Σάββατο πρωί χρειάστηκε να περάσω από τη Δασκαλογιάννη. Στις 11.20 λοιπόν μετά φόβου Θεού πίστεως άναψε το φανάρι και έστριψα για τη Σπλαντζια. Εκεί χρειάστηκε να περιμένω, λίγο παρακάτω το ίδιο. Στα Νεώρια έσβησα και τη μηχανή τ’ αυτοκινήτου και διάβαζα την εφημερίδα μου γιατί είχα αποφασίσει να μην εκνευριστώ….
Για να μην σας κουραζω, όταν έφτασα στο σταυροδρόμι μπροστά στο ξενοδοχείο “Κρήτη”, παρατήρησα, ότι υπήρχε αστυνομικός, όπως επίσης όταν έφτασα στις 12.10 στα φανάρια της Βενιζελου υπήρχε κι εκεί τροχαία.
Κάθομαι και σκέφτομαι όσο μπορούσα με τον θόρυβο από τις κόρνες και τον εκνευρισμό των οδηγών, γιατί εγώ ο πολίτης αυτής της πόλης πρέπει να περνάω κάθε Σάββατο αυτό το μαρτύριο. Την ίδια απορία προφανώς είχαν κι οι επισκέπτες που είχαν νοικιάσει μια άμαξα και ήταν μπροστά από μένα. Αυτοί τουλάχιστον είχαν την επιλογή να κατέβουν και να φύγουν· αυτό και έκαμαν, προφανώς με τις χειριστες εντυπώσεις, από μια πόλη, που δεν φταίει αυτή για το μαύρο της το χάλι…
Η Βενετία της Ανατολής, μας έδωσε ό,τι είχε να μας δώσει και μας έδωσε πολλά. Γι’ αυτο το τέλμα που υπάρχει ευθύνονται αποκλειστικά οι Άρχοντες αυτής της πόλης, όπου διαχρονικά αδιαφόρησαν.
Είναι αυτοί οι Δημοτικοί άρχοντες, όπου για να επισκευαστεί το ρολόι του Κήπου, χρειάστηκαν πάνω από 12 χρόνια, είναι οι ίδιοι που δεν κατάφεραν να ξεκινήσουν την αναστήλωση της Αγοράς, είναι αυτοί που αφήνουν τα Νεώρια να καταρρέουν, που δεν κατανοούν ότι μια σύγχρονη πόλη χρειάζεται ελεύθερους χώρους, με αποτέλεσμα να μην είναι ικανοί να διεκδικήσουν το στρατόπεδο Μαρκοπούλου.
Είναι αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται, ότι η λαϊκή του Σαββάτου δεν μπορεί να γίνεται στην είσοδο και την έξοδο της παλιάς πόλης. Είναι αυτοί που δεν έχουν προσθέσει τίποτα στην πόλη, γιατί απλούστατα δεν έχουν ούτε όραμα, ούτε σχέδιο.
