O Μανώλης Κονταρός είναι ένα πρόσωπο που δεν έσκυψε το κεφάλι, πάλεψε και συνεχίζει να παλεύει, μετά το φοβερό ατύχημα, που παρ’ολίγο να του στοιχίσει τη ζωή, που δεν ντράπηκε να πει ότι λύγισε, ότι έφτασε στο “μηδέν”, ότι σκέφτηκε τα πάντα ακόμα και να «φύγει», αλλά σήκωσε ανάστημα και στάθηκε ξανά όρθιος.
Ο Μανώλης Κονταρός είναι απλά ένα πρόσωπο, ανάμεσα στα τόσα που κάνουν το ίδιο.
Διότι ακριβώς έτσι είναι ζωή. Σε δοκιμάζει, σε ρίχνει κάτω. Σημασία δεν έχει αν θα πέσεις. Σημασία έχει να σηκωθείς ξανά. Έτσι είναι η ζωή… Πρέπει να τη σέβεσαι, αλλά ποτέ, μα ποτέ, να μην της σκύβεις το κεφάλι.
Ο Μανώλης Κονταρός δεν είναι ένας άνθρωπος που θα πει πολλά. Τον βρήκαμε στην Αθήνα όπου παράλληλα με τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις, τηρούσε και το πρόγραμμα για τις φυσικοθεραπείες του, τις οποίες ακούραστα συνεχίζει, για να βελτιώσει την κατάσταση της υγείας του. Δεν τον νοιάζει όμως, ούτε αγκομαχεί.
Αν μάλιστα κάποιος τον ρωτήσει ύστερα από αυτή την περιπέτεια, «ποια είναι τα πιο σημαντικά Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά για σένα;», δε θα απαντήσει «πριν δυο χρόνια, διότι τότε έπαθα το ατύχημα», θα πει απλά: «Οι γιορτές του 1998 που ήρθε στον κόσμο, ο Γιάννης μου, το πρώτο μου παιδί».
Διότι για το Μανώλη Κονταρό τα πιο σημαντικά Χριστούγεννα ήταν αυτά, όταν έγινε για πρώτη φορά γονιός.
Τα πιο σημαδιακά ήταν τα προπέρσινα, όχι επειδή – όπως θα πει λίγο αργότερα στο MadeinCreta – «άνοιξε την πόρτα του θανάτου» αλλά γιατί κατάλαβε πόσο αξία έχουν αυτά που θεωρούνται «μικρά».
Δεν είναι ότι έφτασε στο θάνατο, ότι μπορούσε να ανοιγοκλείσει μόνο τα μάτια του, είναι ότι κατάλαβε μέσα από αυτή τη δύσκολη δοκιμασία, ποια είναι τα σημαντικά πράγματα στη ζωή.
Και αυτό είναι μεγάλη υπόθεση, ειδικά όταν το συνειδητοποιείς νωρίς.
«Για μένα οι πιο σημαντικές γιορτές ήταν το 1998 όταν έκανα το πρώτο μου παιδί ,το Γιάννη. Ίσως ήταν η πιο σημαντική γιορτή της ζωής μου.
Πριν δυο χρόνια που έπαθα το ατύχημα ήταν τα πιο σημαδιακά Χριστούγεννα.
Γιατί πήγα στο μηδέν… πιστεύω ότι εκεί δοκιμάστηκαν και οι αντοχές μου αλλά και οι αντοχές των δικών μου ανθρώπων.
Ο κάθε άνθρωπος τη δική του στιγμή, τη ζει ανάλογα με το τι εισπράττει.
Από εκεί και πέρα πιστεύω ότι οι ημέρες που έρχονται και που θα έρθουν, θα με βρουν πολύ καλύτερα στην υγεία μου, πιο αισιόδοξο πιο δυνατό να κοιτάζω εξίσου τα σημαντικά και όμορφα».
Δυστυχώς όταν όλα πάνε καλά, ξεχνάμε ότι «τα σημαντικά πράγματα δεν είναι πράγματα». Ξεχνάμε να δίνουμε αξία στις στιγμές και στους ανθρώπους που είναι γύρω μας.
Ξεχνάμε ότι ένα «τσαφ» είναι η ζωή.
«Η αλήθεια είναι ότι μετά το ατύχημα αξιολόγησα τις αξίες της ζωής πιο σωστά- θα πει στο MadeinCreta για να συμπληρώσει:
«Ίσως πιο πριν είχα άλλες προτεραιότητες. Τώρα είδα πόσο σημαντικό είναι και ήταν εκείνη τη στιγμή η οικογένεια για μένα. Τη δύναμη μου δίνει. Από αυτούς αντλώ την ενέργεια και τώρα τους αφιερώνω περισσότερο χρόνο από ότι πριν».
O επίλογος του είναι το μάθημα που διδάχθηκε και θέλει να το μεταφέρει και τους άλλους. Ό,τι και να συμβεί, ο άνθρωπος δεν πρέπει να χάνει την πίστη και την ελπίδα. Όλα είναι σχεδόν ασήμαντα, εκτός από το πολυτιμότερο, την υγεία.
«Ο άνθρωπος που χάνει την πίστη του, την ελπίδα του, δεν μπορεί να ελπίζει σε τίποτα καλύτερο από αυτό που είναι. Όταν έχεις πίστη και ελπίδα σίγουρα περιμένεις κάτι καλύτερο όσο μικρό ή μεγάλο μπορεί να είναι αυτό.
Ο κόσμος αυτούς τους καιρούς έχει πολλά προβλήματα. Αλλά πιστέψτε με, τα προβλήματα που έχει τώρα δεν είναι τίποτα μπροστά στα προβλήματα υγείας.
Όταν κάποιος δε νιώσει ότι ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του θανάτου δεν καταλαβαίνει ότι όλα τα υπόλοιπα είναι μικρά. Όταν έχεις την υγεία σου θα βρεθεί η λύση για όλα. Ο άνθρωπος πρέπει να έχει την ελπίδα μέσα του. Υπομονή, επιμονή κι όλα θα πάνε καλά».
