Το κρητικό DNA του Αντώνη Τσαπατάκη δεν του επιτρέπει ούτε στιγμή να μεμψιμοιρήσει, να κολλήσει στο παρελθόν, να χάσει τη δίψα του για τη ζωή.
Βάζοντας συνεχώς νέους στόχους, κατάφερε να ανέβει στο δεύτερο σκαλοπάτι του βάθρου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κολύμβησης ΑμεΑ στη Γλασκόβη.
Και τώρα, ζει για τη στιγμή που θα βρεθεί στον τελικό των Παραολυμπιακών Αγώνων του Ρίο το επόμενο καλοκαίρι και, στο τέλος, θα ακουμπά στο στήθος του το χρυσό μετάλλιο.
Το κολυμβητήριο Χανίων ήταν κάτι σαν δεύτερο σπίτι για τον Αντώνη Τσαπατάκη, πράγμα πολύ λογικό, αν σκεφτεί κανείς πως ήταν μόλις 5 χρόνων, όταν περνούσε το κατώφλι. Στην πισίνα του κολυμβητηρίου είχε βρει ένα είδος ελευθερίας που δεν βίωνε πουθενά αλλού. Μεγάλωνε πάντα μέσα στο νερό, ως παίκτης της θρυλικής ομάδας πόλο του Ν.Ο. Χανίων.
Στα 19 του χρόνια φοιτούσε ήδη στη Σχολή Δοκίμων Αστυφυλάκων και είχε όνειρο να κάνει καριέρα στο Αστυνομικό Σώμα, όταν ο Αντώνης, με το χέρι κολλημένο στο γκάζι, πλησίαζε τη στιγμή που θα άλλαζε τη ζωή του. Η μηχανή στην οποία επέβαινε ανατράπηκε λόγω υπερβολικής ταχύτητας, κάποια μέτρα από το κολυμβητήριο Χανίων. Η ζωή, όπως την ήξερε, δεν θα ήταν πια η ίδια.
Ο Αντώνης δεν θα μπορούσε να περπατήσει ξανά. «Δεν σκέφτηκα ποτέ “αν τότε δεν έτρεχα…”, γιατί εγώ έφταιγα. Εγώ πάτησα τέρμα το γκάζι! Δεν το πάτησε ούτε ο Θεός, ούτε κανείς άλλος. Ανέλαβα πλήρως την ευθύνη, το αντιμετώπισα και συνεχίζω να το αντιμετωπίζω σαν άντρας» μου λέει με τόνο που φανερώνει την αποφασιστικότητά του. Δεν ήταν μόνος του σε όλο αυτό, δεν κλείστηκε στον εαυτό του, αφού «είχα την αμέριστη συμπαράσταση των αγαπημένων μου προσώπων. Αν δεν είχα αυτούς, δεν θα μιλούσαμε τώρα. Η οικογένεια και οι φίλοι είναι τα πόδια μου!» λέει ο δευτεραθλητής κόσμου στην κολύμβηση.
Το ατύχημα τον πείσμωσε, δεν θέλησε ποτέ να αποδεχτεί πως θα είναι περικυκλωμένος από τέσσερις τοίχους και για ακόμη μια φορά τη διέξοδο προσφέρει το αγαπημένο του στοιχείο: το νερό. «Όταν βγήκα από το νοσοκομείο για να πάω στο σπίτι μου, πέρασα έξω από το κολυμβητήριο και είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να έρθω και πάλι εδώ» θυμάται και προσθέτει: «Τον πρώτο καιρό μετά το ατύχημα, αναγκαστικά καθόμουν μέσα στο σπίτι, όμως δεν μου άρεσε αυτή η ζωή. Ήθελα να ανεξαρτητοποιηθώ, να γίνω ξανά δραστήριος. Είπα ότι θα πάω στο κολυμβητήριο έστω και για μια βουτιά».
Εκεί συναντά τον Κώστα Νικολαντωνάκη, τον άνθρωπο που θα τον στηρίξει στο ξεκίνημα της νέας του ζωής. Αναλαμβάνει τις προπονήσεις του, αν και στην αρχή η πισίνα μοιάζει με Γολγοθά. «Δεν μπορούσα να κάνω ούτε 50 μέτρα» εξιστορεί ο Αντώνης. Με επιμονή και στοχοπροσήλωση έρχεται ένα αναπάντεχο αποτέλεσμα. «Έχοντας κάνει προπόνηση μόλις δύο μηνών, ακριβώς δέκα μήνες μετά το ατύχημα, κατέβηκα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στην Αθήνα και επέστρεψα με τρία χρυσά μετάλλια και δύο πανελλήνια ρεκόρ, ενώ πήρα την πρόκριση για το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Ιρλανδία. Τότε κατάλαβα ότι το έχω ακόμα. Αλλά και να μην το ‘χα, θα το πάλευα!» εξιστορεί ο 27χρονος πρωταθλητής Ελλάδας.
