Άλλο ένα παλικάρι χάθηκε σε τροχαίο. Μόλις 16 ετών. Πάλι με μοτοσικλέτα. Ναι, στους κακούς δρόμους της Κρήτης. Στο άθλιο οδικό δίκτυο. Σε μια ριγμένη, από το κράτος, περιοχή. Σε μια Κρήτη που είναι αποπαίδι στα μεγάλα και ασφαλή δημόσια έργα!
Να πούμε κι άλλα; Να καθυβρίσουμε το ελληνικό κράτος που δεν μπορεί και δεν θέλει! Να προσθέσουμε προφάσεις εν αμαρτίας στην υποτιμημένη ζωή μας; Πόσες ακόμη φτηνές δικαιολογίες χρειάζεται να ψελίσουμε ;
Εντάξει, να μην αθωώσουμε τους βασικούς υπαίτιους της κατάντιας της ελληνικής κοινωνίας! Να τους βρούμε τους εγκληματίες! Αλλά ποιοι είναι; Οι…άλλοι; Πάντα κάποιοι άλλοι;
Αναρωτιέμαι εάν θα συνέλθουμε ποτέ… Θα καταλάβουμε ότι το πρόβλημα είναι δικό μας;
Το αίμα που χύνεται στους δρόμους…δεν είναι των άλλων, είναι των παιδιών μας!
Τι πρέπει να γίνει για να φωνάξουμε ότι δεν πάει άλλο! Πόσο λίγοι πρέπει να μείνουμε πια σε αυτό τον τόπο; Πόσα παιδιά , νέους ανθρώπους πρέπει να αποχαιρετίσουμε ή να τους στοιβάζουμε στην εντατική για να αντιληφθούμε πόσο αποτρόπαιο είναι το πρόσωπο του τέρατος που εκθρέψαμε;
Δεν θα επαναλάβω όσα έχω γράψει κατά καιρούς για την υποκρισία μας. Αλλά εάν δεν κάνουμε κάτι όλοι μας, γονείς, δάσκαλοι, άντε και πολιτικοί για να μην τους εξαιρούμε από αυτή την τραγωδία, τα παιδιά μας θα εξακολουθήσουν να κείτονται σε μια άσφαλτο και τίποτα δεν μπορεί να ξεπλύνει την αδιαφορία μας.
Έγραψα πάλι πολλά. Αρκούσε το συγκλονιστικό κείμενο που ανήρτησε ο φίλος μου Νίκος Συλλιγάρδος:
“Είσαι μάνα… είσαι πατέρας… Κοιτάξου καλά στον καθρέπτη. Εσύ. Που αφήνεις το παιδί σου να οδηγεί χωρίς κράνος. Εσύ. Που του επιτρέπεις να βγαίνει, να πίνει και να ξενυχτά. Εσύ. Που του δίνεις το αγροτικό για να κάνει τις μαγκιές του χωρίς δίπλωμα. Που οδηγείς χωρίς ζώνη και σε βλέπει. Που τρέχεις και σε βλέπει. Που προσπερνάς επικίνδυνα και σε βλέπει. Μην ποστάρεις μαντινάδες στον τοίχο του νεκρού παιδιού… δεν θα τις δει κανείς. Κοιτάξου στον καθρέπτη μόνο και σκέψου αν σου πάνε τα μαύρα.”
του Κώστα Α.Μπογδανίδη
