Σε κρίσιμη κατάσταση νοσηλεύεται ηλικιωμένος μετά από σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη, μη αντέχοντας το μακροχρόνιο ψυχολογικό σοκ στο οποίο τον υπέβαλαν συγχωριανοί του.
Φαίνεται ότι η δραματική εξέλιξη της υπόθεσης του άτυχου Βαγγέλη Γιακουμάκη, που συγκλόνισε το πανελλήνιο, ελάχιστα έχει διδάξει κάποιους, που επιμένουν να ασκούν ψυχολογική βία σε ευαίσθητους συμπολίτες μας, χωρίς να λογαριάζουν τις οδυνηρές και πολλές φορές τραγικές συνέπειες.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στα Αμιρά της Βιάννου ζει με την σύζυγό του ο 82χρονος Γιώργος Μπαριτάκης. Πρόκειται για ένα φιλήσυχο οικογενειάρχη, που για πολλά χρόνια δούλεψε σκληρά στις φάμπρικες της Γερμανίας για να μπορέσει να ζήσει την οικογένειά του με αξιοπρέπεια.
Προ δεκαετίας περίπου, κάποιοι (σύμφωνα με όλες τις συγκλίνουσες πληροφορίες, είναι ομοχώριοί του, νεαρής ηλικίας) άρχισαν τις… πλάκες εναντίον του. Ωστόσο, όσο περνούσε ο καιρός, τα αστεία “χόντραιναν”, έως που ο άνθρωπος έχασε τον ύπνο του. Αρχικά του ξεφούσκωναν τα λάστιχα του αυτοκινήτου του, αργότερα του αντικαθιστούσαν το λουκέτο της γκαραζόπορτας, μετέπειτα του έκοβαν τους πλαστικούς υδροσωλήνες άρδευσης στα ελαιόφυτά του, ώσπου έφτασαν στο σημείο να κόψουν με αλυσοπρίονο τα ίδια τα ελαιόδεντρα! Τελευταία “ανδραγαθήματα” των υποτιθέμενων πλακαδόρων ήταν να γεμίσουν με σιλικόνη και στόκο τις κλειδαριές του σπιτιού του 82χρονου, ενώ δε δίστασαν να πασαλείψουν την πόρτα του σπιτιού του με ανθρώπινα περιττώματα!
Τις αλλεπάλληλες αυτές προκλήσεις ο 82χρονος άλλοτε τις αντιμετώπιζε με νηφαλιότητα, αλλά και άφατη πίκρα, κι άλλοτε με οργή καταγγέλλοντάς τις στις αστυνομικές Αρχές, χωρίς όμως να υπάρχει κάποια θετική εξέλιξη στην αποκάλυψη των “πρωταγωνιστών” αυτών των αθλιοτήτων. Τα κρούσματα της ψυχολογικής βίας, αντί να αραιώνουν, πύκνωναν, με συνέπεια ο άνθρωπος να υποστεί εσχάτως σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τώρα και αρκετές ημέρες βρίσκεται νοσηλευόμενος στο νοσοκομείο του νησιού και, σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, η ζωή του είναι σε άμεσο κίνδυνο.
Το θέμα ανέδειξε η τοπική εφημερίδα “Ηχώ της Βιάννου”, ενώ και παλαιότερα τόσο η “Νέα Κρήτη”, όσο και ο τηλεοπτικός σταθμός “ΚΡΗΤΗ TV” είχαν αναδείξει το πρόβλημα με αλλεπάλληλα ρεπορτάζ, χωρίς ωστόσο να προβληματιστούν ιδιαίτερα αυτοί που κρύβονται πίσω από τις άθλιες αυτές συμπεριφορές.
Όμως, πριν λίγες ημέρες δημοσιεύτηκε στην “Ηχώ της Βιάννου” μΊα επιστολή της κ. Κλαίρης Ψυλλινάκη, εγγονής του 85χρονου, στην οποία καταγράφονται όλα όσα έχει κατά καιρούς υποστεί ο παππούς της, η οργή και η στεναχώρια του, συνέπεια των οποίων είναι η δραματική επιδείνωση της υγείας του.
Εκ παραλλήλου, ο γιατρός κ. Πέτρος Αντωνάκης, βαφτισιμιός του 82χρονου, εκφράζοντας την οργή και την αγανάκτησή του, είπε ότι «ο άνθρωπος αυτός όχι μόνο δεν έχει δημιουργήσει ποτέ το παραμικρό πρόβλημα, αλλά και όταν ερχόταν από τη Γερμανία κουβαλούσε σε όλους δώρα», επισημαίνοντας ότι είναι ανήθικο, άνανδρο, αλλά και προσβλητικό για ένα ιστορικό χωριό, όπως είναι τα Αμιρά, να γίνονται τέτοιες αθλιότητες και μάλιστα επί τόσα πολλά χρόνια».
