Δύο παιδοκτονίες που συγκλόνισαν το πανελλήνιο, με θύματα δύο νεογέννητα παιδιά και θύτες τις ίδιες τους τις μανάδες, προκάλεσαν το κοινό αίσθημα που εκφράστηκε άλλοτε με βαρύ κατηγορώ απέναντι στις δύο νεαρές γυναίκες και άλλοτε με προβληματισμό για το τι είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει δύο μητέρες να προχωρήσουν σε τέτοιες ακραίες πράξεις.
Ειδικοί στάθηκαν στην απόγνωση και την ιδιαίτερη ψυχολογική κατάσταση που βρέθηκαν οι δύο εγκυμονούσες για να περιγράψουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες τελέστηκαν τα δύο εγκλήματα.
Απόγνωση, χάος, απόλυτο σκοτάδι. Με αυτές τις λέξεις περιγράφει μια Χανιώτισσα, η Κωνσταντίνα τα συναισθήματα που ένιωσε όταν ενώ ήταν 3 μηνών έγκυος, ο σύντροφός της, την εγκατάλειψε ανακοινώνοντάς της ότι δεν επιθυμεί το μωρό γιατί δεν είναι έτοιμος να αναλάβει τέτοιες ευθύνες. Μόνη, με ένα μωρό στην κοιλιά, εγκαταλελειμμένη από τον σύντροφό της, χωρίς σπίτι να μείνει και με μια οικογένεια ανήμπορή να τη βοηθήσει, η Κωνσταντίνα πέρασε από συμπληγάδες μέχρι να κρατήσει το μωρό στην αγκαλιά της και να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της. Η ιστορία της έχει περίπου ίδια αρχή με εκείνες των κοριτσιών σε Νέα Σμύρνη και Πετρούπολη, αλλά με τελείως διαφορετική συνέχεια και “ευτυχισμένο τέλος”.
Σήμερα έχει ένα αγοράκι 13 μηνών και σε πολύ καλύτερη ψυχολογική κατάσταση από εκείνη την «μαύρη περίοδο» θυμάται και περιγράφει στο Flashnews.gr τις δύσκολες στιγμές που βίωσε και πώς τυχαία, βρήκε μια σανίδα σωτηρίας για εκείνη και το αγέννητο παιδί της μέσα από μια εκπομπή στην τηλεόραση που παρουσίαζε τον σύλλογο «Προστασία του Αγέννητου Παιδιού «η Αγκαλιά».
«Δέχτηκα να μιλήσω γιατί είναι ένα θέμα κοινωνικό… ένα βαθιά σοβαρό θέμα» λέει η Κωνσταντίνα που είδε κοινωνικές και προνοιακές δομές στα Χανιά να της γυρνούν την πλάτη ακόμα και για 40 ευρώ το μήνα. Καμία βοήθεια, το απόλυτο μηδέν από κρατικές δομές που κατά τα άλλα τιμούν την «Γιορτή της Μητέρας» με δράσεις και εκδηλώσεις αλλά επί της ουσίας, η συνεισφορά τους είναι μηδαμινή σε αληθινά δύσκολες περιπτώσεις.
Η ιστορία της Κωνσταντίνας – Όταν η εγκυμοσύνη από χαρμόσυνο γεγονός έγινε ένας Γολγοθάς να τον ανέβει
“Είχα μια σχέση συμβίωσης με έναν άνθρωπο, με τον οποίο μέναμε μαζί ενώ σπούδαζα σε μια τουριστική σχολή, εκτός Χανίων. Ήρθε η εγκυμοσύνη και την καταλάβαμε άμεσα, μέσα σε 10 ημέρες. Πήγαμε σε γιατρό, η εγκυμοσύνη επαληθεύτηκε και τη δεχτήκαμε. Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε οικογένεια και σε γάμο. Τότε δούλευα σε ξενοδοχείο. Προς το τέλος της τουριστικής σεζόν και ενώ ήμουν 3 μηνών έγκυος, ο σύντροφός μου τότε, μου ανακοίνωσε οτι θέλει να χωρίσουμε και οτι δεν θέλει να αναλάβει κάτι τόσο μεγάλο, με τόσες πολλές ευθύνες και έξοδα.
