται και να δράσει κατάλληλα”
“Μην τους αφήνεις να σε πιάνουν στο στόμα τους βρε γλυκιά μου, κάνε κάτι”
“Απορώ με την υπομονή σου Νονόρα να κάθεσαι και να ακούς την κάθε τυχάρπαστη να μιλάει για σένα”
Κάποια άλλα μηνύματα, πιο επιθετικά έβριζαν τους επικριτές και τη «συντονίστρια» με τόσο χυδαίο τρόπο για εκείνο που γινόταν στον αέρα που και εγώ όταν τα διάβασα, ένιωσα λίγο “άουτς” γι αυτούς.
Είχα πάρει το μήνυμα. Και ήξερα και γιατί γίνεται όλο αυτό.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο στη ζωή, από τα να είναι προβλέψιμα κάποια γεγονότα. Τόσο βαρετό, τόσο πληκτικό. Όσο και οι προβλέψιμοι άνθρωποι.
Άφησα για λίγο το κινητό μου, γιατί έκανα εκτός από ρίζα και νύχι.
Εξάλλου όπως είχε πει και ο Σαίξπηρ, ευτυχισμένοι είναι αυτοί που την ώρα που κριτικάρονται, μπορούν να διαλογίζονται. Και γω σε αυτό είμαι μανούλα. Επικεντρώθηκα λοιπόν στο σωστό κόψιμο της παρανυχίδας, και προβληματίστηκα για το τι χρώμα θα βάψω τα νύχια μου.
Εξάλλου, κάθε άνθρωπος μπορεί να κριτικάρει, να κατηγορεί, να γνωρίζει τι ισχύει για τους άλλους χωρίς να ξέρει . Οι περισσότεροι ηλίθιοι το κάνουν. Ειδικά στην Ελλάδα που η κριτική έχει γίνει επάγγελμα.
Και δυστυχώς, το επιλέγουν πολύ σε μία ύστατη προσπάθεια να γίνουν «κάτι».
Όλοι οι άνθρωποι στη σύγχρονη κοινωνία θέλουν να είναι “κάτι” και όταν θέλεις να είσαι “κάτι” πέρα του ότι δεν αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου ως “κάποιον” σε υποχρεώνει να υιοθετείς κουστούμια και νόρμες “οδηγούς” προς αυτό το «κάτι».
Όταν όμως όλοι εκείνοι που επιδιώκουν να είναι «κάτι», βρεθούν μόνοι με τον εαυτό τους , εκείνη την ιερή στιγμή πριν κλείσουν τα μάτια τους για να πουν “καληνύχτα” έρχονται αντιμέτωποι με την ποιότητα της αξιοπρέπειας τους. Της αξιοπρέπειας που τους έχει ορίσει το μέγεθος της επιθυμίας τους να είναι “κάτι”.
Δεν υπάρχει όμως μεγαλύτερη απόλαυση από το να μην προσπαθείς να είσαι “κάτι”. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από τα να είσαι τίποτα. Μηδέν. Αδρανής από κάθε σάλεμα που θα σε μεταμόρφωνε σε «κάτι». Γιατί ούτως ή άλλως έχεις γεννηθεί για να είσαι “εσύ”. Και αυτό από μόνο του είναι “κάποιος”.
Όταν είσαι “εσύ” δεν σε αγγίζει κανείς και τίποτα.
Όταν είσαι “εσύ” δεν έχεις άλλη επιλογή από το να σέβεσαι τον εαυτό σου, με τα καλά και τα κακά του.
Όταν σέβεσαι τον εαυτό σου, δεν του κάνεις κριτική. Απλά τον αγκαλιάζεις.
Όταν δεν κάνεις κριτική στον εαυτό σου, σου είναι αδύνατο να κάνεις κριτική στους άλλους. Και όταν λέω κριτική καθ’όλο το κείμενο , δεν εννοώ την κριτική που προκύπτει από την παρατήρηση και έχει ως στόχο τη δημιουργία και τη διόρθωση, αλλά την κριτική εκείνη που γίνεται με προσωπικές προβολές των επικριτών, κατευθύνσεις των ηθικών αυτουργών , με συγκεκριμένο σκοπό, και πάντα με δόλο. Στην προκειμένη βέβαια δεν έχεις να κάνεις με κριτές ή επικριτές, αλλά με ορκισμένα σκυλιά, πιστά, πειθήνια όργανα μπουκωμένα πέρα από φαί και με θυμό που εκδηλώνει μία επιθετικότητα πρώτο προς τους ίδιους και μετά προς τους άλλους.
Όταν λοιπόν είσαι “εσύ” κατανοείς τους γύρω σου και τους δικαιολογείς. Πάντα βλέπεις πίσω από τις λέξεις και τις πράξεις τους και κατανοείς. Κατανοείς περισσότερα γι’ αυτούς, γιατί ο τρόπος που κρίνει κάποιος μαρτυρά περισσότερα για εκείνον που κρίνει παρά γι’ αυτόν που κρίνεται.
Όταν είσαι “εσύ” είσαι αληθινός. Αυτή η αλήθεια δεν θα αρέσει σε πολλούς. Και δυστυχώς ζούμε σε μία κοινωνία που η αλήθεια τρομάζει, η αλήθεια δεν προτιμάται από το ψέμα, η αλήθεια φοβίζει, η αλήθεια πονάει.
Όταν είσαι “εσύ” αυτό που σου περιέγραψα στην προηγούμενη παράγραφο, εσένα δεν σε αφορά. Εσύ θέλεις την αλήθεια, και θα την λες πάντα με κάθε ευκαιρία και με κάθε κόστος, ειδικά όταν αυτή διαστρεβλώνεται, φιμώνεται , ή ό,τι άλλο.
Όταν είσαι “εσύ” έχεις υπομονή. Όχι επιτηδευμένη. Έχεις υπομονή που πηγάζει από την εμπιστοσύνη στη ροή των πραγμάτων. Και αυτό πηγάζει μόνο από την αλήθεια. Κάθεσαι λοιπόν και περιμένεις. Αφήνεις τους πάντες να μιλήσουν, να πουν, να δώσουν και να ηρεμήσουν. Και συ περιμένεις. Περιμένεις να έρθει εκείνη η κατάλληλη στιγμή που θα πεις και πάλι την αλήθεια. Δεν θα το κάνεις αμέσως, γιατί η ηχώ των “κάτι” θα κάνει θόρυβο για λίγο, όπως κάνουν και οι μύγες όταν κοζάρουν το σκατό.
Θα περιμένεις λίγο, όπως περιμένεις και το κύμα στη θάλασσα. Από το σετ που έρχεται , το πρώτο είναι καλό, αλλά το δεύτερο είναι καλύτερο, αλλά τα πιο δυνατά έρχονται μετά…
Όταν είσαι “εσύ” δεν φοβάσαι τίποτα. Δεν φοβάσαι κανέναν. Γιατί όλο αυτό το διάστημα της πορείας σου ως “εσύ”, δεν έχεις άπλυτα, δεν έχεις λερωμένα, δεν έχεις τίποτα που να σε κυνηγά, τίποτα που να φοβάσαι μη σε εκθέσει, τίποτα που να σε εξαναγκάζει να υποκύπτεις σε εκβιασμούς, τίποτα που να σε κάνει να νιώθεις την παραμικρή αμφιβολία ότι κάποιος μπορεί να σε βλάψει.
Εξάλλου σε μία φυλή με πολλά “κάτι” πόσο εύκολα μπορεί να βρεθεί “κάποιος”;».
newsbeast.gr
