Σε μία αποκαλυπτική εξομολόγηση στο περιοδικό People το καλλιτεχνικό έτερον ήμισυ του Αλέξανδρου Ρήγα, Δημήτρης Αποστόλου,μίλησε για την κατάθλιψη, το σοβαρό ατύχημα που είχε στην ηλικία των 20 και την απόπειρα αυτοκτονίας πάνω σε μία γέφυρα…
Εξαιρετικά σπάνια (αν όχι πρώτη φορά) ο Δημήτρης Αποστόλου μιλάει για την προσωπική του ζωή. Τις περισσότερες φορές στις συνεντεύξεις του μαζί με τον Αλέξανδρο Ρήγα αναφέρεται αποκλειστικά στη δουλειά του.
Αυτή τη φορά όμως άνοιξε την καρδιά του στο People και μίλησε για όλα…
”Όταν ήμουν 20 ετών, έπαθα ένα αυτοκινητικό ατύχημα κι έσπασα την λεκάνη μου. Για τους επόμενους 12 μήνες, ήμουν καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι και δεν μπορούσα να σηκωθώ. Εκεί έτρωγα, εκεί έκανα μπάνιο, εκεί με άλλαζαν όταν ήθελα τουαλέτα. Τότε ήταν που χάθηκαν όλοι οι φίλοι. Μέχρι κι η κοπελιά μου, τότε μου είπε, ”Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να κάνω την νοσοκόμα” και χάθηκε. Εξαφανίστηκαν όλοι κι από τότε ήταν που έζησα την απόλυτη μοναξιά. Κι έμαθα ότι ζούμε όπως ονειρευόμαστε: μόνοι!” αποκαλύπτει.
Οι γυναίκες έπαιξαν και παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή του. ”Από τα 25 μέχρι και τα 40 μου, ξεκίνησε το ”ηλεκτροσόκ” των σχέσεων. Ποτέ δεν έψαχνα τις λύσεις στις φοβίες μου, μέσα από τις γυναίκες. Στα πιο τρελά μου όνειρα, λειτουργούσαν σαν απάγκιο. Αλλά ούτε εκεί βρήκε η ψυχή μου γαλήνη. Ιστορίες της πλάκας, άνθρωποι περαστικοί, ιδιοτελείς σχέσεις, ένας αποτυχημένος γάμος, γυναίκες που δεν κατάφερα να μετρήσω σωστά και να μάθω πριν φύγουν και τελικά ένα κουβάρι που κατάφερα να ξεμπλέξω επιτυχώς πριν από 5,5 χρόνια, όταν γνώρισα τη γυναίκα μου. Έστω και στο τέλος, φάνηκα τυχερός!” λέει και αναφέρεται στον γάμο του με την Μάγδα Πένσου, με την οποία και απέκτησε πρόσφατα ένα αγοράκι.
”Ο γιος μου και η γυναίκα μου είναι τα μόνα πρόσωπα που, αν κάποιος τους κάνει κακό, είμαι ικανός να τον σκοτώσω και δεν με νοιάζει τίποτα. Και δεν είναι σχήμα λόγου” επισημαίνει.
Ο Δημήτρης Αποστόλου όμως μιλάει και για την κατάθλιψη, με την οποία βρέθηκε αντιμέτωπος τη στιγμή που το όνομά του γινόταν γνωστό στο ευρύ κοινό χάρη στην επιτυχία των ”Δύο Ξένων”… ”Το ότι κάναμε επιτυχία, το κατάλαβα τρία χρόνια μετά. Μέσα μου ήμουν ερείπιο, πριν. Εκείνη την εποχή είχα ζαλάδες, ατονία και μία άρνηση για τα πάντα. Δεν χαιρόμουν τίποτα. Πήγα στο Λονδίνο για εξετάσεις. Μια μέρα πριν μπω στο νοσκοκομείο, περπατούσα πάνω σε μια γέφυρα στην Chelsea και μου έρχεται μια τρελή σκέψη: ”Γιατί δεν πέφτεις κάτω; Και που ζεις, τι κάνεις;” Η πλήρης ματαιότητα. Δεν μιλάμε για διάθεση απόπειρας, μια τρέλα της στιγμής, πήγα να κάνω κανονική απόπειρα.” καταλήγει.