Μάλιστα μου το είπε την επόμενη ημέρα αφού είχα κάνει μια εξέταση για την λήψη τροφοβλάστη. Η εξέταση αυτή είναι πολύ μεγάλη και στην ουσία γίνεται μια μικρή επέμβαση όπου η μητέρα έχει απέναντί της μια οθόνη που βλέπει το μωρό. Για δύο ώρες έβλεπα το μωρό. Δεν είναι ένας απλός υπέρηχος. Το μωρό δεν ήταν πια “σπόρος”, ήταν ένα κανονικό πλάσμα. Δεν μπορείς να “ρίξεις” έναν κανονικό πλάσμα που έχει διαμορφωθεί.
Χωρίσαμε, τέλος καλοκαιρινής σεζόν και εγώ έπρεπε να βρω σπίτι (γιατί έμενα στο δικό του μέχρι τότε) ενώ παράλληλα έπρεπε να παραμείνω στην πόλη που σπούδαζα γιατί είχα ακόμη ένα εξάμηνο. Από τότε δεν ξαναείδα τον πρώην σύντροφό μου παρα μόνο όταν ήταν 6 μηνών το παιδί, για να υπογράψει κάτι χαρτιά. Εξαφανίστηκε τελείως σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και μετά τη γέννα, ενώ είμαστε στα δικαστήρια για την πατρότητα”.
Απόγνωση, κατάθλιψη αλλά και πείσμα να τα καταφέρει
“Όταν είσαι έγκυος, έχεις ένα πλάσμα μέσα σου και είσαι μόνη, εκεί όλα χάνονται γύρω σου. Ο κόσμος σκοτεινιάζει και στην πραγματικότητα δεν βλέπεις καθαρά. Είναι πολλά τα πράγματα που έχεις στο μυαλό σου που μόνη σου δεν μπορείς να τα λύσεις.
Εκείνη την περίοδο πιστεύω ότι ήμουν σε κατάθλιψη γιατί σε αυτήν την κατάσταση χάνεις τον εαυτό σου και είσαι μέσα σε ένα σκοτάδι που δεν ξέρεις προς τα που και πώς να προχωρήσεις για να βγεις από αυτό. Φανταστείτε οτι είχα και χιλια δύο τρεξίματα να κάνω. Ναι μεν ήμουν σε απόγνωση και κατάθλιψη αλλά από την άλλη δεν είχα χρόνο να σταματήσω να τρέχω. Εγώ είχα σχολή, διάβασμα, εξετάσεις να πληρώσω ενοίκια, ιατρικές εξετάσεις στο Νοσοκομείο. Μέσα στην απόγνωσή μου, είχα και πολύ τρέξιμο. Αυτό νομίζω με βοήθησε γιατί δεν έπεσα σε αδράνεια. Έτρεχα για να καταφέρω να φέρω σε πέρας πράγματα που έπρεπε οπωσδήποτε να γίνουν. Αυτό με κράτησε σε εγρήγορση. Οι προγεννητικές εξετάσεις ήταν πάρα πολύ ακριβές, κάποιες κόστιζαν ακόμα και 700 ευρώ, και δεν καλύπτονται από ΙΚΑ ή ασφάλεια. Πριν ακόμα έρθει το παιδί, είχα πολύ τρέξιμο, πολλά έξοδα.
