Έτσι είναι η Γαύδος. Άγρια κι εξωτική. Ένα αφρικάνικο κομμάτι γης που ξεκόλλησε από τη μαύρη ήπειρο κι έκανε ταξιδάκι μέχρι τα νότια της Κρήτης.
Δεν ξέρω αν παίζουν ρόλο η γεωγραφική της θέση (στο νοτιότερο άκρο της Ευρώπης), οι καβατζωμένες παραλίες, οι κέδροι, οι μυρωδιές και οι μικρές παράνομες χαρές. Δεν είμαι βέβαιη αν τα αρμυρίκια, η ψιλή άμμος, τα σμαραγδένια νερά, τα κατσίκια στους βράχους και οι καρέτα-καρέτα ευθύνονται για την -σχεδόν ερωτική έλξη που νιώθω γι αυτήν. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα να είναι ότι όποτε με ρωτά κάποιος “πού θες να πας διακοπές;” Απαντώ σε κλάσματα δευτερολέπτου “στη Γαύδο”.
Δεν τα καταφέρνω κάθε χρόνο. Βλέπεις είναι λίγο μακριά, και για να κανονίσεις να περάσεις ένα δεκαήμερο (το λιγότερο) πρέπει να είσαι οργανωτικός. Να κανονίσεις εισιτήρια πλοίων, λεωφορείων (καθότι δεν πας με αμάξι) ξανά πλοίων και φυσικά ενός δωματίου -αν είστε μεγάλη παρέα και δεν την παλεύετε να κάνετε πιπί σας στη φύση.
Όλες κι όλες τρεις φορές κατάφερα να πάω. Αλλά αν με ξαναρωτήσεις εκεί θέλω να γυρνάω. Στο αφρικάνικο κομμάτι γης που ξεκόλλησε από τη μαύρη ήπειρο κι έκανε ταξιδάκι μέχρι τα νότια της Κρήτης.
Γράφει η Ανδρονίκη Κολοβού από το womantoc.gr
