Από τότε που, ηλικιακά, σταμάτησαν να με κατατάσσουν στα παιδιά -ω, μικροί και ανόητοι όλοι σας- ακούω συχνά την ατάκα ότι τα παιδιά σήμερα δεν βλέπουν ποιοτικά παιδικά προγράμματα, ενώ εμείς…
Έχω ξαναγράψει σχετικά με τα ενώ εμείς που περιφέρονται παντού γύρω μας, από κάθε λογής μεγάλο και πόσο λάθος τα θεωρώ, αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι εδώ έχουν μια πρέζα δίκιο. Τα κάθε λογής πολεμοχαρή και βίαια κινούμενα σχέδια δεν είναι βέβαια ότι καλύτερο για ένα παιδικό μάτι, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι και εμείς απολαμβάναμε λίγη βία στα cartoon μας. Και αυτό γιατί δεν είχαμε πολύ, αλλιώς θα σου έλεγα τι θα βλέπαμε και εμείς, αλλά τέλος πάντων. Και αφήνω στην άκρη εκείνα τα απαίσια καράτε που έβλεπε η μισή μου τάξη στο δημοτικό, με τις ευλογίες των γονιών τους πάντα.
Ας εξετάσουμε όμως λίγο τα παλιά. Προσωπικά δηλώνω μέγας fan -πως λέμε μέγας χορηγός- του Ποπάυ, κυρίως στο περιοδικό, αλλά και στην τηλεόραση. Έχοντας λοιπόν, αγοράσει εκατοντάδες συνεχόμενα περιοδικά, θα ήθελα να κάνω μερικές παρατηρήσεις σχετικά με την ποιότητα του εν λόγω ήρωα:
Ο Ποπάυ είναι καλό παιδί, τίμιος, ηθικός, κατά του εγκλήματος κλπ αλλά είναι και ένας άνθρωπος του λιμανιού με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και συνεπάγεται πολλά.
Καταρχάς, είναι μονίμως άνεργος. Καμία ιστορία του δεν περιλαμβάνει μπάρκο, όλο στο λιμάνι τριγυρνάει. Ακόμα, έχει μία αρραβωνιαστικιά, την Όλιβ, την οποία, αφενός δεν παντρεύεται ποτέ, αφετέρου έχει και παιδί μαζί της, τον Ρεβυθούλη, και μάλιστα υιοθετημένο -το είχα διαβάσει σε ένα τεύχος, δεν ξέρω αν στην τηλεόραση επιβεβαιώνεται. Το δε σπανάκι που τον κάνει δυνατό, συνήθως το χρησιμοποιεί για να ρίξει μερικές φάπες around -νάτη και η βία. Πάμε στους άλλους.
Η Ολίβια, εκτός του ότι δεν νοιάζει καθόλου να παντρευτεί, περιφέρει ξεδιάντροπα τον μπασταρδούλη Ρεβυθούλη σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Και φυσικά δεν συμβαίνει στον κόσμο του λιμανιού, αλλά στα παιδιά; Και σαν να μην έφτανε αυτό, που και που τρίβεται και στο Βρούτο, χωρίς καν να σκέφτεται τον πιτσιρικά.
Ο Βρούτος, είναι ένας τελειωμένος απατεώνας. Σκαρφίζεται κάθε λογής απάτη, από πλαστογραφία μέχρι ληστείες τραπεζών και ναρκωτικά, και τον μόνο που τον κάνει κάπως συμπαθητικό, είναι το ότι είναι αθεράπευτα και (σχεδόν πάντα) ανολοκλήρωτα ερωτευμένος με Όλιβ. Την οποία όπως γράφω και πιο πάνω, όταν κάνει καμιά πετυχημένη κομπίνα και βγάζει λεφτά, και μέχρι να τις φάει από τον Ποπάυ, την κυκλοφορεί και λίγο -ή πιο απλά, προηγείται ο δυνατός, αλλά μέχρι να μας το δείξει πάμε με τον πλούσιο.
Η μάνα του Βρούτου είναι μια μάγισσα χωρίς όνομα. Παντού αναφέρεται απλά ως μάγισσα. Έχετε δει ποτέ ευθύτερη αναφορά στο σατανισμό από αυτήν;
Το cast ολοκληρώνεται με άλλα δύο πρόσωπα με θανατηφόρες αδυναμίες. Πρώτα είναι ο Πόλντο, ο κοιλιόδουλος και αδηφάγος φίλος τους, ο οποίος λανσάρισε και το ρητό “όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και ψητό”. Με μεγάλη αδυναμία στα χάμπουργκερ, αλλά και σε ότι τρώγεται, έχει υπάρξει και αυτός ικανός για αρκετές απάτες για να βρει λεφτά να φάει (σιγά μη δουλέψει και του λόγου του) όμως ποτέ δεν τιμωρείται με κάτι περισσότερο από λίγο ξύλο. Και αυτό όταν τον πιάνουν, γιατί ο συγγραφέας θεώρησε ότι ένας χοντρός μπορεί να τρέχει τόσο γρήγορα όσο και οι άλλοι -καμία αναφορά σε προβλήματα παχυσαρκίας.
Θα κλείσω με τον αλκοολικό πατέρα του Ποπάυ, συνταξιούχο ναύτη και αυτόν. Ικανότατος πότης, χωρίς κανένα πρόβλημα αλκοολισμού όπως τρεμούλα ή hang over. Ένας μικρός υπνάκος ή λίγο σπανάκι από τον γιο του και έχουν περάσει όλα. Το σίγουρο μέλλον του Ποπάυ.
Όμορφος κόσμος,
αγγελικά πλασμένος!
Μήπως υπερβάλω;
aggelos-x-aggelos