Ποτέ δεν έκανα ακραίες σκέψεις. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς θα τα καταφέρω και πώς αυτό το πλάσμα θα μεγαλώσει καλά. Βέβαια δεν είναι μόνο η τροφή ή οι πάνες αλλα υπάρχουν χίλια δυο άλλα πράγματα που σκεφτόμουν για το μωρό. Πώς θα το προστατέψω. Γιατροί, εμβόλια πώς θα μπορέσω να ανταπεξέλθω στα έξοδα του μήνα, στις ανάγκες του; Να συντηρήσω ένα σπίτι;
Τι μπορώ να κάνω για να είναι καλά το παιδί μου; Ήξερα οτι δεν μπορώ να του προσφέρω πολλά πράγματα όπως άλλοι γονείς, απλά ήθελα τουλάχιστον να μπορώ να του παρέχω τα απαραίτητα και επιπρόσθετα ότι άλλο μπορώ για να είναι ασφαλές και ευτυχισμένο και όσο το δυνατόν πιο χαρούμενο. Αυτά που χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει καλά, να τα έχει και το δικό μου παιδί”.
Διάβασα “ανύπαντρη μητέρα μόνη” και κοκκάλωσα
“Νοίκιασα κοντά στην σχολή και πήγαινα μέχρι τον 8ο μήνα κύησης. Αυτό το διάστημα που ήμουν στο δωμάτιο και πήγαινα στη σχολή, τυχαία ήδη μια εκπομπή στην τηλεόραση και με κέντρισε ο τίτλος: «Ανύπαντρη μητέρα μόνη». Κοκκάλωσα οταν το είδα. Λέω αμάν υπάρχει ένα θέμα που με αφορά, που έχω μπει και εγώ σε έναν κυκεώνα και δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν είχα φως στο τούνελ. Δεν ήξερα που ήταν η άκρη και τι θα έκανα μετά. Στην εκπομπή ήταν μια κοπέλα που είχε βιώσει την ίδια κατάσταση με εμένα, δεν είχε πού την κεφαλήν κλίναι, δεν ήξερε τι να κάνει με αυτό το πλάσμα που έρχεται, πώς θα τα καταφέρει και πώς θα μπορέσει να καλύψει τις ανάγκες του.
Εκεί άκουσα οτι υπάρχει ο σύλλογος «Αγκαλιά». Αν και σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι μόνο Αθήνα, επικοινώνησα αμέσως μαζι τους. Τότε ήμουν στον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης
Είχαμε απο την αρχή διαρκή επικοινωνία και με είχαν βοηθήσει πάρα πολύ ακόμα και για νομικά θέματα. Εγώ στην κατάσταση που βρέθηκα δεν ήξερα τι να κάνω για πολλά διαδικαστικά θέματα. Πώς διασφαλίζετε το παιδί, πώς καλύπτεται η μητέρα, υπάρχει νομική κάλυψη για την πατρότητα; Ο πρώην σύντροφός μου ήταν απών σε όλα. Όταν λέω απών, εννοώ οτι από τότε που χωρίσαμε δεν τον ξαναείδα παρά μόνο οταν το παιδί ήταν 6 μηνών και αφότου τον είχα καλέσει για να κάνει την αναγνώριση. Μετά κινήθηκα νομικά για την πατρότητα και με τις νομικές συμβουλές της “Αγκαλιάς”. Όσο θυμάμαι το τι πέρασα και πώς ήμουν. Η «Αγκαλιά» με βοήθησε να ξεδιαλύνω τα πράγματα, μου έδωσαν φως και κίνητρα να ψάξω. Πριν από αυτό ήμουν σε απόγνωση”.
Μετά τι γέννα τι; Μόνη στη φροντίδα του παιδιού χωρίς εισοδήματα
“Δεν ήμουν εύπορη και με τη δουλειά που έκανα, δεν μπορούσα να συντηρήσω πέρα του εαυτού μου, άλλο πλάσμα. Παράλληλα, σκεφτόμουν τι θα κάνω μετά τη γέννα χωρίς έσοδα.
Παιδικός σταθμός που να καλύπτει τις εργαζόμενες σε τουρισιτκα δεν υπάρχει. Τον Αύγουστο που εγώ δουλεύω σε ξενοδοχεία, είναι κλειστοί οι παιδικοί σταθμοί. Τι θα έκανα τότε; Οι γονείς μου είναι σε προχωρημένη ηλικία. Ο πατέρας μου είναι με Αλτσχαιμερ ενώ η μητέρα μουι εκτός από τα προβλήματα υγείας που έχει, πρέπει να φροντίζει τον μπαμπά μου.
