« Ξύπνησα δεμένος στην καρέκλα, τους λέω: «λύστε με…», δεν ήξερα ότι είμαι στην Κρήτη. Μια ώρα μετά μου λένε «είσαι στην Κρήτη…», λέω «πάει, απαγωγή…»! »
Για τον Γιάννη Παπαβασιλείου μια στιγμή ήταν αρκετή για να τον ρίξει κάτω απ΄ τη μηχανή, να μείνει αναίσθητος για μέρες και να ξυπνήσει στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Κρήτης, χωρίς να θυμάται τίποτα και με μπανταρισμένο το μισό του κορμί.
Το λάθος του άλλου, αυτό πρέπει να υπολογίζουμε στο δρόμο και να φοράνε κράνος οι μηχανόβιοι. Ά… και το χιούμορ που σώζει και τον ίδιο το Γιάννη που είναι σαν τον Ρομποκόπ, αλλά δεν το βάζει κάτω, δεν έκατσε σ΄ ένα κρεβάτι να θυμώνει με τη μοίρα του που του φέρθηκε άσχημα, αλλά πήρε τις πατερίτσες του και βγήκε, περπατά σιγά αλλά περπατά, κι έχει το χιούμορ αυτό το γνήσιο, το πηγαίο που αντί να τον λυπάσαι έτσι που τον βλέπεις, γελάς κι εσύ μαζί του, με τα παθήματά του. Παραδείγματα απ΄ αυτά που τα θυμόμαστε μια μέρα, μια ώρα και τα ξεχνάμε μετά γιατί μας παίρνει μαζί της η ζωή.
Πως έγινε το ατύχημα, οδηγείτε χρόνια μηχανή
Εγώ κάθε μέρα έκανα 150 χιλιόμετρα με τη μηχανή, στα Κολύμπια στο μαγαζί μου, το χρυσοχοείο. Δόξα τω Θεώ, ατυχήματα δεν είχα, τίποτα σοβαρό ούτε με τη μηχανή ούτε με τ΄ αυτοκίνητο. Και περνούσα έξω από τον Άγιο Χριστόφορο, κι έλεγα κάθε μέρα : «να μ΄ έχεις καλά κι εμένα που περνώ, κι όλο τον κόσμο»…
Έγινε όμως το κακό!
Σάββατο 9 Μαΐου ήταν, έφυγα από την πόλη για τα Κολύμπια και δέκα μέτρα πριν το μαγαζί βγήκε με την όπισθεν ένας από τη ράμπα χωρίς να δει, μου κόβει το δρόμο, κι άντε γεια.
Χτυπήσατε πολύ;
Από κει και πέρα μη με ρωτάς, έχω πάθει μπλακ άουτ. Από το ατύχημα μέχρι που ξύπνησα στο Ηράκλειο στην εντατική του πανεπιστημιακού νοσοκομείου, δεν θυμάμαι το παραμικρό. Ξύπνησα δεμένος στην καρέκλα, τους λέω: «λύστε με…», δεν ήξερα ότι είμαι στην Κρήτη. Μια ώρα μετά μου λένε «είσαι στην Κρήτη…», λέω «πάει, απαγωγή…»! Πως βρέθηκα εδώ, ήμουν και δεμένος.
Είχα χάσει επεισόδια. Μια βδομάδα μετά συνήλθα λίγο. Μου φέρανε νευροψυχολόγους… Είχα πάθει μετατραυματικό σοκ για πέντε-έξη μέρες. Δεκαπέντε μέρες στο νοσοκομείο στην Κρήτη, αιματώματα στο πρόσωπο, όλη η γνάθος σπασμένη, αιματώματα στο κεφάλι, καρούμπαλα… Μου λένε οι γιατροί «αν την είχες φάει τρεις πόντους πιο πίσω, θα σουν νεκρός…».
Δεν φοράγατε κράνος;
Εκείνη την ημέρα δεν φορούσα. Τέσσερα κράνη έχω… Την προηγούμενη μέρα το φορούσα, εκείνη την ημέρα δεν το φορούσα. Αλλά πόσους συμμαθητές μου θυμάμαι που φύγανε και με κράνος. Παλιά έτρεχα, έκανα σφήνες, τώρα που έχω δύο παιδιά τον σκέφτομαι τον κίνδυνο.
Πιο είναι το μεγαλύτερο τραύμα σας, εγώ σας βλέπω παντού με νάρθηκες, με γύψο, αλλά ευτυχώς όρθιο!
Στον αυχένα είναι και πιάνει στην σπονδυλική στήλη. Αυτό είναι το πιο σοβαρό, ο σπόνδυλος και τα αιματώματα στο κεφάλι και στο πρόσωπο. Κι έχω και γύψο στο χέρι, στο πόδι, μπανταρισμένος ολόκληρος είμαι. Έξη μέρες ήμουν σε κώμα στην εντατική.
Τι σκέφτεστε τώρα;
Σκέφτομαι ότι ήμουν τυχερός. Έχει μέσα στο νοσοκομείο της Κρήτης ένα παιδί από τη Ρόδο που τράκαρε στην Παναγιά Τσαμπίκα, κοντεύει ένα χρόνο μέσα, κι είναι ακόμα σαν φυτό. Ήρθαν με είδανε οι συγγενείς του και κλαίγανε. Κι είναι μέσα κι άλλες περιπτώσεις από τη Ρόδο.
Τι θα κάνετε τώρα, πως θα γίνετε καλά;
Οι γιατροί… ο Θεός κι η ψυχή τους. Αρχές Σεπτέμβρη θα ξαναπάω στην Κρήτη να χειρουργηθώ στη γνάθο, να βγάλω τα σίδερα. Μου φύγανε και δυό δόντια, τα μάζεψε κάποιος, μου τα δώσανε, όταν γίνεις καλά λέει να σου τα βάλουν…
Δεν πονάτε; Έτσι που σας βλέπω λογικά θα έχετε πόνους!
Δόξα τω Θεώ δεν έχω πόνους. Πίνω χάπια κάθε μέρα. Αλλά κι αυτό τώρα δεν αντέχετε, να είσαι σε ακινησία, εγώ ήμουν ζωντανός άνθρωπος, τρεις-τέσσερις ώρες κοιμόμουν την ημέρα και μου φτανε. Πάλι καλά που είμαστε ζωντανοί. Παραγγελία έρχονται αυτά; Λέω στους γιατρούς «Πείτε μου και κανένα καλό, όλο άσχημα μου λέτε».
Στο δεκαήμερο κάτω στην Κρήτη έκανα διάγνωση μόνος μου. Θυμήθηκα τους κωδικούς, τα PIN από τις κάρτες, το συναγερμό στο μαγαζί, λέω είμαι καλά. Κι ήρθε η αδελφή μου να μου πει «έχεις τέσσερα παιδιά…»… Της λέω, «είσαι διαβολογυναίκα, ήρθες να με τρελάνεις»… Τη βάλανε οι γιατροί για να μου κάνουνε τεστ. Μου δίνανε φάρμακα, αντικαταθλιπτικά ήτανε, τι ήτανε δεν τα κατάπινα, τα φτυνα, μου λέγανε «εσείς στη Ρόδο είστε τρελοί…». Τα πέταξα από το παράθυρο τα αντικαταθλιπτικά.
rodiaki.gr
