Είναι σίγουρο ότι μια κοπέλα σαν κι αυτή δεν θα μπορούσε να γράψει ένα ακόμη ροζ μυθιστόρημα για ονειροπαρμένες κορασίδες και αδιέξοδους έρωτες.
Ούτε θα χρησιμοποιούσε τα μαστίγιά της για σoφτ αποχρώσεις. Η περί ης ο λόγος Sasha Grey – Σάσα Γκρέι -ή Μαρίνα-Αννα Χατζή, όπως είναι το πραγματικό όνομα της ελληνικής καταγωγής διάσημης πορνοστάρ- έγραψε ένα περίπου αυτοβιογραφικό βιβλίο με τον τίτλο «Μυστική λέσχη Ιουλιέτα» (μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Τουλίπα) με έντονο ερωτικό περιεχόμενο, σεξουαλικές φαντασιώσεις και -εδώ είναι η διαφορά του με τα άλλα- γεμάτο χιούμορ.
Αλλωστε πρόκειται για μια γυναίκα που έχει χαρακτηριστεί «η πιο άτακτη γυναίκα του κόσμου», η απόλυτη «βασίλισσα του πορνό», ενώ έχει γυρίσει τις περισσότερες αισθησιακές ταινίες που έχουν καταγραφεί στη San Fernando Valley του Λος Αντζελες, αποσπώντας ιλιγγιώδη ποσά και τα περισσότερα βραβεία στο ενεργητικό πρωταγωνίστριας από τα Fame Awards (όπως λέγονται τα βραβεία των πορνό ταινιών). Από αυτήν εμπνεύστηκε ο θρυλικός Στίβεν Σόντερμπεργκ για να γυρίσει μία από τις καλύτερες και πιο εσωτερικές του ταινίες -τη «Συνοδό πολυτελείας»-, ενώ για χάρη της έχουν γυριστεί μια σειρά από ντοκιμαντέρ για το πώς μπορεί μια πορνοστάρ να ξεγελάει εύκολα ότι ανήκει στην πιο κλειστή ιντελιγκέντσια. Διανοούμενη η Σάσα Γκρέι; Γιατί όχι; Η μόλις 25 ετών Σάσα έχει ζήσει όσα άλλες που έχουν τη διπλάσια από αυτήν ηλικία, ξέρει να κάνει σεξ καλύτερα ίσως από οποιαδήποτε άλλη και απ’ ό,τι φαίνεται μπορεί να διακριθεί με τα ίδια καλά αποτελέσματα στην πάλη της με τις λέξεις.
Οπως εξομολογείται η ίδια: «Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου μου Κάθριν, φοιτήτρια σε σχολή κινηματογράφου, είναι ουσιαστικά το λογοτεχνικό alter ego μου, που τα αλλόκοτά της βήματα την οδηγούν στα άδυτα μιας μυστικής λέσχης».
Ενα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«Φτάνω στην πισίνα και βλέπω τον Τζακ να κολυμπάει στη μέση. Είναι μια υπέροχη, ζεστή βραδιά και η ώρα της δύσης πλησιάζει. Τα μαλλιά του Τζακ είναι βρεγμένα, το πρόσωπό του γυαλίζει, είναι τόσο όμορφος, ευτυχισμένος, και δε βλέπω την ώρα να πάω κοντά του. Αρχίζω να βγάζω τα ρούχα μου, αλλά φαίνεται πως δεν το κάνω αρκετά γρήγορα γιατί ο Τζακ μού φωνάζει από την πισίνα: “Aντε, τι περιμένεις; Είναι τέλεια”. Ανεβαίνω στον βατήρα, στέκομαι στο χείλος του, ισορροπώ και τον νιώθω να υποχωρεί κάτω από το βάρος μου. Φοράω ακόμη το σουτιέν και το εσώρουχό μου γιατί θέλω να τον παιδέψω και να τα βγάλω πολύ αργά μπροστά του. Αρχίζω να λύνω το σουτιέν και ύστερα αποφασίζω πως είναι καλύτερα να βγάλω πρώτα το εσώρουχο, μετά αλλάζω ξανά γνώμη και κάνω να πιάσω το σουτιέν. Κι εκείνη τη στιγμή έχω ένα deja vu. Κάθε φορά που μου συμβαίνει αυτό αισθάνομαι σαν να βιώνω σχεδόν μια μεταφυσική εμπειρία. Σαν να αντιλήφθηκα, ξαφνικά και ανεξήγητα, την ύπαρξη ενός ονείρου το οποίο καταγράφει ολόκληρη τη ζωή μου πριν τη ζήσω. Σαν να σβήνει με κάποιον τρόπο η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας και να μπορώ να βλέπω τι συμβαίνει και στις δυο πλευρές του καθρέφτη ταυτόχρονα.
Η πραγματικότητα φαντάζει όνειρο και το όνειρο μοιάζει απόλυτα πραγματικό. Κι εγώ αισθάνομαι πως έχω συλλάβει κάποιο θεμελιώδες μυστικό που αφορά την πραγματικότητα και το οποίο κανείς ως τώρα δεν είχε βιώσει. Yστερα, εξίσου γρήγορα όσο έκανε την εμφάνισή της, η στιγμή αυτή χάνεται και εγώ μένω με εκείνη την απαίσια αίσθηση του να μην μπορώ να προσδιορίσω πώς ή γιατί αισθάνθηκα έτσι εξαρχής. Αυτή τη φορά δεν πρόκειται για κάποια ανάμνηση, αλλά για μια σκηνή από μια ταινία που αγαπώ και έχω βάλει στην καρδιά μου. Είμαι η Σίμπιλ Σέμπαρντ στην “Τελευταία παράσταση” όπως ετοιμάζεται να βουτήξει τσίτσιδη στην πισίνα γύρω από την οποία έχει στηθεί το πάρτι, ενώ όλοι την παρακολουθούν απολαμβάνοντας την αμηχανία της που έχει μείνει γυμνή.