Δεν ήταν μόνο τα έξοδα, ήταν οτι λόγω της φροντίδας του παιδιού δεν θα μπορούσα να έχω γρήγορα έσοδα. Μέχρι τότε είχα ένα μικρό κομπόδεμα και έβλεπα ότι εξανεμιζόταν. Αυτό θα το δεχόμουν ευχάριστα αν ήξερα οτι στην πορεία θα έχω να δουλέψω, να θρέψω το παιδί, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα. Αλλά με τα δικά μου δεδομένα ούτε αυτό ήταν εφικτό. Να φανταστείτε γέννησα μέσα Απριλίου, που ήδη είχαν ξεκινήσει τα ξενοδοχεία. Τι σεζόν την έχανα με κλειστά τα μάτια.
Φέτος που ήθελα να δουλέψω και κάπως έτσι το είχα σκεφτεί, είδα οτι παρουσιάζονται τόσα ζητήματα με ένα μωρό και όταν είσαι μόνη και δεν έχεις που να το αφήσεις, είναι πολύ δύσκολο να ανταπεξέλθεις”.
Η επιστροφή στα Χανιά, η γέννα και η “Αγκαλιά” που έγινε η οικογένειά της
“Όταν τελείωσα τη σχολή, γύρισα στην πατρική μου πόλη και γέννησα στο Νοσοκομείο. Και μετά τη γέννα η “Αγκαλιά” ήταν δίπλα μου στέλνοντάς μου πολλά πράγματα.
Οι άνθρωποι της «Αγκαλιάς» με βοήθησαν να δω μικρές ακτίδες φωτός. Μου έδιναν κατευθύνσεις και στην ουσία αυτό ήταν παράλληλα μια ψυχολογική υποστήριξη για εμένα γιατί μου έδιναν λύσεις. Σαν να μου έλεγαν “κοίτα μην σε παίρνει από κάτω, είναι δύσκολο αλλά μπορείς να το παλέψεις με αυτόν τον τρόπο. Ρώτα, ψάξε βρες βοηθήσου”.
Όταν είχα απευθυνθεί στον Σύλλογο, θυμάμαι οτι ήμουν σε μια κατάσταση σαν να μην ήμουν εγώ. Τώρα έχω ορθοποδήσει, έχω δρομολογήσει κάποια θέματα. Το παιδί έχει έρθει στη ζωή, είναι καλά, προχωράμε στην καθημερινότητά μας. Τότε ομως ήμουν σε απόγνωση. Είναι δίπλα μου όσο καιρό τώρα είναι ο μικρός μου. Με βοηθάνε στα πάντα. Μου στέλνουν πολλά πράγματα. Βασικό επίσης είναι οτι μου έδιναν και μου δίνουν κατευθύνσεις για το πώς πρέπει να κινηθώ σε διαδικαστικά θέματα”.
Από το απελπιστικά μόνη στο στέκομαι στα πόδια μου
Κάθε χέρι βοήθειας προς την Κωνσταντίνα την οδήγησε σιγά σιγά στο να βγει από την κατάσταση της βαθιάς απόγνωσης και απελπισίας και να σταθεί στα πόδια της, για αυτήν και το μωρό της
«Κάθε κομμάτι λίγο φωτίστηκε, μέχρι να το ψάξω και να το φωτίσω και εγώ τελείως. Από την Αγκαλιά μου έδωσαν κατευθύνσεις για να προχωρήσω, τις πήρα και προχώρησα αλλά αν δεν μου έδιναν βοήθεια δεν ξέρω πώς θα τα είχα καταφέρει, πώς θα το είχα χειριστεί».
