Την εμπειρία της που σε αρκετά σημεία φλερτάρει με τον παραλογισμό περιγράφει μια γυναίκα οδηγός στα Χανιά.
Ακολουθεί το κείμενό της στο οποίο περιγράφει την εμπειρία της από την οδήγηση στους δρόμους των Χανίων. Στο ένα περιστατικό μάλιστα, η ίδια πέφτει θύμα τροχαίου:
ΒΟΑΚ Χανίων: Δρόμοι –παγίδες. Το παιχνίδι των ευθυνών
Χανιά 19/2/2018. Είναι καθαρά Δευτέρα γύρω στις 10 το βράδυ όταν γυρίζοντας προς το σπίτι μου κάπου κοντά στο ύψος του Πολυτεχνείου στην περιοχή Κουνουπιδιανά έρχομαι tete a tete με μια λακκούβα η οποία μετά απο βιωματική εμπειρία μου μαζί της αποδείχτηκε αρκετά ικανή να μου σκίσει το λάστιχο. Καθ’ όλη τη διάρκεια τοποθέτησης ρεζέρβας υπο συνθήκες «ρομαντικής» βροχής, παρατηρώ οτι ένα σώρο άλλα αυτοκίνητα που περνούν απ’ το σημείο έχουν την ίδια ή παρόμοια τύχη με τη δικιά μου.
Ερώτηση πρώτη: Ήμουν άραγε η μοναδική υπεύθυνη γι’ αυτό που συνέβη; Μήπως τα χρήματα που έφυγαν την επομενη μέρα απ’ την τσέπη μου έπρεπε να μου επιστραφούν λόγω βλάβης που προξενήθηκε από κακή συντήρηση του οδοστρώματος; Πού πάνε άραγε όλοι αυτοί οι φόροι που πληρώνω κάθε χρόνο;
Αφήνοντας το γεγονός αυτό να περάσει, δυο μήνες μετά 10/5/2018, ημέρα Πέμπτη και ώρα 3.30 το μεσημέρι, οδηγώ στην Εθνική με κατεύθυνση προς Πλατανιά, όταν προς μεγάλη μου τρομάρα διαπιστώνω οτι πρόκειται να πέσω σε λακκούβα η οποία βρίσκεται στη λωρίδα μου. Προσπαθώντας να γλιτώσω μια ακόμα ζημιά, κάνω ελιγμό, o οποίος σε συνδυασμό με το άρτιο ελληνικό οδόστρωμα ειχε ως αποτέλεσμα να χαθεί ο έλεγχος του αυτοκινήτου, που εκτρεπόμενο απ’ την πορεία του άρχισε να περιστρέφεται, ανετράπη, μέχρι που τελικά προσγειώθηκε με την πλευρά του οδηγού στο πλάι και σύρθηκε για λίγα μέτρα μέχρι ν’ακινητοποιηθεί και να συνειδητοποιήσω πως παρ’ όλο το σοκ αναπνέω ακόμα..
Η συνέχεια γνωστή. ΕΚΑΒ, νοσοκομείο, εξετάσεις και ευτυχώς πίσω στο σπίτι χαίροντας σωματικής αλλά όχι και ψυχικής υγείας.. Πηγαίνοντας την επόμενη μερα στην Τροχαία ωστε να δω τί είχε απογίνει τ’ αμάξι, μ’ ενημέρωσαν αρχικά πως μου είχαν πάρει τις πινακίδες και μου είχαν κόψει κι ένα προστιμο λόγω του οτι δεν έβαλα τρίγωνο προειδοποίησης των διερχόμενων οδηγών. Ο απόλυτος παραλογισμός.. Τουμπαρισμένο αυτοκίνητο, οδηγός ξαπλωμένος στο δρόμο περιμένοντας το ασθενοφόρο κι η τροχαία εξάντλησε την ιδιότητά της παίρνοντας πινακίδες και κόβοντας κλήση….Ευτυχώς πριν απογοητευτώ εντελώς απ’ τον κρετινισμό, έδειξαν τη σχετική ανθρωπιά και μου την ακύρωσαν.