Oχι πως εγώ έχω κάποιο λόγο να αισθάνομαι αμήχανα, μια και ο κοντινότερος γείτονας του Μπομπ βρίσκεται στην απέναντι πλευρά της κοιλάδας. Θα έπρεπε να έχει κιάλια στραμμένα σε αυτό το μέρος για να μπορέσει να μας δει. Oμως, το να γδύνομαι σε ανοιχτό χώρο ανέκαθεν μου προκαλούσε μια δυσκολία. Με το να γδύνομαι δημοσίως δεν έχω θέμα. Δεν με πειράζει να με κοιτάζουν οι άλλοι. Τα βλέμματα που δεν μπορώ να δω είναι αυτά που με τρελαίνουν.
Τελικά, όπως η Σίμπιλ Σέπαρντ, ξεπερνώ τους δισταγμούς μου, κατεβάζω το εσώρουχό μου και βουτάω. Και καθώς το δροσερό νερό αγκαλιάζει την επιδερμίδα μου, ξεχνώ όλα τα ανόητα κολλήματά μου. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω το σώμα του Τζακ κάτω από το νερό, οπότε κολυμπώ προς το μέρος του. Ο Τζακ είναι ένα σώμα χωρίς κεφάλι. Δέσμες φωτός που αντανακλώνται στην επιφάνεια της πισίνας χορεύουν πάνω στον κορμό του. Και όπως κολυμπά επιτόπου, το πέος του και τα αρχίδια του ανεβοκατεβαίνουν σαν να βρίσκεται σε περιβάλλον μηδενικής βαρύτητας.
Απλώνω το χέρι για να αρπάξω το πέος του, όμως πρέπει να με είδε, γιατί τινάζεται πίσω, κολυμπάει ανάσκελα και σηκώνει νερά με τα πόδια του. Δε σταματάει παρά μόνο όταν φτάνει στην απέναντι πλευρά, εκεί στηρίζει τα μπράτσα του στο χείλος της πισίνας και κρέμεται. Ανεβαίνω στην επιφάνεια να πάρω αέρα, ακριβώς μπροστά του, κι εκείνος δείχνει πολύ χαρούμενος που κατάφερε να μου ξεφύγει.
Ακουμπώ τις παλάμες μου στους ώμους του, του δίνω ένα φιλί στα χείλη. Τα χείλη του είναι τόσο ζεστά και τα δικά μου τόσο κρύα ώστε τα αφήνω για λίγο εκεί πάνω, γιατί είναι τόσο όμορφη η αίσθηση αυτή, η επαφή των προσώπων μας. Οπότε αφήνω το σώμα μου να ακολουθήσει την κίνηση του νερού όπως συναντά την άκρη της πισίνας, έτσι που τρίβεται ελαφρά πάνω στο δικό του.
Προσπαθώ να μείνω όσο πιο μέσα μπορώ στο νερό, ώστε ο καβάλος μου να αγγίζει τον δικό του και το πέος του φωλιάζει ανάμεσα στα πόδια μου. Μόλις τον νιώσω να σκληραίνει, πράγμα που δεν χρειάζεται πολλή ώρα, απλώνω το χέρι, αρπάζω το πέος του και λέω, σε τσάκωσα.
Κι εκείνος γελάει.
Το παίζω λίγο στη χούφτα μου και μετά παίρνω μια πραγματικά βαθιά ανάσα για να γεμίσω τα πνευμόνια μου αέρα, τόσο πολύ που νιώθω λες και θα σκάσουν. Με κοιτάζει με ένα ύφος σαν να ρωτάει, “τι κάνεις;”. Οπότε βουτάω το κεφάλι μου στο νερό, συνεχίζοντας να κρατώ τον πούτσο του.
Δοκιμάσατε ποτέ να πάρετε πίπα κάτω από το νερό; Δεν είναι εύκολο, ταυτόχρονα όμως είναι απίθανη εμπειρία. Oπως ανοίγω το στόμα μου για να βάλω μέσα το πέος του Τζακ, φυσαλίδες αέρα ξεφεύγουν ορμητικά και παρακολουθώ μια πολύ μικρή φυσαλίδα να κυλά αργά πάνω στο μόριό του και να σκαλώνει στις τρίχες του. Κλείνω τα χείλη μου γύρω από το κεφάλι του όσο πιο γρήγορα μπορώ, ώστε να μη γεμίσει με νερό το στόμα μου, και ρουφάω.
Τώρα είναι λες κι όλα συμβαίνουν σε αργή κίνηση. Τα μαλλιά μου αιωρούνται γύρω μου σαν φύκια, πλέκονται γύρω από το κεφάλι μου σαν κασκόλ, σε σημείο που δεν μπορώ να δω πια τον Τζακ, το μόνο που νιώθω είναι το δροσερό του πέος όπως το παίζω στο καυτό μου στόμα. […] Ο ήλιος έχει αρχίσει να χάνεται πίσω από τους λόγγους, χρωματίζοντας με εντυπωσιακές πορτοκαλί σκιές τον ουρανό. Το μόνο που ακούω είναι το βραδινό τραγούδι των πουλιών στα δέντρα, το νερό να γλείφει το χείλος της πισίνας, τα βογκητά μου, τα βογκητά του Τζακ. Είναι μια τέλεια στιγμή και φαίνεται πως όλα τα προβλήματά μας ανήκουν στο παρελθόν: η απροθυμία του Τζακ να κάνουμε σεξ, το τείχος που είχε υψωθεί ανάμεσά μας. Μακάρι να ήταν πάντα έτσι».
protothema.gr