Όταν οι προνοιακές δομές στα Χανιά της “γύρισαν την πλάτη”
Η Κωνσταντίνα βίωσε την εγκατάλειψη σε μια από τις πιο ιδιαίτερες περιόδους στη ζωή μιας γυναίκας και κάπως τυχαία βρήκε βοήθεια χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία και το όραμα των ανθρώπων της «Αγκαλιάς». Όταν αναζήτησε όμως μια σανίδα σωτηρίας από τις προνοιακές και κοινωνικές δομές του δήμου Χανίων, εκεί το απρόσωπο, γραφειοκρατικό και άδικο πολλές φορές σύστημα λειτουργίας των υπηρεσιών, της γύρισε την πλάτη
«Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και μετά αφότου γέννησα είχα απευθυνθεί στο δήμο και την πρόνοια και δεν βρήκα καμια βοήθεια.
Η πρόνοια μου είχε πει ότι από τη στιγμή που το εκκαθαριστικό μου ήταν 4000 ευρώ δεν μπορούσα να πάρω τίποτα. Λέω «είμαι έτοιμη να γεννήσω, δεν έχω σύζυγο, είμαι μόνη , άνεργη τι μου λέτε;» Η απάντησή ήταν η εξής: Ναι αλλά επειδή δούλευες πριν και έχεις εκκαθαριστικό που δεν είναι μηδενικό, δεν δικαιούσαι τίποτα. Μετά πήγα στο δήμο μήπως μπορώ να βρώ κατι από εκεί, έστω και τρόφιμα. Ο δήμος το ίδιο πράγμα. Μου ζήτησαν χαρτιά, τους τα πήγα, τίποτα. Το απόλυτο μηδέν.
Περνάει ο καιρός και έπεσε στα χέρια μου ένα φυλλάδιο που έλεγε ότι μονογονεϊκή οικογένεια δικαιούται 40 ευρώ το μηνα. Ξαναπάω λοιπόν στην πρόνοια και ρωτάω: γιατί μου είχατε πει ότι δεν δικαιούμαι τίποτα από τη στιγμή που δικαιούμαι 40 ευρώ. Μπορεί να μην είναι μεγάλο ποσό αλλά για ένα άτομο που δεν έχει ούτε ένα ευρώ, είναι κάτι. Μου απάντησαν ότι αυτό είναι παλιό φυλλάδιο που δεν ισχύει και ότι θα μπορούσα να προσπαθήσω να πάρω το Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγγύης στο οποίο έχει ενσωματωθεί το επιδομα της πρόνοιας. Εγώ είχα κάνει τα χαρτιά μου για το ΚΕΑ αλλά δεν το δικαιούμουν γιατί αφότου γέννησα είχα πάρει χρήματα για την κύηση από το ΙΚΑ και αυτό φαίνεται Δεν μου έδιναν χρήματα μέχρι τώρα, πριν ένα μήνα όπου έκανα τα χαρτιά μου και έχει εγκριθεί γιατί όπως μου είπαν, πλέον το εισόδημα μου φαίνεται μηδενικό. Και ο δήμος πιστεύω ότι θα μπορούσε να βοηθήσει λίγο περισσότερο. Δεν είχε δώσει ούτε σημασία, δεν τους ενδιέφερε καθόλου. Εγώ λοιπόν έπρεπε να πω του παιδιού μου περίμενε δεν θα έχουμε να φάμε, δεν θα έχουμε ρεύμα, δεν θα έχουμε να πληρώσουμε ενοίκιο, μέχρι να φτάσει το εισόδημά μας μηδενικό στο κομπιούτερ».
Μεγάλη βοήθεια από το Κοινωνικό ιατρείο
Σε αντίθεση με τις προνοιακές δομές, που στις πολύ δύσκολες στιγμές της Κωνσταντίνας, δεν μπόρεσαν, μένοντας στο γράμμα του νόμου, να τη βοηθήσουν, γιατροί από το Κοινωνικό Ιατρείο στάθηκαν σε αυτή και στο παιδί της αναλαμβάνοντας την ιατρική κάλυψη του μικρού από τη στιγμή της γέννησής του μέχρι σήμερα.
