Κρήτη: Τα δάκρυα δεν θα στεγνώσουν ποτέ για τον 22χρονο Νίκο Μαθιουδάκη!

Ένας φοίνικας κομμένος στα δύο και μια στρώση από πριονίδι στην άκρη του δρόμου ήταν μερικά από τα απομεινάρια του θανατηφόρου τροχαίου που σημειώθηκε το βράδυ της Τετάρτης απέναντι από το Παγκρήτιο στάδιο.

Ο σμπαραλιασμένος καθρέπτης που βρισκόταν εκεί πιο δίπλα, τεμαχίζει το προσωπείο των ψευδαισθήσεών μας, κι αντανακλά μόνο πόνο.

Τα θραύσματα της νέας τραγωδίας θα μαζευτούν, τα “γιατί” θα μείνουν εσαεί και τα δάκρυα για τον Νίκο δεν θα στεγνώσουν ποτέ. Οι ευχές όλων συντροφεύουν τον 22χρονο οδηγό του οχήματος, που δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή.

Η ρίζα και τα… παρακλάδια του κακού

Οι υψηλότατες ταχύτητες που αναπτύσσουν τα οχήματα, οι ιδιαιτερότητες του οδοστρώματος και η μη επαρκής αστυνόμευση είναι οι τρεις κυριότερες αιτίες στις οποίες αποδίδει το χρόνιο αιματοκύλισμα στην παραλιακή ζώνη του Ηρακλείου ο κ. Γιάννης Λιονάκης, πρόεδρος του Εθελοντικού Συλλόγου Πρόληψης Τροχαίων Ατυχημάτων Κρήτης.

“Στην παραλιακή έχουμε θρηνήσει πολλούς νεκρούς, ακόμα και μετά την αποκατάσταση της, μετά την τοποθέτηση των φοινίκων” θυμάται ο κ. Λιονάκης και “βρίσκει” κατευθείαν την ρίζα και τα… παρακλάδια του κακού: “Ευθύνονται προφανέστατα οι υψηλότατες ταχύτητες που αναπτύσσονται και οι οποίες ξεπερνούν τα 100 χιλιόμετρα! Ο δρόμος δεν είναι και ο καλύτερος, οι κλίσεις, η γεωγραφία και η γεωμετρία του δεν είναι και οι καλύτερες. Υπάρχουν πάρα πολλές σχάρες στις οποίες πρέπει κάποιος να προσέχει.

Δεν είναι ένα αστικό οδικό δίκτυο, δεν είναι ο δρόμος της πόλης, είναι ένα κανονικό περιαστικό δίκτυο. Πρέπει να σκεφτούμε ότι στο βορρά υπάρχει η παραλιακή, και στο νότο υπάρχει ο ΒΟΑΚ! Αυτά είναι τα περιαστικά οδικά δίκτυα του Ηρακλείου, κι αυτό πρέπει όλοι να το συνειδητοποιήσουμε!

Προφανώς και το οδόστρωμα σε όλη του την έκταση δεν είναι καλό, παρότι δεν είναι παλιό! Δεν είναι εκείνο το αντιολισθηρό που θα θέλαμε!

Βέβαια, η ανάγκη αντιολισθηρότητας ενός δρόμου, και ούτω καθεξής, προφανέστατα και έχει να κάνει με την επιτρεπόμενη ταχύτητα.

Σαφώς και χρειάζεται και πρέπει να είναι παντού αντιολισθηρός ο δρόμος, αλλά εδώ μιλάμε για ένα δρόμο που έχει όριο τα 50 χιλιόμετρα! Η σοβαρότητα του θέματος βρίσκεται στις ταχύτητες που αναπτύσσονται! Η ολισθηρότητα είναι απίστευτη όταν κινείσαι με τέτοιες ταχύτητες!”.

Ο κ. Λιονάκης απευθύνει έκκληση στην Αστυνομία “να σταθεί περισσότερο στην παραλιακή του Ηρακλείου, με συχνότερους και εντατικότερους ελέγχους”, ακόμα και με έλεγχο της ταχύτητας, πέρα από την αλκοολομέτρηση, που θεωρώ ότι είναι επιβεβλημένη να γίνεται κάθε βράδυ ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες.

Πέρα από αυτό όμως, απαραίτητο είναι αυτή την ώρα να γίνεται έλεγχος ταχύτητας στην παραλιακή, να κοπούν πρόστιμα, να συνειδητοποιήσει ο κόσμος ότι δεν μπορεί να πηγαίνει με 100, 120, 140 χιλιόμετρα, σε ένα δρόμο που χρησιμοποιείται για τις ανάγκες της πόλης και ο οποίος έπαψε δυστυχώς να είναι αστικό δίκτυο. Είναι σχεδόν ένα περιαστικό δίκτυο. Και ο κόσμος το χρησιμοποιεί σαν να κινείται σε αυτοκινητόδρομο”.

Η μοιραία αναστροφή που… άλλαξε το τσιπάκι

Πάνω που είχαμε αρχίσει να ελπίζουμε έως και να αιθεροβατούμε, ότι το 2020 θα είναι μια διαφορετική χρόνια με λιγότερες, ει δυνατόν και καθόλου, θυσίες στον Μολώχ της ασφάλτου, ο χαμός ενός ακόμη νέου συνανθρώπου μας ήρθε να μας δώσει μία γερή “σφαλιάρα” αφύπνισης, επαγρύπνησης και προσγείωσης στην αμείλικτη πραγματικότητα.