Κι ενώ στην πισίνα ζει το όνειρό του, έξω από αυτήν ζει απογοητεύσεις. «Με απέταξαν από το Σώμα. Το όνειρό μου ήταν να γίνω αστυνομικός, να έχω μια αξιόλογη πορεία ως αξιωματικός, αλλά το κράτος μού στέρησε αυτό το όνειρο» λέει, χωρίς για άλλη μια φορά να καταθέτει τα όπλα. «Ακόμα προσπαθώ να επανενταχτώ στην αστυνομία. Και υπάρχει τρόπος. Πλέον, άτομα με αναπηρία γίνονται δεκτά σε υπηρεσίες γραφείου. Ωστόσο, χρειάζεται ένας άνθρωπος που θα δει την αξία μου. Μου φαίνεται παράδοξο να αγωνίζομαι για κάτι τέτοιο, όταν στις χώρες του εξωτερικού αυτό θεωρείται δεδομένο. Η μέριμνα του κράτους εκεί είναι τεράστια σε ανάλογες περιπτώσεις» σημειώνει στο People. Τη χρονιά που χτύπησε ο Αντώνης, υπήρχε νόμος που επέβαλε πως, αν δεν είσαι αρτιμελής, είσαι ακατάλληλος για το Αστυνομικό Σώμα. Το 2012 ο νόμος αυτός άλλαξε, αλλά, όπως μου εξηγεί, η αναδρομική ισχύς του δεν καλύπτει την περίπτωσή του.
Και η γραφειοκρατική δυσκαμψία έχει και συνέχεια. Αμέσως μετά το ατύχημα έχει να αντιμετωπίσει και οικονομικά θέματα, αφού ο ασφαλιστικός του φορέας δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της αποκατάστασής του. «Όταν χτύπησα, χρειάστηκαν χρήματα για την αποκατάστασή μου από το ΙΚΑ. Δεν δόθηκαν ποτέ, όμως, γιατί ένας ορθοπεδικός γιατρός δεν έκρινε σωστό να γίνει η αποκατάστασή μου σε κέντρο του εξωτερικού. Επέμενε ότι, για να καλυφθούν τα έξοδα, θα χρειαζόταν να μείνω στην Ελλάδα. Έτσι, έπρεπε να ξεπουλήσω ό,τι περιουσιακό στοιχείο διέθετα για να πάω στην Αγγλία να νοσηλευτώ και να γίνει η αποκατάσταση. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν δεν είχα κάποια περιουσιακά στοιχεία να πουλήσω. Όλα αυτά πηγάζουν από το σαθρό πολιτικό σύστημα, που βεβαίως συμπεριλαμβάνει και το σύστημα υγείας και ασφάλισης» τονίζει στο People.
Η συμπεριφορά που τον πρόσβαλα
«Δεν αφήνω τον άλλο να με δει ρατσιστικά. Όλο αυτό ξεκινάει από εμένα» λέει με νόημα. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ακόμη εκείνοι που τον κάνουν να νιώθει άβολα. Πριν από λίγες ημέρες, του συνέβη κάτι που αντιμετώπισε για πρώτη φορά.
«Βρήκα ένα σπίτι για να νοικιάσω μέσω μεσίτη στη Θεσσαλονίκη, όπου ήθελα να μετακομίσω για να ξεκινήσω προετοιμασία για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2016. Όταν ο μεσίτης μού το έδειξε και το ενέκρινα, του είπα να δώσει το τελικό ok για να το κλείσω. Ωστόσο, ο ιδιοκτήτης στάθηκε αρνητικός λέγοντας πως “Δεν θέλω ανάπηρους μέσα στο σπίτι”.
Ομολογώ πως με πείραξε. Δε μπορούσα να καταλάβω πώς μπορούσε να τον ενοχλεί αυτό. Να του χαλάσω τι; Τα ντουβάρια; Επέμεινα ζητώντας από το μεσίτη να του τηλεφωνήσει για να του εξηγήσει ότι χρειάζομαι το διαμέρισμα γιατί ετοιμάζομαι για Αγώνες και θα κάνω την προετοιμασία στην περιοχή. Παρ’ όλα αυτά ήταν ανένδοτος». Πώς ένιωσε, λοιπόν, με τη συγκεκριμένη αντιμετώπιση; «Δεν στενοχωρήθηκα, ούτε θύμωσα. Ήθελα απλά να πάρω το αεροπλάνο για να τον συναντούσα από κοντά. Να του έλεγα “Δεν θέλω το σπίτι, αλλά κοίτα ποιος είμαι και τι έχω καταφέρει μέχρι σήμερα”.
Δεν μου έχει ξανασυμβεί ποτέ να αντιμετωπίσω ανάλογη συμπεριφορά. Αν με ήξερε, ίσως να άλλαζε γνώμη. Και δεν το λέω υπεροπτικά». Όπως εξηγεί ο Αντώνης, «όταν κάποιος με γνωρίζει, θεωρώ πως δεν του περνάει καν από το μυαλό να με λυπηθεί. Δεν με αντιμετωπίζουν ρατσιστικά και όλο αυτό ξεκινάει από τη δύναμη τη δική μου».