“Από την Αγκαλιά μου συνέστησαν να βρω το Κοινωνικό Ιατρείο στα Χανιά και όντως έκανα τα χαρτιά μου εκεί και έχω βοήθεια από τους γιατρούς σε ότι χρειάζεται το παιδί”.
Το θέμα είναι κοινωνικό – Οι “Άλλοι” γίνονται η οικογένεια για μια εγκαταλελειμμένη γυναίκα – Ακόμα και λίγη βοήθεια μπορεί να ρίξει πολύ φως στην απόγνωση
«Πριν γίνουν όλα αυτά, είχα άλλη ζωή, είχα έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Αφότου όμως μπήκα σε αυτήν την κατάσταση, κατάλαβα την βαρύτητά της, τη σοβαρότητα του θέματος από κοινωνική άπόψη και όντως είναι ένα πολύ βαθιά σοβαρό θέμα. Καλό είναι να βοηθάμε τους ανθρώπους που βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση. Μια βοήθεια μπορεί να βγάλει ένα άτομο από την απόγνωση και την απελπισία και να το βοηθήσει να βρει λύσεις. Είναι καλό να υπάρχουμε στους συνανθρώπους μας όταν χρειάζεται»
Προς τις κοπέλες που είναι στην ίδια κατάσταση: Μην το βάζετε κάτω, προχωράτε με πείσμα, θα βρεθούν λύσεις
Όταν έμεινα έγκυος μου έλεγαν «α αν ζούσες στην Νορβηγία τώρα θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα για εσένα, θα σε βοηθούσε το κράτος ή αν ζούσες στην Γερμανία και εγώ απαντούσα «παιδιά να το πάμε πιο ρεαλιστικά παρακαλώ. Έχω ένα πρόβλημα και πρέπει να βρω λύσεις. Δεν είμαι ουτε στη Γερμανία ούτε στη Νορβηγία. Είμαι στην Ελλάδα. Βάση αυτών των δεδομένων, τι μπορώ να κάνω για αυτό το μωρό που έρχεται σύντομα στον κόσμο, τι θα το κάνω άμα δεν ξέρω τι να κάνω; Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Πρέπει πριν γεννηθεί το μωρό να έχεις βρει κατευθύνσεις και τι θα κάνεις.
Αυτό συνιστά και στις κοπέλες που μπορεί να έρχονται αντιμέτωπες με την ίδια κατάσταση, να προχωρούν με πείσμα, ρεαλισμό και να ψάξουν για βοήθεια,ακόμα και αν αυτή βρίσκεται μακριά από τον περίγυρό τους.
Βρες τις κατευθύνσεις και βοηθήσου με τα δεδομένα της Ελλάδας, με ότι υπάρχει μέχρι να γίνουν καλύτερα τα πράγματα. Όποια είναι σε αυτή τη θέση να βοηθηθεί με όποιο τρόπο μπορεί, όπως μπορεί.
Απουσία κοινωνικής πολιτικής για ένα “μετρήσιμο” πια φαινόμενο
Στην Ελλάδα βέβαια έχει γίνει σχεδόν νόμος, άνθρωποι που έχουν πραγματική ανάγκη βοήθειας να βρίσκουν στήριγμα σε ιδιωτικές πρωτοβουλίες, που καλύπτουν την αδυναμία ενός υπερτροφικού κράτους να ανταποκριθεί με ταχύτητα και ευελιξία σε κοινωνικές ανάγκες.
Οι μονογονεϊκές οικογένειες παρουσιάζουν αύξηση τα τελευταία χρόνια όπως επίσης και τα περιστατικά γυναικών που οι συντροφοί τους της εγκαταλείπουν κατά την εγκυμοσύνη και θα πρέπει οι κοινωνικές δομές να προσαρμόσουν τις υπηρεσίες τους σε αυτήν την νέα πραγματικότητα.