Παράλληλα, δε δίστασε να αποδώσει ευθύνες στους συγχωριανούς του, οι οποίοι, όπως είπε, «δεν είναι δυνατόν να μη γνωρίζουν τους δράστες αυτών των επικίνδυνων και απαράδεκτων συμπεριφορών και να μην παίρνουν θέση σ’ ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, το οποίο από καιρό ξεπέρασε τα όρια του αστείου».
Όπως προαναφέρθηκε, την όλη κατάσταση περιγράφει στην επιστολή της η εγγονή του 82χρονου, κάνοντας έκκληση να σταματήσουν αυτές οι αθλιότητες, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν στο θάνατο τον παππού της.
Η επιστολή της εγγονής προς τους «άγνωστους»: «Αυτό που κάνεις είναι η απόλυτη δειλία»…
«Λεβεντιά δεν είναι να επιτίθεσαι σε φιλήσυχους ανθρώπους. Όταν επιτίθεσαι στα κρυφά, λέγεται δειλία. Και η δειλία δεν ταιριάζει με τούτο το δοξασμένο νησί»
«Αμιρά Βιάννου 2015. Σ’ ένα όμορφο ορεινό χωριό, με αξιοπρεπείς ανθρώπους, με τον πολιτισμό και την ιστορία του, οι κάτοικοί του οφείλουν να διαφυλάττουν τις αξίες του παρελθόντος και να ζουν μονιασμένοι και αγαπημένοι. Κάπως έτσι ήταν οι σκηνές στα παραμύθια που μου διηγιόταν η γιαγιά μου.
Σε αυτό το μικρό, αλλά όμορφο χωριό ζει και ο μπάρμπα Γιώργος και η γυναίκα του Ευδοξία. Άνθρωποι γέννημα-θρέμμα των Αμιρών, από καλές οικογένειες, ένωσαν πριν πολλά-πολλά χρόνια τις ζωές τους και αποφάσισαν τη δεκαετία του ’60 να ξενιτευτούν για ένα καλύτερο αύριο για τα τέσσερα παιδιά τους.
Ξενιτιά: Δύσκολα κάποιος μπορεί να φανταστεί τι βιώματα, τι μνήμες και τι αισθήματα έχει όποιος αναγκάστηκε να ξενιτευτεί. Δύσκολα χρόνια τότε. Δύσκολες συνθήκες ζωής, μακριά από τον τόπο σου, μακριά από οικογένεια, συγγενείς και φίλους. Συνθήκες δουλειάς αφόρητες στα εργοστάσια τότε. Ο μπάρμπα Γιώργος και η γυναίκα του Ευδοξία ακολούθησαν το ρεύμα των μεταναστών, το οποίο τους έβγαλε στο σταθμό του Μονάχου. Εκεί αρχικά οι δυο τους προσπαθούν να ορθοποδήσουν με μόνα εφόδια μια βαλίτσα ρούχα, την αξιοπρέπειά τους και τις αξίες που ο ευλογημένος τόπος τους τούς είχε δώσει, αφήνοντας πίσω στο χωριό, στις γιαγιάδες, τέσσερα μικρά παιδιά.
Όταν αφήνεις τα παιδιά σου, απλά παύεις να ζεις, παύεις να υπάρχεις. Εκεί, στο Μόναχο, τότε η δουλειά ήταν αφόρητη, οι ώρες εργασίας πολλές, οι συνθήκες επικίνδυνες και επιβλαβείς για την υγεία, αφού το εργοστάσιο που εργάστηκε με αξιοπρέπεια ο μπάρμπα Γιώργος για 30 ολόκληρα χρόνια ήταν με χημικές πρώτες ύλες. Να προστεθεί και η μοναξιά. Βλέπετε, ο ρατσισμός δεν αφήνει περιθώρια για γνωριμίες και φιλίες. Και παρ’ όλα αυτά, επιβιώνουν, τα καταφέρνουν, παίρνουν και τα παιδιά τους στη Γερμανία, περνάνε τα χρόνια και βλέπουν τα παιδιά τους να γίνονται σωστοί άνθρωποι, με αξίες και ιδανικά που δύσκολα συναντάς σήμερα, γεύονται τη χαρά των γάμων τους, των πτυχίων, της επαγγελματικής αποκατάστασής τους, τη γέννηση των εγγονιών τους και επιστρέφουν στα Αμιρά, συνταξιούχοι πια, ο μπάρμπα Γιώργος και η κυρά Ευδοξία, με μοναδικό όνειρο να ζήσουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους ήρεμα, ήσυχα στον τόπο που αγάπησαν και μεγάλωσαν, στο χωριό τους, εκεί όπου τα περισσότερα σπίτια έχουν ακόμα τα δώρα που κουβαλούσαν από τη Γερμανία οι δυο τους, για συγγενείς και φίλους.