Σαν να μην έφταναν όλ’ αυτά, με συμβούλεψαν πως δεν έχει νόημα να προβώ σε αναμέτρηση με το κράτος και τους φορείς που είναι υπεύθυνοι για τη συντήρηση του οδοστρώματος, τονίζοντας πως θα έπρεπε να έχω πέσει μέσα στην λακκούβα μιας και κατα την «αντικειμενική» ματιά τους δεν ήταν και τόσο μεγάλη. Μόνο μισό μέτρο πλάτος και 8 εκατοστά βάθος. Ετσι θα έβλεπα ιδίοις όμασι οτι δεν επρόκειτο να εκτραπώ της πορείας μου, γεγονός που σύμφωνα με τα λεγόμενά τους αποδείχτηκε κι απ’τον δυνατό κρότοτο που προκλήθηκε από κινούμενο όχημα το οποίο είχε τη διορατικότητα να επιλέξει έναν πιο σωστό τρόπο αυτοκαταστροφής.
Ερώτηση δεύτερη. Τελικά σε αυτή τη χώρα τί ισχύει ακριβώς; Πρέπει όλοι εμείς που χρησιμοποιούμε το εκάστοτε οδικό δίκτυο να διαθέτουμε δεξιότητες οδηγού, κασκαντέρ αλλά και μάντη; Ή μήπως οι όποιες αρχές λειτουργούν μόνο στο επίπεδο του να κόβουν κλησεις, να γράφουν για αλκοτέστ και υπερβολικές ταχύτητες κι όταν έρχεται η ώρα ν’ αποδώσουν ευθύνες κρατάνε το κράτος στο απυρόβλητο και τις μεταφέρουν στον πολίτη; Φυσικά και το κράτος των υπέρογκων φόρων φέρει ευθύνες για όποιο στοίχημα συμβαίνει στο γεμάτο λακκούβες οδόστρωμα αλλά δεν είδα ποτέ να αποζημιώνει τους πολίτες για τις ζημιές που προκαλούνται από την απουσία των φόρων στους δρόμους!
Και συνεχίζοντας, ποιά θα ήταν άραγε η αντίδραση των νομικών προσώπων αυτού του κοσμοπολίτικου νησιού εαν αυτό συνέβαινε σε κάποιο τουρίστα που ερχόταν ν’ ακουμπήσει όμορφα κι ωραία το αφράτο του συνάλλαγμα; Θα έφταιγε και πάλι ο ελιγμός; Ή μήπως αυτό θα εξαρτιόταν από τη χώρα προέλευσης και το μέγεθος της τσέπης του τελευταίου; Το σίγουρο είναι ότι δεν έχουμε τις ανάλογες υποδομές ούτε για τους φόρους που πληρώνουμε, ούτε για την ασφάλεια μας, ούτε για να υποδεχομαστε τουρίστες. Σε μια πόλη άκρως τουριστική που θα έπρεπε να λειτουργεί σαν ελβετικό ρολόι εμείς παρουσιάζουμε εικόνα τριτοκοσμικής χώρας που ο μόνος (κι αυτό με επιφύλαξη) ασφαλής τρόπος μετακίνησης είναι τα γαϊδουράκια. Στο ΒΟΑΚ έχουν πέσει μερικά εκατομμύρια κι ακόμη προσπαθούν να το κάνουν να μοιάζει με οδόστρωμα..
Αν λοιπόν θέλουμε να λέμε ότι είμαστε ένας εξαιρετικός τουριστικός προορισμός και μια πόλη για να ζει κανείς, τότε θα πρέπει να επανεξετάσουμε τις προτεραιότητες και τις παροχές ασφάλειας για τους πολιτες και τους τουρίστες αντί να τους προτρέπουμε να σιωπούν..
Κωστοπούλου Βένια
