Ένα ολοκαίνουργιο κομμάτι, σταθμό στην καριέρα του, κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες ο Χανιώτης καλλιτέχνης Ανδρέας Μανωλαράκης.
Το κομμάτι τιτλοφορείται «Οι Μέλισσες τσ’ Αγιά Σοφιάς» και πρόκειται ίσως για το σημαντικότερο κομμάτι που έχει ερμηνεύσει ποτέ μέχρι σήμερα στην καριέρα του ο ταλαντούχος λυράρης.
Ο Ανδρέας Μανωλαράκης ερμηνεύει με ένα πραγματικά ξεχωριστό τρόπο, ένα τραγούδι που ξυπνάει μνήμες για τις χαμένες πατρίδες και το μεγάλο Σύμβολο της Ορθοδοξίας, την Αγιά Σοφιά…
Οι συντελεστές
Μουσική: Νίκος Στρατάκης
Στίχοι: Δέσποινα Σπαντιδάκη
Λαούτο, Κιθάρα, Κόντρα Μπάσο, Κρουστά: Νίκος Στρατάκης
Πνευστά: Γιώργος Σαλούστρος (Κεχρής) Ηχοληψία – Mix: Κώστας Μαρκάκης (Studio Astra) Βίντεο και Μοντάζ: Γιώργος Τζωρτζάκης Επιμέλεια εικόνας τίτλων τέλους, ο Μελισσοκόμος Ευτύχης Νανάκης
Οι στίχοι του κομματιού
Ζηλεύω την Αγιά-Σοφιά, το μέγα μοναστήρι, που μέλισσες πρωτόκαμαν, με το κερί το χτίρι. Κι ύστερα πέτρα και πηλό, έβαλε ο βασιλέας, κι έκαμε θρύλο τ’ όνομα, μιας εκκλησάς σπουδαίας. Μέλισσες τση παράδοσης, πλάσματα ευλογημένα, στη δούλεψή σας μ’ έβαλε η πίστη μου, κι εμένα. Και μ’ έβγαλε στο κόσμο σας, τση μοναξιάς μου ο δρόμος, να γίνω υπηρέτης σας, καλός μελισσοκόμος. Μ’ αγάπη να τυραννιστώ, για το βασίλειό σας, να ‘μαι αθός ατρύγητος και δροσερό νερό σας. Να πιάσω με το μάλαμα να κάμω τα κελιά σας, κι ασημοχρυσοπλούμιστη, μέσα, τη κοιμηθιά σας. Και πλερωμή του κόπου μου, δε θέλω, ούτε μετζίτι, ποτές μου δεν την έφερα των αγαθώ τη λίτη. Μα ένα κερί, για το Θεό, δώστε μου, μα με φτάνει, και λίγο μέλι, η πίκρα μου, πελίκι να γλυκάνει. – Ο Θρακικός θρύλος για το χτίσιμο της εκκλησίας τσ’ Αγιά-Σοφιάς από τον πρωτομάστορα του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουστινιανού, με αντιγραφή του σχεδίου του ναού από αποτύπωσή του, που βρέθηκε πάνω σε κερί κυψέλης μελισσών, μας υπενθυμίζει ότι -ανέκαθεν- η φύση ήταν η βασική πηγή έμπνευσης για τον άνθρωπο στο σχεδιασμό καλλιτεχνημάτων. – Όχι μακριά από το σήμερα, αυτό ήταν συνυφασμένο με την καθημερινότητα, με την ζωή πλάι στη φύση, με τις φυσικά χρωματισμένες εικόνες που αποτυπώνονταν στο νου και μεταφέρονταν «αυτόματα» στη σκέψη και την εμιλιά, σε ρίμες και μαντινάδες, διηγήσεις και νάκλια, κατασκευές κι αντικείμενα. Η φαντασιακή μεταφορά των εντυπώσεων στον λόγο, είναι φορές που δεν απέχει από την αλήθεια, την κάθε «αλήθεια» που παρατηρείς και μαθαίνεις από την τελειότητα των δημιουργιών του φυσικού μας περιβάλλοντος, και των κάθε λογής πλασμάτων του. – Τόσο σύνθετα, μα και τόσο απλά, τόσο μεγαλειώδη και αρμονικά, τόσο φυσικά. Η μαστοριά της μέλισσας, η τέχνη του κτίστη, το «γλυκό» και «χειροπιαστό» πέρασμά τους στον έμμετρο λόγο της Δέσποινας ! Η αναζήτηση της αλήθειας πάντα θα φιλτράρεται από το μύθο, κι έτσι το νόημά της θα βγαίνει πιο ουσιώδες και δυνατό, για να ενδυναμώνει την πίστη μας στις σταθερές αξίες της ζωής και την απλότητα που αυτές περιέχουν, έξω από κάθε ματαιότητα, συμφέρον και «αντάλλαγμα», χωρίς μετζίτι ! (⁎ μετζίτι : οθωμανικό αργυρό νόμισμα). – Όταν τα μάτια της ψυχής, βλέπουν αγνά και καθαρά, πλάθουν, ακόμα και τώρα, μύθους που συνυπάρχουν με την πραγματικότητα. Μέχρι τις μέρες μας, η θαυματουργή μέλισσα, σαν σύγχρονος καλλιτέχνης, αν τοποθετήσεις μια αγιογραφία μέσα σε μια κυψέλη, στολίζει με το κερί της κάθε λεπτομέρεια, αφήνοντας ασκεπή, μόνο τα πρόσωπα των Αγίων …
Κείμενο – Επιμέλεια Στίχων : Νίκος Γιακουμάκης – eparxies.gr