Τα media, οι γυναίκες και η οικογένεια
«Ο αθλητισμός των ΑμεΑ δυστυχώς δεν προβάλλεται από τα media όσο τα άλλα αθλητικά γεγονότα. Και αυτή η προβολή είναι σημαντική, γιατί βοηθά στη διαδικασία των χορηγιών. Όταν τα άτομα με αναπηρία δεν προβάλλονται ισάξια, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν και τους ανάλογους χορηγούς. Γι’ αυτό κι εγώ δυσκολεύομαι σε αυτό το κομμάτι. Αυτή τη στιγμή είμαι δεύτερος στον κόσμο και δεν με έχει προσεγγίσει χορηγός για να διαφημιστεί» ομολογεί, διευκρινίζοντας πως οι διακρίσεις του δεν μεταφράζονται σε πιο άνετη καθημερινότητα. «Δεν ήταν εύκολο να βρω τους χορηγούς μου. Έγινε με τη βοήθεια φίλων, από στόμα σε στόμα. Δεν έρχονται όλα τόσο εύκολα, ειδικά σε τέτοιες δύσκολες εποχές, λόγω της κρίσης» επισημαίνει.
Οι γυναίκες βρίσκουν τον Αντώνη Τσαπατάκη γοητευτικό. Πώς διαχειρίζεται το φλερτ; «Ως σωστός άντρας, που πολεμάει για να κάνει δική του μια γυναίκα! Όπως έκανα και πριν το ατύχημα!» απαντά και η ερώτηση για το αν βρίσκεται σε κάποια σχέση αυτό το διάστημα έρχεται αναπόφευκτα. «Είμαι ελεύθερος» λέει, για να συμπληρώσει με χιούμορ «Υπάρχει βέβαια μια κοπέλα για την οποία “μάχομαι”, αλλά έχω πολλούς πολέμιους που πρέπει να εξοντώσω». Τα μελλοντικά του σχέδια περιλαμβάνουν και τη δημιουργία οικογένειας, «αφού πρώτα εξασφαλίσω τα πάντα γι’ αυτήν» σπεύδει να τονίσει. «Για να πετύχεις την ακεραιότητα της οικογένειάς σου, πρέπει να της παρέχεις τα πάντα και να την προστατεύεις με όλα τα μέσα που διαθέτεις» συμπληρώνει.
Το όνειρο από χρυσό
Ο Αντώνης θέλει με όλη του τη δύναμη να αναδειχτεί πρωταθλητής στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Και θα δουλέψει σκληρά μαζί στη Θεσσαλονίκη με τους προπονητές του, Γιάννη Νάτσιο και Χρυσάφη Βαγγελακάκη, για να τα καταφέρει. «Η μεγαλύτερη απαίτηση που έχω από τον εαυτό μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι το χρυσό μετάλλιο. Είμαι τελειομανής και ό,τι κάνω θέλω να έχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα» μου λέει. Ρωτάω τι μπορεί να σημαίνει για εκείνον το μετάλλιο. Τα μάτια του λάμπουν. «Είναι ένας φόρος τιμής σε όλους εκείνους που με έχουν βοηθήσει όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο στο κομμάτι του αθλητισμού, αλλά και στο κομμάτι της αναπηρίας μου. Είναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι που με στήριξαν, κυρίως από τα Χανιά, αλλά και την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη».
Θυμάμαι τη φωτογραφία που ανέβασε πριν λίγο καιρό στο Facebook, όπου κάνει surf με αναπηρικό καροτσάκι. Όπως εξηγεί, μέσα από αυτή τη φωτογραφία ήθελε να περάσει ένα μήνυμα: «Πολλοί άνθρωποι με αναπηρία μένουν κλεισμένοι στο σπίτι τους, μοιρολογούν και καταριούνται τη στιγμή που τους έφερε σε αυτή την κατάσταση. Θέλω να τους δείξω πως ό,τι κι αν έχει γίνει, πρέπει να το παλέψουν, όπως είναι. Εξάλλου, χιλιάδες τα κατάφεραν, γιατί να μην το κάνουν κι εκείνοι;
Επίσης, έχω την ανάγκη να στείλω κι ένα μήνυμα σε κάποιους, που έχουν μέλος της οικογένειάς τους με αναπηρία. Όταν θέλει κάποιος να κάνει κάτι, απλά μπορεί. Αν θέλει να ζήσει, μπορεί απλά να ζήσει. Δεν αφήνω τίποτα να με σταματάει. Σίγουρα δεν μπορούσα να ανέβω πάνω στη σανίδα χωρίς το καρότσι ή χωρίς κάποιοι να με βοηθούσαν, αλλά το έκανα. Δεν ντράπηκα να το ζητήσω, γιατί απλά το ήθελα».
Γνήσιος Κρητικός, λεβέντης, δυναμικός χαρακτήρας, αληθινός, αυθόρμητος, πεισματάρης, αγαπητός από όλους. Παλικάρι. «Η ζωή μου έχει γίνει καλύτερη από ό,τι ήταν πριν» λέει για το ατύχημα που τον καθήλωσε σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. «Χαίρομαι που κάνω όνειρα το βράδυ και την επόμενη ημέρα τα ζω» μου λέει πριν πατήσω το «Stop» στο κασετόφωνό μου.
zarpanews.gr