Και αυτό το όνειρο κάποιοι “έξυπνοι”, “μάγκες”, “νταήδες” κάτοικοι του χωριού προσπαθούν να το μετατρέψουν σε εφιάλτη γι’ αυτά τα δύο γεροντάκια – 85 χρονών πια. Τι μπορεί να σου έχει κάνει ένας παππούς και μια γιαγιά 85 χρονών; Πώς μπορεί να σ’ έχει πειράξει; Και πώς αντιδράς εσύ ακόμα και αν αυτό έχει γίνει; Με μια σειρά “εγκληματικών” ενεργειών: Κάνεις ζημιές στην περιουσία τους, που έχει θεμέλια τις πίκρες της ξενιτιάς, σπας και κόβεις τους σωλήνες άρδευσης (όχι μια και δυο φορές, αλλά δέκα μέσα σε διάστημα ενός χρόνου!) στα χωράφια τους, που έχουν ως λίπασμα τις μνήμες από τα ξένα, κόβεις ελαιόδεντρα και τα αφήνεις πεταμένα, ανοίγεις τα ρολόγια του νερού, ξεπατώνεις τα κρεμμύδια τους και τα πετάς στο δρόμο, γρατζουνάς το αμάξι τους, προκαλείς, καταστρέφεις λάστιχα, την πόρτα του γκαράζ τους, δυσκολεύεις την καθημερινότητά τους, και τόσα άλλα μικρά και μεγάλα που κοστίζουν και χρήματα για να επανορθωθούν, αλλά και ψυχική οδύνη, λύπη, στενοχώρια.
Αποκορύφωμα το τελευταίο σου κατόρθωμα: Βάζεις σιλικόνη στην κλειδαριά της πόρτας τους τις μέρες που αυτά τα δύο γεροντάκια ήταν στο σπίτι μας στην Ιεράπετρα και περνούσαν στιγμές με το δισεγγονάκι τους. Επιστρέφοντας, έρχονται αντιμέτωποι με την κλειδαριά τους νεκρωμένη από τη σιλικόνη, που εσύ έβαλες για να μην μπορούν να μπουν μέσα. Για να γελάσεις; Για να εκδικηθείς; Για ποιο λόγο;
Όλα αυτά όμως στο δικό μου παππού και στη δική μου γιαγιά προκαλούν πόνο, κλονίζεται η υγεία τους, παθαίνουν καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια. Και διερωτώμαι: Εσύ δε γεννήθηκες από γονείς; Παππού-γιαγιά έχεις; Ξέρεις τι σημαίνει η αξία της οικογένειας;
Κάνε λοιπόν πίσω, γιατί αυτά τα δύο γεροντάκια μπορεί στα μάτια σου να φαντάζουν απροστάτευτα, όμως πέρασαν Κατοχή, θανάτους, ξενιτιά και έχουν αστείρευτη δύναμη και υπομονή. Όμως τώρα έχουν και κάτι παραπάνω: παιδιά και εγγόνια που ντρέπονται για σένα Άγνωστε που κατάγεσαι από αυτό το ιστορικό μέρος, που κρύβεσαι ακόμα στα φουστάνια της μαμάς σου και ό,τι κάνεις το κάνεις νύχτα για να μη σε δουν. Δεν είναι λεβεντιά ή μαγκιά αυτό που κάνεις.
Αν θέλεις να λέγεσαι λεβέντης, Κρητικός, μάγκας, όπως θες ονόμασέ το, ακολούθα το παράδειγμα των προγόνων σου. Βρες τη δύναμη και μετάνιωσε για αυτά που κάνεις. Άλλαξε. Σταμάτα. Βρες τις χαμένες σου αξίες, την ανθρωπιά σου. Αν θέλεις να λέγεσαι λεβέντης, προστάτευσε το συνάνθρωπό σου, το γείτονά σου, άρχισε να ζεις με αγάπη και συμπόνια. Η απόλυτη δειλία είναι αυτό που κάνεις, να επιτίθεσαι σε ανθρώπους που δεν αντιδρούν. Συνένοχοι στη δειλία αυτή και όσοι γνωρίζουν, όσοι ίσως έχουν δει ή ακούσει κάτι, όσοι γελάνε με αυτό, όσοι συναινούν ή παροτρύνουν.
Δειλέ! Αν έχεις κάποιο πρόβλημα ή παράπονο, απλά μίλα, κάνε διάλογο. Και αν δεν καταδέχεσαι να μιλήσεις με “γεροντάκια”, έλα βρες εμάς, τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Και εμείς θα σε ακούσουμε και θα βρούμε λύση στο πρόβλημά σου, ακόμα και ψυχίατρο θα σου συστήσουμε.
Γιατί η αλητεία δεν έχει όρια, τελικά…
Κλαίρη Ψυλλινάκη, εγγονή του Γιώργου & της Ευδοξίας Μπαριτάκη».
neakriti.gr