Η πρόεδρος του Συλλόγου “Αγκαλιά”, Βαρβάρα Μεταλληνού παρατηρεί οτι πλέον και στο σύλλογο καταγράφεται αύξηση στις περιπτώσεις, που κυρίως νεαρής ηλικίας γυναίκες, εγκαταλείπονται από τους συντρόφους τους στην εγκυμοσύνη και βρίσκονται μόνες, συχνά εγκαταλελειμμένες και από την οικογένειά τους, μπροστά σε μια κατάσταση που μοιάζει με χάος.
Η πρόεδρος του Συλλόγου κ. Μεταλληνού εξηγεί στο Flashnews.gr τι προσφέρει η “Αγκαλιά”σε όσες οικογένειες και γυναίκες απευθυνθούν στο σύλλογο, ποιο είναι το προφίλ των ατόμων που απευθύνονται στο σύλλογο ενώ σχολιάζει και τα δυο περιστατικά παιδοκτονίας που σημειώθηκαν στην Αττική
Το προφίλ των γυναικών που απευθύνονται – Η βοήθεια που προσφέρει η «Αγκαλιά»
“Τα προηγούμενα χρόνια πιο πολύ απευθύνονταν σε εμάς ζευγάρια που δεν είχαν την δυνατότητα να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Τώρα βλέπουμε πολλά περιστατικά μονογονεϊκών οικογένειων, μητέρα με παιδί, και τα τελευταία χρόνια έχουμε πολλά δείγματα γυναικών μικρής ηλικίας ακόμα και ανήλικες, 16, 17 ετών που μένουν έγκυες και βρίσκονται μόνες τους. Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις εγκαταλελειμμένων γυναικών αλλά και οικογένειες που λόγω της οικονομικής κρίσης, την οποία ίσως στην επαρχία δεν τη ζείτε στον ίδιο βαθμό, δεν μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.
Η βοήθεια που προσφέρουμε ξεκινάει από την εγκυμοσύνη της γυναίκας. Αν δεν έχει χρήματα για ιατρικές εξετάσεις καλύπτουμε το κόστος. Στη συνέχεια ετοιμάζουμε την προίκα που λέμε του μωρού και από εκεί και πέρα με τη γέννηση του μωρού, προσφέρουμε ότι χρειάζεται για τις πρώτες του ανάγκες, τρόφιμα και ρούχα ακόμα και φιλοξενία. Προσπαθούμε να καλύψουμε όλες τις ανάγκες των παιδιών. Καταρχάς τις ανάγκες της ανατροφής μέχρι να μεγαλώσουν και γίνουν 2 ετών. Έχουμε ξεκινήσει με διάφορα προγράμματα που περιλαμβάνουν αθλητικές δραστηριότητες, κατασκηνώσεις, εκδρομές κτλ, τη στήριξη οικογενειών μέχρι τα παιδιά να γίνουν 12 ετών
Ο κόσμος μας γνωρίζει σιγα σιγά και στέλνουμε πράγματα σε όλη την Ελλάδα. Παράλληλα προσφέρουμε συμβουλευτική στις γυναίκες και σεμινάρια για το πώς θα θηλάσει το μωρό, πώς θα το περιποιηθεί, τόσο εκείνο όσο και τον εαυτό της για να διατηρήσει την υγεία της. Καταλαβαίνετε ότι ειδικά οι γυναίκες που είναι μόνες τους, εγκαταλελειμμένες βρίσκονται μπροστά σε ένα χάος ενώ πολλές φορές ούτε η δική τους οικογένεια της συμπαρίσταται. Χρειάζονται ενίσχυση”.
Αξίζει να σημειωθεί οτι αυτή την περίοδο ο σύλλογος στηρίζει τρεις οικογένειες στη Κρήτη, δύο στα Χανιά και μια στο Ηράκλειο ενώ την τελευταία 5ετία έχει βοηθήσει συνολικά 25 οικογένειες στο νησί.
Flashnews.gr
