Όσοι άνθρωποι πάσχουν από το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, δεν πρέπει να αποδέχονται την κατάστασή τους και να προσαρμόζονται σε ένα “χαλαρό” και τελικά περιορισμένο στιλ ζωής, αλλά αντίθετα πρέπει, με ενεργητικό τρόπο, να κάνουν ένα συνδυασμό σωματικής άσκησης και συμβουλευτικής ψυχοθεραπείας για να βελτιώσουν την υγεία τους, σύμφωνα με μια νέα μεγάλη βρετανική επιστημονική έρευνα, την μεγαλύτερη του είδους της, μέχρι σήμερα, σχετικά με τη μυστηριώδη και κάπως ασαφή πάθηση.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής την Τρούντι Τσάλντερ του King’s College του Λονδίνου και τον καθηγητή Μάικλ Σαρπ του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο ιατρικό περιοδικό “The Lancet”, συνιστούν στους ασθενείς να “δοκιμάζουν” σιγά-σιγά τα όρια τους, αντί να επαναπαύονται, αν θέλουν να βγουν μια ώρα αρχύτερα από την κατάστασή τους, όπως αναφέρουν το BBC και το πρακτορείο Ρόιτερ.
Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι το 60% των ασθενών έδειξαν αισθητή βελτίωση, όταν οι θεραπευτές τούς ενθάρρυναν σταδιακά να κάνουν όλο και περισσότερα πράγματα (ο κάθε ασθενής με τον δικό του ξεχωριστό ρυθμό). Αντίθετα, όταν οι θεραπευτές συμβούλευαν τους ασθενείς να αποδεχτούν το “σύνδρομό” τους και να προσαρμόσουν ανάλογα την καθημερινή τους ζωή, οι ασθενείς έδειξαν σημαντικά μικρότερη βελτίωση σε χρονικό διάστημα 52 εβδομάδων.
Το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης είναι μια μακροχρόνια εξουθενωτική πάθηση, που κάνει τον άνθρωπο να νιώθει σωματική και νοητική εξάντληση, έλλειψη συγκέντρωσης, απώλεια μνήμης, ανήσυχο ύπνο, πόνους στους μυς και τις αρθρώσεις κ.ά. Είναι επίσης γνωστή ως μυαλγική εγκεφαλομυελίτιδα και εκτιμάται ότι πλήττει περίπου 17 εκατ. ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Δεν υπάρχει ακόμα κάποια θεραπεία και οι γιατροί δεν ξέρουν την αιτία της. Μερικοί πιστεύουν ότι αφορμή είναι κάποια μόλυνση από ιό (κάτι που όμως δεν έχει επαληθευθεί) και υπάρχει διαφωνία και για τους τρόπους καταπολέμησης της πάθησης, ενώ αρκετοί ασθενείς αντιδρούν στην ιδέα ότι μπορούν να βοηθηθούν από ψυχοθεραπεία.
Η νέα μελέτη, που εξέτασε 641 ασθενείς με την πάθηση, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είναι πιο αποτελεσματικός ένας συνδυασμός σταδιακής φυσικής άσκησης και κάποιας μορφής θεραπείας, όπως η γνωσιακή-συμπεριφορική, ώστε να ξεπεραστούν τα νοητικά “μπλοκαρίσματα”.