Οι αριθμοί που έχουν καταγραφεί πάντως, συγκριτικά με το αντίστοιχο περσινό διάστημα είναι ενθαρρυντικοί: τέτοιες μέρες το 2019 είχαμε 12 νεκρούς, εφέτος δέκα λιγότερους.

Ασφαλώς, κάθε ψυχή που φεύγει δεν αναπληρώνεται. Έχει τη δική της, ξεχωριστή αξία και είναι αναντικατάστατη.

Ο κ. Λιονάκης γνωρίζει πολύ καλά πώς “πώς όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος” αλλά κι ότι “κάθε άνθρωπος είναι πολύτιμος για τους οικείους του”.

Παρ’ όλα αυτά επιλέγει να κοιτάξει μέσα από ένα πιο θετικό πρίσμα το “σήμερα” και το περιστατικό – ηλεκτροσόκ που προηγήθηκε και το (συν)διαμόρφωσε: “Αισιοδοξώ. Εφέτος έχουμε δύο νεκρούς, όταν πέρυσι είχαμε 12 νεκρούς το ίδιο διάστημα. Δεν είναι ένα γεγονός ότι έρχεται τυχαία.

Ο Δεκαπενταύγουστος του 2019 ήταν μια μέρα ταρακούνησε πάρα πολύ κόσμο εξαιτίας του θανατηφόρου αποτελέσματος και της αναστροφής που είχαμε στην Αγία Πελαγία.

Από εκεί και πέρα είδαμε και την Αστυνομία να ενεργοποιείται – γνωρίζω πολύ καλά ότι έφτασε στο αρχηγείο η θέληση και η πρόθεση να εστιάσουμε περισσότερο στα πράγματα.

Ξέρω ότι οι νέες αστυνομικές Διευθύνσεις που έχουμε στο Ηράκλειο, εντατικοποίησαν τους ελέγχους αναφορικά με τη χρήση αλκοόλ και κράνους – το έχουμε δει σε μεγάλο βαθμό στο κέντρο και θα περιμένουμε να εξελιχθεί η αστυνόμευση και στις γειτονιές. Δεν συναντάμε πολύ κόσμο να κατεβαίνει χωρίς κράνος.

Βεβαίως, σε όποιες χώρες βελτιώθηκαν τα πράγματα, τα ΜΜΕ και η ενημέρωση του κόσμου ήταν αυτά τα οποία συνέτειναν να αλλάξει κατά πολύ η κατάσταση”.

Το “δόγμα του σοκ” και γιατί έχουμε θανάτους νέων ανθρώπων στους δρόμους

Ο πρόεδρος του Εθελοντικού Συλλόγου Πρόληψης Τροχαίων Ατυχημάτων Κρήτης ασπάζεται το “δόγμα του σοκ”, με άλλα λόγια λαμαρίνες και άμορφες μάζες σιδερικών σε κοινή θέα, προσπαθώντας να εισχωρήσει στην ψυχοσύνθεση ενός νέου οδηγού: “Υπάρχει το δόγμα του σοκ, το οποίο προφανώς δεν το ανακαλύψαμε.

Οι λαμαρίνες θα πρέπει να τοποθετηθούν σε δημόσια θέα, σε επίκαιρα σημεία. Κι όχι μόνο αυτό, θα ήταν ευχής έργον να περάσουν όλοι οι νέοι κάτω των 25 να δουν αυτά τα πράγματα.

Προς το 2000 κάναμε με τον Συνεταιρισμό Οικοδόμων τέτοιες κινήσεις. Νομίζω ότι όλα μπορούν και πρέπει να παίξουν το ρόλο τους. Θέλω να επισημαίνω και να ξέρουν όλοι πάρα πολύ καλά:

Η γνωστική επάρκεια και η εμπειρία στην οδήγηση ενός οχήματος προφανώς και δεν εξαντλείται. Αλλά πρέπει να είναι υποψιασμένοι και να ξέρουν και οι γονείς και τα παιδιά, ότι μέχρι αυτές τις ηλικίες, από τα 20-25, είναι διαφορετική η λειτουργία του νέου, είναι διαφορετική η αδρεναλίνη του, είναι η διαφορετική η γνώση του, είναι διαφορετικός ο φόβος του.

Γι’ αυτό έχουμε κατά κύριο λόγο θανάτους νέων παιδιών και όχι μεγαλύτερων. Αυτά πρέπει να μπαίνουν στη συλλογιστική και στην δημόσια συζήτησή μας, ούτως ώστε να βελτιωθούν οι νέοι οδηγοί.

Η αίσθηση του σοκ και του φόβου μπορεί να καλλιεργηθεί στους νέους ανθρώπους, με την τοποθέτηση ενός τέτοιου οχήματος σε κοινή θέα, διότι τους δίνεται η δυνατότητα να δουν ποια είναι τα αποτελέσματα μιας ασύμμετρης οδηγικής συμπεριφοράς στις συνθήκες που κάθε φορά επικρατούν”.

Όσο θα επιτρέπουμε στον κακό μας εαυτό να προπορεύεται στην κούρσα του μέτρου και των ορίων μας, οι ελπίδες μας θα χάνονται στο σύννεφο σκόνης και ευθυνοφοβίας που αφήνει πίσω της αυτή η τρελή πορεία της θεοσκότεινης πλευράς του χαρακτήρα μας.

Καθένας μας, οφείλει να ανεβάσει στροφές στο μυαλό του, να κοιτάξει γύρω του και να επαναπροσδιορίσει την ύπαρξή του στα μάτια και στο σώμα του διπλανού του. Το φρένο… στην άγνοια κινδύνου και τον ατομισμό, είναι το γκάζι στην ίδια τη ζωή!